Niedziela Chrztu Pańskiego przenosi nas nad rzekę Jordan. Chrzest udzielany przez Jana Chrzciciela był chrztem nawrócenia i pokuty. Chrzest Jezusowy jest chrztem z Ducha Świętego. W tym sakramencie otrzymujemy niewidzialną moc Ducha Bożego, dzięki któremu zostajemy włączeni we wspólnotę Kościoła i zostajemy obmyci z grzechu pierworodnego. Otrzymane na chrzcie imię wyraża godność człowieka. Znak krzyża na czole to znak przynależności do Jezusa i Jego Kościoła. Namaszczenie olejem wyraża, że człowiek staje się wybrańcem Boga, który umacnia go mocą Bożą. Człowiek staje się czysty i niewinny. Biała szata to przyobleczenie się w Chrystusa. Światło to symbol zmartwychwstałego Chrystusa. Od momentu chrztu św. drogowskazem dla człowieka staje się osoba Jezusa Chrystusa. Słowa Jezusa, przykazanie miłości Boga i bliźniego, zapisane na kartach Ewangelii, będą wskazywały drogę do nieba. Wiara wymaga dzielenia się nią z innymi. Świadectwo, które dajemy, umacnia nie tylko naszą wiarę, ale potwierdza wiarę w innych.

Chrzest jest zaniedbywany w pamięci ludzkiej. Po samej uroczystości zostają tylko zdjęcia. Jak przebiegał mój chrzest? Co ważnego pozostało mi po tym sakramencie w dorosłym życiu? Pomoce: wszystkie naczynia liturgiczne, Paschał, świeca, chrzcielna biała szatka, olej chrzcielny i wszystkie rzeczy, które związane są ze chrztem świętym.

Pan Bóg się objawia, ale ludzie przechodzą obok Niego obojętnie. To stwierdzenie opisuje sytuację dzisiejszego świata. Życie toczy się coraz częściej tak, jakby Boga w ogóle nie było. Odnosimy wrażenie, że wiara przeszłych pokoleń była silniejsza i żywsza. Na pierwszy plan w życiu uczniów Chrystusa wysuwa się problem przekazywania wiary. Dziś możemy się udać do szkoły trzech Mędrców. W niej możemy odkryć drogi i sposoby, które wtedy prowadziły do Jezusa, Bożego Syna. Trzej mędrcy zaliczali się do uczonych ludzi, którzy znali sposoby interpretowania zjawisk niebieskich i potrafili dostrzec znaki Bożej obecności.

Obchodzimy pamiątkę powołania pierwszych pogan do światła prawdziwej wiary, dlatego dzisiejsze święto nosi nazwę Epifanii, czyli Objawienia się Pana poganom. Mędrcy przynoszą trzy symboliczne dary: złoto, kadzidło i mirrę. Złoto dla króla, kadzidło dla Boga oraz mirra – znak cierpienia. Te dary dla Chrystusa, Boga-Człowieka, mogą być jednocześnie darem i zadaniem dla nas, uczniów Jezusa. Złoto może być symbolem godności i wielkości człowieka. Bóg pragnie, aby każdy z nas odkrył, jak bardzo jesteśmy cenni w Jego oczach, jak wielka jest nasza wartość. Kadzidło może być symbolem modlitwy, którą podejmujemy każdego dnia, wspierając nią siebie i cały świat. Jest ona jest konsekwencją naszej wiary, jest uwielbieniem Tego, który jest naszym Stwórcą i Opiekunem. Mirra, którą otrzymuje Jezus, to znak naszej gotowości do przyjęcia cierpienia i wyrzeczeń. Trzy symboliczne dary ofiarowane Panu Jezusowi są dla nas zaproszeniem do doskonalenia naszego człowieczeństwa.

Mędrcy ze Wschodu przynieśli trzy dary, które – oprócz wielkiej wartości materialnej – podkreślały mesjański i królewski wymiar narodzin Jezusa. Najważniejszy był pokłon czyli rodzaj hołdu, jaki złożyli przed Jezusem ci bogaci, wykształceni i wpływowi ludzie. Ten właśnie podarunek jest do dzisiaj najmilszym rodzajem daru, jakiego Chrystus oczekuje od człowieka. Dzieci są też zaproszone, by wziąć udział w głoszeniu Ewangelii. Pomoce: Można przygotować dla dzieci kartki z tekstem modlitwy – hołdu dla Jezusa. Mogą to być gotowe obrazki lub kserokopia modlitwy wybranej specjalnie na tę okazję. W alternatywnej wersji można przygotować papierowe serca i długopisy na wpisanie imienia.

Mędrzec Syrach mówi, że prawdziwa mądrość pochodzi od Boga. Tylko Bóg jest mądry i On jest początkiem prawdziwej mądrości. Pełnia Bożej mądrości objawiła się w Jezusie Chrystusie, którego św. Jan nazywa „Logosem”, czyli „Synem Bożym” lub „Słowem Bożym”. Mądrość Boża sprawiła, że przez Jezusa Chrystusa staliśmy się przybranymi i umiłowanymi dziećmi Bożymi. Bóg wybrał nas i przeznaczył, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Bożą Mądrość możemy odnaleźć ją w żłóbku. Dziecię owinięte w pieluchy i złożone na sianie jest pełnią Bożej Mądrości. W Dziecięciu rozpoznajemy Syna Bożego, który jest Słowem Boga skierowanym do wszystkich ludzi. Potrzeba dystansu, aby odkryć prawdziwy sens tego, co dzieje się w nas i obok nas, i aby odkryć prawdziwą mądrość. Boża mądrość obecna w Jezusie Chrystusie zamieszkała na zawsze pośród nas. Możemy czerpać z jej skarbca podczas każdej Mszy Świętej.

Św. Jan Ewangelista ukazuje nam w teologicznym opisie, kim jest Jezus Chrystus. Termin „logos” jest określeniem, które wskazuje na osobę Jezusa Chrystusa. Logos oznacza nie tylko słowo-dźwięk, ale wskazuje na zawartą w nim treść, myśl i sens. Słowem Bożym jest orędzie głoszone przez Jezusa, ale również Jego osoba. Nie wiemy dokładnie skąd św. Jan zaczerpnął to określenie. Prawdopodobnie nawiązuje on starotestamentalnego stworzenia świata, gdzie Bóg stwarzał świat jednym słowem. Natomiast Pięcioksiąg terminem „słowo” nazywa Prawo Boże. Ludzie Starego Testamentu wiedzieli, że wszystko, co powie Jahwe spełni się. Tak jak wypełniały się obietnice błogosławieństwa, tak też realizowały się przekleństwa, gdy człowiek odrzucał wezwanie do nawrócenia. Słowa potrzebne są do komunikowania się z innymi. Nadmiar słów prowadzi do tego, że traci ono swoją moc. Słowo może służyć zbudowaniu drugiego człowieka, ale może również sprawić przykrość. Słowa mogą być jak miód, ale mogą również być jak miecz. Prorok Syrach proponuje, abyśmy w naszym postępowaniu kierowali się mądrością.

Dzisiejsza Ewangelia zwraca nam uwagę na słowo. Potrafi kogoś rozradować albo zasmucić. Są słowa, które budują i które burzą. Wielkim głosicielem słowa był Jan Chrzciciel, który przygotowywał ludzi na przyjście Jezusa Chrystusa. On wzywał do nawrócenia i chrztu. Sakrament ten zmywa z nas grzech pierwszych rodziców. Pomoce: obrazek św. Jana Chrzciciela; chrzcielnica; słoik z miodem; kij; skóra i pasek.