Można powiedzieć, że przez grzech pierworodny siedmiodniowy cykl życia ustanowiony w dziele stworzenia został oderwany od swojego źródła: czas otwarty na wieczność stał się więzieniem doczesności. Neopogański świat przyjął naszą radość z powodu przemijania czasu, zapominając, z czego należy się cieszyć. Czas mierzony łaską. Credo nawróconego ateisty: "Bóg do was należy, oddał się wam, jest wasz, i jeśli powiem, że was kocha, to jeszcze za mało: we wszystkim całkowity, wybiera was! Wiara uczy nas tych rzeczy, a my ich nie widzimy; ale dusza kontemplacyjna to nie jest dusza, która widzi, tylko dusza, która jest widziana i wie o tym, i skupiona, w uwadze i ciszy, czeka na miłość, starając się rzucać coraz mniej cienia na ziemię" (Andre Frossard).

Gromadzimy się przy ołtarzu Chrystusa w pierwszy dzień nowego roku, by poprosić o Boże błogosławieństwo, a czas, jaki został nam ofiarowany w nowym roku, złożyć z ufnością w Boże ręce i po raz kolejny zawierzyć samych siebie. Stajemy dziś wobec Pana czasu i wieczności i uświadamiamy sobie, że czas do nas nie należy, że jesteśmy tylko jego rządcami. Postanawiamy sobie dobrze wykorzystać dar czasu. Jest on wielkim darem, którego nie możemy zmarnować. Trzeba ten Boży dar wypełnić mądrym działaniem. Znajdźmy w nowym roku czas na pracę, odpoczynek i modlitwę, zatroszczmy się także o najbliższych. Liturgia zwraca naszą uwagę na osobę Jezusa. To Chrystus jest naszą drogą, prawdą i życiem (J, 14,6), jak sam o sobie mówił. Wpatrzeni w Maryję, chcemy za Jej wzorem rozważać w naszych sercach przed Bogiem na modlitwie sprawy naszego życia osobistego, sprawy Kościoła, a także sprawy Ojczyzny i świata.

Biblia pokazuje nam wiele dzielnych, świętych kobiet. Maryja jest największą z nich. W swoim życiu Maryja dawała dowody wielkiej odwagi: – potrafiła przyjąć Boże powołanie, – z niezwykłą stałością znosiła trudy porodu Jezusa i prześladowania Heroda, – z wiarą przyjmowała to, co mówił i czynił Jezus, – wytrwała pod krzyżem, wierząc, że Jezus zmartwychwstanie, tak jak zapowiedział.

Atmosfera w rodzinie, która kształtowana była w oparciu o Boga. Samotność i beznadziejność jako wynik ukształtowania rodziny na wzór wartości tego świata. Każdy dzień, a szczególnie niedziela powinna być przeżywana w rodzinnej jedności z Bogiem i drugim człowiekiem. Dzisiejszy szatański atak na rodzinę można porównać do herodowej zbrodni. Łączność z Bogiem uchroni każdą rodzinę przed zniszczeniem.

Rodzina wzrasta także pośród trudów i braków. Święta Rodzina była zakorzeniona w świecie. Fakty historyczne mówią za siebie. Maryja to prosta dziewczyna z Nazaretu, malutkiej miejscowości w Galilei. Józef, emigrant z Betlejem, stolarz bez stałego zatrudnienia. Święta Rodzina była harmonijną wspólnotą. Harmonia związana jest z ciągnięciem wozu w jedną stronę. Ten sam cel pomaga we wspólnej wędrówce. Małżeństwo tworzą dwie osoby, i to do końca życia. Chcą iść razem. Małżeństwo to praca nad harmonią, a nie przeciąganie liny. Małżeństwo, rodzina oparte na Bogu to dobry start, to źródło siły i światła na chwile trudne. Posłuszeństwo Bogu jest perspektywą rozwoju i łaski. Potrzeba stałej uwagi i otwarcia na Boże światło ukazujące się też w przykazaniach. Wpatrujmy się w postacie Symeona i Anny. Osoby w cieniu, dające Boga i Jego orędzie. Bóg przemawia przed najbliższych, często pomijanych ze względu na wiek.

Istnieje moda na tworzenie drzewa genealogicznego, zbudujmy więc takie drzewo, które pokaże, jaką mamy ludzką rodzinę. Wiele takich „drzewek” pokaże nam także, jak wielki jest Kościół. Zaznaczmy w naszym drzewie genealogicznym obecność Pana Boga. Pomoce: - zdjęcia rodziców, dziadków, rodzeństwa, kuzynostwa, - biała kartka papieru, flamaster, klej albo taśma klejąca.

Gdy walczymy w obronie wiary, patrzy na nas Bóg, patrzą Jego aniołowie, patrzy Chrystus. Wielka to chwała i dostojeństwo,i wielkie szczęście walczyć w obecności Boga i otrzymać wieniec od Chrystusa Sędziego (responsorium brewiarzowe). Błogosławieni jesteście, gdy ludzie wam urągają i prześladują was i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe na was. Cieszcie się i radujecie, albowiem wielka jest wasza nagroda w niebie (Mt 5,11). Lecz przed tym wszystkim podniosą na was ręce i będą was prześladować. Wydadzą was do synagog i do więzień oraz z powodu mojego imienia wlec was będą do królów i namiestników. Będzie to dla was sposobność do składania świadectwa. (…) A wydawać was będą nawet rodzice i bracia, krewni i przyjaciele i niektórych z was o śmierć przyprawią. I z powodu mojego imienia będziecie w nienawiści u wszystkich. Ale włos wam z głowy nie zginie. Przez swoją wytrwałość ocalicie wasze życie (Łk 21,12–13.16–18). Wszystkich, którzy chcą żyć zbożnie w Chrystusie Jezusie, spotkają prześladowania (2 Tm 3,12).

Wspominamy dzisiaj w liturgii św. Szczepana męczennika. Opis jego męczeńskiej śmierci znajdujemy w Dziejach Apostolskich napisanych przez św. Łukasza. Historia męczeństwa ma swoich następców. Ten etap życia Kościoła – etap męczenników – nigdy nie został zamknięty, on ciągle rodzi do życia wiecznego. Nie sposób dzisiaj nie wspomnieć tych wszystkich, którzy dla imienia Chrystusa cierpią prześladowanie, są dyskryminowani czy nawet mordowani. To następcy w. Szczepana. Na świecie ponad 200 milionów chrześcijan jest prześladowanych ze względu na wyznawaną wiarę a ponad 150 tysięcy rocznie umiera za wyznanie wiary w Jezusa. Indie, Pakistan, Syria, Laos… chrześcijanie w ponad 50 krajach cierpią z powodu wzywanego imienia Jezusa. Trzeba dziś się zastanowić nad mocą swojej wiary, nad jej głębią. Trzeba być przygotowanym na moment w którym trzeba będzie dać świadectwo przynależności do Jezusa. Utwierdzajmy się w wierze.