Bardzo dobrze, że jak trwoga to do Boga. Czasami coś musi nami wstrząsnąć, abyśmy się obudzili! Bóg wyznacza miejsce, czas i sposób spotkania z człowiekiem. Ze strony człowieka potrzebna jest stała gotowość na spotkanie z Bogiem. Kontemplacja Syna uczy bycia z Ojcem i w Ojcu na co dzień. Kto żyje Bogiem – nie da się zmylić czy oszukać. Modlitwa przybliża do życia i do ludzi. Modlitwa jest chodzeniem po wodzie. Gdy się lękamy, słyszymy słowa: "Odwagi, Ja jestem, nie bójcie się!" (Mt 14,27). Piotr zwraca się do Mistrza: "Panie, jeśli to Ty jesteś, każ mi przyjść do siebie po wodzie!" (Mt 14,28). Jeśli modlimy się szczerze, to nie dziwmy się, kiedy usłyszymy: Chodź! Szmer łagodnego powiewu prowokuje Eliasza do wyjścia. Skąd wiedział, że przechodzi Pan?! Serce wyczuwa na kilometry owo tchnienie życia, którym zostało obdarowane w chwili stworzenia. Modlitwa przynosi pokój, nawet w czasie największej zawieruchy. Nie oceniaj swej modlitwy. Po prostu módl się i nie ustawaj.

Wakacyjne spotkania modlitewne podczas Eucharystii są dla nas źródłem poznania tajemnicy Boga. Swoją tajemnicę miał prorok Eliasz. Było nią spotkanie z Bogiem na górze Horeb. Wierzący Rzymianie mieli również tajemnice. Zawarte są one w Liście św. Pawła, w którym dzieli się z adresatami rozmaitymi sprawami dotyczącymi wiary: pisze o radościach i smutkach, a szczególnie o tym, że niektórzy wierzący odstąpili od Bożych przykazań. Tajemnicą – dla nas niezrozumiałą – jest to, że Apostołowie zobaczyli kroczącego po jeziorze Chrystusa. Apostoł Piotr też kroczył po jeziorze. Ten dar otrzymał wtedy, gdy pragnął jak najszybciej być przy swoim Mistrzu – Jezusie. Każde spotkanie podczas Eucharystii jest tajemnicą obecności Chrystusa pomiędzy nami. Wciąż wspinamy się na górę, aby spotkać się z Bogiem. Tą górą jest modlitwa, dobre uczynki. Spotykamy się z Panem Jezusem i razem z Nim cieszymy się z tego, że jesteśmy razem.

Przemienienie Pańskie to święto nadziei i radości. Bez pracy nie ma kołaczy – wysiłek w życiu duchowym. Nie ma prawdziwej i żywej wiary bez pokory i posłuszeństwa. Niebezpieczeństwo przyzwyczajenia do łaski. "I apostołowie przyzwyczaili się do bliskości Jezusa i Jego cudów. Cud przemienienia był jednak inny, nadzwyczajny. Trzej apostołowie doświadczyli zachwycającego, a zarazem przerażającego majestatu Boga. Wpadli w zachwyt i bardzo się zlękli. Zrozumieli, że zostali wybrani do szczególnej relacji z Bogiem i że powinni cenić ten wielki dar" (ks. Krzysztof Mazurek, Agenda, 6.08.2008). Dziękczynienie i zachwyt – życiodajne źródła wiary.

Jezus chciał w samotności i na modlitwie spędzić czas żałoby i smutku po męczeńskiej śmierci Jana Chrzciciela. Samotność Jezusa nie trwała długo. Kiedy Jezus dopłynął do brzegu, oczekiwały Go już wielkie tłumy, które wołały o pomoc i uzdrowienie. Z jednej strony widzimy męczeńską śmierć Jana Chrzciciela, który był gotów oddać życie w imię obrony prawdy. Z drugiej zaś strony widzimy Jezusa, który cierpi z powodu uwięzienia Jana, ale nie podejmuje jakichś spektakularnych działań, aby go uratować. Boże działanie nie odpowiada ludzkiej logice działania czy skutecznego realizowania zamierzonych celów. Drogi Boże nie są drogami ludzkimi, a Boże myśli nie są myślami ludzkimi. Papież Franciszek mówił o stylu Bożego działania: "Bóg nas zaskakuje. Ukazuje się właśnie w ubóstwie, w słabości, w pokorze i daje nam swoją miłość, która nas zbawia, uzdrawia i daje nam siłę". Życie św. Jana Chrzciciela z punktu widzenia ziemskiej logiki zakończyło się porażką. A jednak wiara dyktuje nam głębokie przekonanie, że nie była to porażka.

