Pragniemy być zdrowi, a zdrowie nie ma ceny. To najcenniejsza wartość, jaką człowiek może posiadać. Doskonale wiemy jak dbać o swoją kondycję fizyczną: zdrowe odżywianie, spacery i szeroko pojęty ruch. Czy znamy lekarstwo na nasze bolączki duchowe? W Starym i Nowym Testamencie choroba była konsekwencją grzechu. Był to znak winy, która ciążyła nad człowiekiem. Nieczysty z Ewangelii również nosi na sobie znamiona cierpienia: choroba, wykluczenie ze społeczności, ogromny ciężar grzechu. Jezus podkreśla w swojej nauce, że człowiekiem nieczystym był każdy, kto popełnia grzech. Jezus Chrystus przyszedł na ziemię jako lekarz, który leczył nie tylko choroby ciała, ale przede wszystkim uzdrawiał dusze. Jezus najpierw uzdrawiał dusze, a później ciało. Jezus widzi całego człowieka. Widzi, jak bardzo ludzie potrzebują uzdrowienia. Bóg czeka na każdego z nas przy kratkach konfesjonału, gdzie pragnie nas nieustannie oczyszczać z naszych grzechów. Każdy grzech zamyka nam furtkę do nieba. Sakrament spowiedzi leczy nasze dusze i daje nam siły do pokonywania trudności duchowych, które prowadzą na manowce, do krainy grzechu i śmierci. Tylko Jezus jest dawcą życia.

W dzisiejszej Ewangelii spotykamy człowieka chorego na trąd, który zostaje uzdrowiony przez Jezusa. W naszym duchowym życiu takim trądem jest grzech, który w ten sam sposób, jak trąd ciało, rozkłada naszą duszę. Motywujemy dzieci do przystępowania do sakramentu pokuty i codziennego rachunku sumienia. Pomoce: miska z wodą; papierowy statek; żwirek.

Z naszego, chrześcijańskiego punktu widzenia, moglibyśmy dziś powiedzieć, że problemem Hioba było to, że nie znał Jezusa. Teściowa Szymona jest przykładem prawdziwego uzdrowienia (nawrócenia), które od razu przeradza się w służbę drugiemu człowiekowi! Świadectwo, które bardzo przypomina historię Hioba, a wydarzyło się stosunkowo niedawno w Nowym Jorku. Bezdomny, już po wielu tygodniach życia na ulicy, spotyka Jezusa w ciepłej misce zupy, którą podały mu dłonie siostry zakonnej. Ten nawrócony bezdomny postanowił, że do końca życia jedną trzecią swojej pensji będzie przeznaczał na jadłodajnię dla ubogich.

Hiob w pokorze chyli swoje czoło przed tajemnicą cierpienia i wypowiada słowa, które tak bardzo zapadają nam w pamięć: Bóg dał, Bóg wziął. Ludzie Starego Testamentu nie do końca rozumieli sens cierpienia, potrzebna była ofiara krzyżowa Jezusa Chrystusa, aby przyniosła nowe spojrzenie na ten trudny i bolesny problem. Za kilka dni będziemy obchodzić światowy dzień chorego. To szczególny czas, kiedy oczy całego świata skupione są na tych, którzy niejednokrotnie długimi latami przykuci są do łóżka swojego cierpienia. Chrystus uzdrawia dziś teściową Szymona oraz wielu chorych i opętanych z całego miasta. Ten gest miał szczególny sens. Oprócz bardzo ludzkiego aktu współczucia, miał również ukazać potrzebę uzdrowienia duchowego człowieka.

Pan Jezus z Apostołami wędruje i głosi Ewangelię. Jego słowo ma moc także uzdrawiania. Zawędrował do domu Szymona Piotra, gdzie dokonuje wielu cudów. Pan Jezus modli się na osobności i do tego zaprasza każdego z nas. Pan Jezus potrzebuje człowieka, czyli każdego z nas, by w Jego imieniu zaniósł Ewangelię do grona swoich przyjaciół i znajomych. Pomoce: Zdjęcie Kafarnaum; Zdjęcie ruin domu św. Piotra; Obraz wspólnoty Kościoła; Obraz wspólnoty ludzkiej.

Dziś świętujemy Ofiarowanie Pana Jezusa w świątyni. Zatrzymajmy się zatem przy świątyni – jest ona namacalnym miejscem obecności Boga. Jest miejscem czci Boga, jest domem Bożym, więcej miejscem składania Bogu ofiar. Jest miejscem uwielbienia, przeproszenia i prośby. Ofiarowanie Jezusa, z uwagi na jego Bosko–ludzki byt, miało inny charakter, niż w przypadku pozostałych chłopców. Było ono wyrazem wierności Bogu i Jego nakazom zawartym w Prawie, ale miało inną istotę. Świadkiem tego wydarzenia była prorokini Anna. Sławiła Boga i podnosiła na duchu tych, którzy nie rozumieli, dlaczego Jerozolima pozostaje w niewoli. Zastanawiające, że Józef i Maryja nie rozumieli tego i dziwili się, co o Nim mówiono. A my się nie dziwimy przecież tajemnica Syna Bożego nie była im jeszcze znana. Dzisiejsze święto nazywane jest też świętem Matki Bożej Gromnicznej. Dziś w kościołach poświęcamy świece, które trzeba zanieść do domu, by przy zapalonej gromnicy zamyślić się, wpatrzeć się w płomień świecy i posłuchać, co mówi światło świecy.

„Jest w nas jeszcze trochę diabła” ponieważ jeszcze nie przezwyciężyliśmy w pełni naszego przywiązania do grzechu. Nikt z nas nie jest JESZCZE w pełni zdrową i świętą osobą – tą wersją siebie, do której jesteśmy powołani przez Boga! Boże Słowo rzuca nam wyzwanie i pokazuje, kim jesteśmy, wyciągając na światło dzienne ciemne zakamarki naszego życia. Niezależnie od tego, w jaki sposób nasze „prawdziwe ja” jest nam objawione, takie chwile są zawsze okazją do pozyskania wielkiej łaski! Modlitwa, przyjmowanie sakramentów i czytanie Pisma Świętego są furtką, przez którą wpuszczamy do naszego wnętrza samego Boga z Jego mocą i łaską.

Wiara należy do cnót teologalnych. Jest ona łaską daną przez Pana, by człowiek mógł uczestniczyć w życiu Boga. Wiara to decyzja na życie, które chcemy prowadzić w odniesieniu do Boga. Poprzez to jak żyjemy, jakich dokonujemy wyborów nasze życie staje się odpowiedzią na to Kim jest i jakie miejsce zajmuje w nim sam Bóg. Postawa wiary zakłada dobrowolne i całkowite powierzenie swego życia i swojego dobra Bogu. Jest to zarazem uznanie Stworzyciela za absolutną Prawdę, w której chcę budować swoje życie i za bezwarunkowe Dobro, ku któremu chcę je kierować. Przeżywana przez nas wiara domaga się uznania Boga za najwyższą wartość.