W dzisiejszej Ewangelii Jezus pyta „Skąd kupimy chleba, aby oni się posilili?”. Jest to niezwykle ważne pytanie. Z jednej strony dostrzegamy w nim przejaw zatroskania Jezusa o los człowieka, z drugiej zaś jest to zaproszenie do współdziałania, które Jezus przekazuje Apostołom. Cud rozmnożenia chleba i ryb, to cud rozmnożenia daru serca. Daru ofiarnego serca, bo przecież chłopiec nie musiał nic oddawać. Jezus dostrzega braki człowieka, dostrzega jego problemy i przychodzi z pomocą. Nic nie narzuca, ale proponuje i czeka na odpowiedź człowieka – czy ten Mu uwierzy i powierzy wszystko, co ma.

Wielki tłum szedł za Jezusem. Motywacją ich wędrówki były znaki. Ludzka ciekawość jest wielką siłą, choć niejednokrotnie prowadzi do tragedii. Chrystus czyni znak rozmnożenia chleba. Ten znak powtórzony podczas Ostatniej Wieczerzy nabierze wymiaru zbawczego. Chleb powszedni staje się Bogiem – to znak ustanowiony przez Chrystusa. Odrzucanie Eucharystii, brak pragnienia Chleba jest tragedią współczesnego człowieka.

Cudowi rozmnożenia towarzyszą cztery gesty: wzięcie chleba i ryb, ich pobłogosławienie, połamanie i rozdanie. Chciałbym abyśmy dziś się im przyjrzeli, ale tak, jakbyśmy to my byli pokarmem, który rozmnaża i rozdaje Nauczyciel. Pan Jezus wziął chleb i ryby w swoje ręce. Tak samo bierze w swe ramiona każdego z nas. Pan Jezus błogosławi chleb i ryby, odmawia nad nimi modlitwę. Bóg błogosławi nas – widzi w nas miłość, widzi w nas dobro, które Go bardzo radują. Po modlitwie Pan Jezus łamie pokarm, który za chwilę rozda głodnym. My też jesteśmy złamani. Grzech pierworodny zranił naszą naturę a grzech powiększa w nas tę ranę. Ostatnim gestem Pana Jezus jest wręczenie pokarmu głodnym. Tak samo Pan Jezus posyła każdego z nas do potrzebujących. W czasie każdej Eucharystii jesteśmy świadkami cudu przemiany chleba i wina w Ciało i Krew Pana Jezusa. Cudem jest każdy z nas – tak jak dla głodnych cudem był rozmnożony pokarm, tak dla świata cudem jesteś ty i jestem ja. Pomoce: 4 duże kartki z napisami: wziął; odmówił dziękczynienie; połamał; rozdał.

Prorok Jeremiasz przestrzega tych pasterzy, którzy zapomnieli o sensie swego posłannictwa i zagubili się w swoim egoizmie. Powołani przez Boga pasterze powinni stale czuwać nad owcami. W Jezusie z Nazaretu wypełnia się słowo Jeremiasza. To Zbawiciel człowieka i całego świata jest Dobrym Pasterzem. Jezus jest prawdziwym Pasterzem, bo jednoczy z Bogiem całą ludzkość.

Słuchanie nauki Jezusa Chrystusa i kierowanie się Bożymi przykazaniami w życiu doprowadzi człowieka do szczęścia. Ludzie żyjący bez pasterza są tylko na pozór szczęśliwi. Tak naprawdę w ich sercach rodzi się wielka pustka, brak, który może wypełnić jedynie sam Bóg. To On pragnie każdego z nas obdarzać prawdziwą miłością, a jeżeli się od Niego odwrócimy, będziemy szukać miłości pozornej, która nie zaspokoi naszego głodu. W Starym Testamencie to Bóg był najlepszym pasterzem dla Izraela. Przymierze z Bogiem zawsze były korzystne dla Izraelitów, ponieważ Bóg chciał dla nich dobra. Bóg zapewni nam bezpieczeństwo, wyprowadzi z ciemności grzechu, nasyci nas, zaspokoi każdy głód, ochroni.

Opowiadanie o chłopcu, który zapytał rodziców o to, ile im płaci pracodawca za godzinę pracy, a potem zapytał, czy pobawią się z nim, jeśli im zapłaci za ten czas. Pan Bóg nie chce, abyśmy Mu płacili za Jego czas – On jest dla nas zawsze. Kocha nas i czeka na to, że przyjdziemy do Niego. Zwracamy uwagę dzieci na to, że cała dzisiejsza liturgia słowa mówi nam o tym, jak bardzo Pan Jezus nas kocha. Zapraszamy dzieci do tego, aby jak najczęściej znajdowały czas dla Pana Boga, bo On nieustannie na nie czeka. Warto się zastanowić nad tym, co może pomóc człowiekowi przypomnieć sobie o Bogu i znaleźć dla Niego czas.

Jezus posyła Apostołów po dwóch, choć nic im nie daje na drogę. Ich jedynym orężem ma być Boże słowo i towarzysz podróży. Chrystus wie, że człowiek najlepiej czuje się we wspólnocie, gdy ma obok siebie kogoś z kim może porozmawiać, podzielić się radościami i troskami. Wie, że gdy czegoś się boimy, to łatwiej nam się tego podjąć we dwoje niż w pojedynkę. Łatwiej też uwierzyć świadectwu dwóch osób. Nie bójmy się nieść Dobrej Nowiny. By głosić ją światu, naprawdę nie potrzeba nam ani sukni, ani pieniędzy, ani trzosa, ani torby. „Nie bój się, nie lękaj się – Bóg sam wystarczy”.

Chrystus przywołuje uczniów i rozsyła po dwóch – dlaczego? W powołaniu i wysłaniu inicjatywa zawsze pochodzi od Boga. Człowiek jest wolny, może więc odmówić i pozostać w „swoim świecie”. Chrystus daje wybranym uczniom potrzebne dary i wskazówki. Każdy z nas ma być uczniem niosącym świadectwo.