Każdy z nas kilka razy dziennie zasiada do stołu, by zaspokoić głód. Jest to potrzeba ludzkiego ciała, dzięki której możemy sprawnie funkcjonować. Człowiek jest istotą cielesno-duchową, dlatego prócz pokarmu materialnego potrzeba mu pokarmu duchowego, dzięki któremu duch ma się dobrze. Prorok Izajasz wzywa słuchaczy do korzystania z pokarmu, który ma do zaoferowania. Każdy jest zaproszony do stołu. Prorok zaprasza głodnych, jest to znamienne. Wie, że nasycony nie posłucha zaproszenia. Św. Paweł doświadczył niezwykłego spotkania z Bogiem. Ono wywarło na nim tak ogromne wrażenie, że Apostoł Paweł wie, iż nic go nie jest w stanie odciągnąć od miłości Boga. To przekonanie Pawła staje się dla nas wyzwaniem: co z moją mocą wiary? Pan Jezus wyprowadza uczniów na pustkowie. Tam uczniowie i słuchacze odczuli głód. Pan każe Apostołom nakarmić zgłodniałych. To powołanie Kościoła. Kościół musi zaproponować ludziom przeżycie pustyni, by odczuli głód. Bóg tak ukochał człowieka, że został z nim w sakramencie Eucharystii. To wielka moc miłości Boga do człowieka. Trzeba ją odkryć, gdy człowiek nie radzi sobie z samotnością i głodem.

Zapraszamy kilku ochotników, by zrobili listę zakupów niezbędnych do przygotowania ogniska z kiełbaskami dla wszystkich zebranych w kościele. W podobnej sytuacji znaleźli się Apostołowie, którzy usłyszeli od Jezusa nakaz nakarmienia tłumu ludzi: Wy dajcie im jeść. Apostołowie mieli tylko pięć chlebów i dwie ryby, jednak z Bożym błogosławieństwem to wystarczyło, by nakarmić kilka tysięcy zebranych. Tak niewiele wystarczyło, by obdarować tak wielu. Podobnie jest z nami – bardzo często potrzebujemy niewiele, by móc obdarować innych. W słowie do rodziców zwracamy uwagę na to, że Jezus wzywa do zaspokajania „głodu” ich najbliższych. Tym „głodem” bardzo często jest tęsknota za wspólnym spędzaniem czasu. Wielogodzinna praca, zmęczenie, pęd życia – to wszystko sprawia, że nie mamy dla siebie czasu albo jesteśmy „razem, a jednak osobno”. Pomoce: kartka papieru, długopis lub flamaster, kalkulator (ewentualnie).

Chrystus naucza poprzez przypowieści, gdyż jest to zrozumiały i prosty sposób przekazu. Nawiązanie do przypowieści z poprzedniej niedzieli – ukazanie struktury królestwa Bożego. Dzisiejsza przypowieść wskazuje, w jaki sposób należy się zachowywać wobec królestwa. Rolnik odnajduje skarb, co wyzwala w nim radykalną postawę. Kupiec pereł także cechuje się radykalnością zachowania. Chrystus w innych miejscach Ewangelii wskazuje na naszą postawę wobec królestwa Bożego. Niedostrzeżenie wartości królestwa Bożego wynika z lenistwa duchowego ludzi powołanych do dawania świadectwa o nim. Prośba o dar bycia świadkiem królestwa Bożego.

Każdy otrzymał skarb życia. Chrześcijanie na początku drogi dostają skarb chrztu świętego, a potem, w poszczególnych etapach wędrówki, inne sakramenty. Jest skarb bliźniego i relacji międzyosobowych. Mamy skarby umiejętności i zdolności nam danych. Chrześcijanie są zaproszeni do poszukiwania skarbów. Skarb jest warty tego, by dla niego poświęcić inne rzeczy. Trzeba stać się właścicielem roli, serca, życia. Dla chrześcijanina skarbem jest powołanie, droga, którą kroczy. Dla chrześcijanina perłą jedyną i drogocenną jest osoba Jezusa Chrystusa! Zagarniamy wszystko jak leci, ale po wyciągnięciu sieci należy dobre zostawić, a złe odrzucić. Podstawową mądrością jest zasada: idź za dobrem, a zła unikaj. Bóg jest hojny i obsypuje nas skarbami, daje nam perły. Chrześcijanin zbiera nie dla siebie, ale dla bliźnich.