Minęło już sporo czasu od chwili wybrania apostołów. Teraz Jezus przygotowuje ich i wysyła po dwóch, aby nauczali w Jego imię. Jezus nie pozostawił ich samych sobie. Wcześniej dał im konkretne wskazówki, przygotowujące ich do służby Bożej. Jezus wysyłając uczniów po dwóch, przykazał im, aby niczego nie brali na drogę prócz laski. Mieli iść obuci jedynie w sandały i bez ubrania na zmianę. To pokazywało, że całą swoją ufność mieli złożyć w osobie Jezusa. Również nas dzisiaj Pan Bóg pragnie czynić swoimi apostołami. Wyposaża nas na drogę w miłość, błogosławieństwo, łaskę. Prośmy dzisiaj dobrego Boga, abyśmy potrafili dostrzec znaczenie darów, które każdego dnia otrzymujemy od Boga do pełnienia naszych życiowych zadań.

Aby uwydatnić wyjątkowość schorzenia kobiety, Ewangelista opisuje bardzo dokładnie cud i wprost mówi o mocy, która miała uchodzić z Jezusa. Cud dokonał się tak jak tego pragnęła owa chora kobieta: żebym choć dotknęła jego płaszcza. Z cudu tego płynie dla nas niezwykle ważna nauka. Kobieta została uzdrowiona ze swojej dolegliwości nie na wskutek magicznej mocy płynącej z dotknięcia się szaty Jezusa, a zawdzięczała to bezpośrednio swojej wierze. Prośmy Ducha Świętego, abyśmy mieli wiarę tej kobiety, która mimo tak wielu przeciwności idzie do Jezusa jako do ostatniej deski ratunku.

Kim jest szatan w różnych religiach? Szatan nie jest abstrakcją, lecz bytem osobowym. Diabeł jest przewrotny, prowadzi do zła. Człowiek uwolniony od złego ducha idzie za Jezusem.

Niepokój i lęk uczniów. Chrystus śpi spokojnie. Wyznanie mężczyzny: chory brat; pragnienie życia; stosowanie wszystkich środków; nadzieja; uzdrowienie duchowe. W łączności z Chrystusem wszystko jest możliwe.

Słowa Aklamacji. Dziękczynienie Bogu. Prostak – prostaczek. Dawid – ewangeliczny „prostaczek”. Osiągniecie „wielkości”. „Upadek” – intryga. Współcześni ludzie – sposób działania. „Intrygi” w moim życiu?

Jezus w dzisiejszej Ewangelii objaśnia nam tajemnicę królestwa Bożego. Przez odczytaną przypowieść, w formie ironii, chce nam pokazać, że wewnętrzna „energia”, którą ma Słowo Boże, jest jak światło. Nikt z ludzi o zdrowych zmysłach nie chowa rozpalonej świecy pod kołdrą. Takie zachowanie byłoby przejawem ludzkiej głupoty. Chrześcijanie ze zgaszonym światłem lub przy zapalonym świetle, ale z zakazem oświetlania! Dzieje się tak, kiedy nie przyjmujemy odpowiedzialności w służbie wiary. Zadajmy sobie pytanie: co to znaczy słuchać? Kogo mamy słuchać? Czego mamy słuchać? To ważne dla nas pytania.

Ewangelia dzisiejsza przypomina przypowieść o siewcy. Tekst nam bardzo dobrze znany i często przywoływany. Bóg kieruje do nas słowo, bo chce nas ubogacać, jednak często gleba naszego serca nie jest w stanie przyjąć tego słowa. Jezus wskazuje na kilka rodzajów gleby: gleba ubita jak droga, gleba pełna cierni, gleba o płytkim wnętrzu i w końcu gleba odpowiednia do przyjęcia ziarna i wydania plonów.

Ludzką jest rzeczą grzeszyć, a diabelską trwać w grzechu. Podobnie jest z błędami. Kto w nich trwa, jeszcze bardziej błądzi. W dzisiejszej liturgii wspominamy przełomowe wydarzenie w życiu pierwotnego Kościoła – nawrócenie św. Pawła. Apostoł Paweł dobrze wypełnił nakaz Chrystusa przepowiadania Ewangelii całemu światu. Każdy z nas ma obowiązek głosić Chrystusa, przede wszystkim swoim dobrym życiem.