Przykazania, jakie dał nam kiedyś Bóg, są dla nas niczym drogowskazy do nieba. Na naszej drodze życiowej musimy mieć takie znaki, które wskażą bezpieczny sposób osiągnięcia zbawienia. Znajomość Przykazań i ich realizowanie w życiu powinny być podstawą postępowania każdego chrześcijanina. Pomoce: Dziesięć „znaków drogowych” z kolejnymi liczbami rzymskimi od I do X (najlepiej, gdyby znajdowały się na patyczkach, aby można było podnosić je w górę). Jeden drogowskaz z napisem „Niebo” (również na patyczku)

Liturgia słowa Wielkiego Postu prowadzi nas na cztery góry. Chrystus zabiera ze sobą trzech uczniów (czyli 25%). Frekwencja w świątyni wynosi ok. 25%. Mamy być świadkami Chrystusa.

Na Górze Przemienienia Chrystus ukazał swoje boskie oblicze Piotrowi, Janowi i Jakubowi. Twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło (Mt 17,2). W ciemności można się zagubić, wejść na złą drogę. Aby być szczęśliwym należy podążać za jasnością, a unikać ciemności grzechu. Jasnością jest Jezus, który jest światłością świata. Namiot w Starym Testamencie był miejscem spotkania człowieka z Bogiem. Gdy Izraelici wędrowali przez pustynię, stawiali specjalny namiot, tam Mojżesz spotykał się z Bogiem.

Mamy już drugą niedzielę Wielkiego Postu. Jest to czas szczególnego pracowania nad sobą, poprzez przyjęte i realizowane postanowienia. Warto o nich przypomnieć, będąc jeszcze na początku okresu nawrócenia. Dzisiaj liturgia prowadzi nas na Górę Tabor, gdzie świadkowie chwały Chrystusa, czyli Mojżesz i Eliasz, przypominają o istotnych sprawach naszej świętej wiary. Mojżesz – o Dekalogu, a Eliasz o wierności wobec Boga. Pomoce: Zdjęcie Góry Tabor. Obraz Przemienienia.

Jak dobrze przeżyć Wielki Post? Pustynia – obraz ziemi wyjałowionej przez grzech. Chrystus stał się podobny do nas we wszystkim oprócz grzechu. Kuszenie na pustyni – synteza dzieła zbawczego. Patrzmy na Jezusa, który nam w wierze przewodzi i ją wydoskonala.

Po ulewie trwającej 40 dni i 40 nocy Bóg zawiera przymierze z Noem, że już nigdy nie ześle potopu. Na znak przymierza roztacza tęczę. Liczba 40 winna naszą myśl odnosić do Wielkiego Postu. W czasie Wielkiego Postu wchodzimy w czas oczyszczenia, który nazywamy metanoia. To słowo znaczy dosłownie – zmiana myślenia. Owa zmiana ma dotyczyć wszystkiego, co istotne w naszym życiu. Jest to zachęta do zmiany myślenia o Bogu, do właściwych relacji z drugim człowiekiem i do czystości serca. Św. Piotr opisuje wodę chrztu oraz przymierze zawarte przez Jezusa na krzyżu. Tak więc już na początku Wielkiego Postu nasze myśli kierują się ku temu, co będziemy przeżywać w czasie Triduum Paschalnego: do dnia męki i śmierci Jezusa oraz Jego zmartwychwstania. Na progu Wielkiego Postu warto pomyśleć o potrzebie nawrócenia – zmiany swojego sposobu myślenia i działania. Jezus do niczego nie zmusza. On tylko wzywa, zachęca do podjęcia tej drogi. Nie obiecuje, że będzie łatwa, ale zapewnia, że jest blisko nas. Na końcu tej drogi jest zwycięstwo i tryumf z Chrystusem.

W czasie Wielkiego Postu podejmujemy różne ćwiczenia duchowe, ćwiczenia wewnętrzne kształtujące charakter i postawę człowieka. Umartwienia zewnętrzne, posty i inne praktyki mają na celu wzmocnienie siły ducha. Siła ducha, siła charakteru pod pewnymi względami może być porównywana z innymi walorami człowieka, co oznacza, że można nad nią pracować za pomocą pewnych ćwiczeń i zadań duchowych. Człowiek rozwija się tylko wtedy, gdy podejmuje męczące, nużące wyzwania, a nie wtedy, gdy rzuca się na rzeczy proste, łatwe i przyjemne. Pomoce: pilot do telewizora (można ukryć go w pudełku i wprowadzić do homilii element konkursu – zgadywanki).

W środę popielcową rozpoczynamy Wielki Post. Przygotowuje on nas na przeżywanie tajemnicy męki, śmierci i zmartwychwstania Pana. W Starym Testamencie popiół jest często obrazem tego, co przemijające i pozbawione wartości. Popiół wyraża sytuację, w której człowiek doświadcza granic swego życia, staje w obliczu śmierci. Osoby doświadczone cierpieniem posypywały głowę popiołem lub tarzały się w popiele, trwały na modlitwie i czyniły pokutę. Posypanie głowy popiołem symbolizuje rozpoczęcie postu, przez który człowiek pokazuje, że jest zależny od Boga, któremu wszystko zawdzięcza. Post jest szczególnym rodzajem dialogu człowieka z Bogiem, który jest Dawcą życia. Jezus przed rozpoczęciem publicznej działalności modlił się i pościł na pustyni. Post Jezusa odbywał się przed Bogiem, a nie przed ludźmi. Prawdziwy post polega na pojednaniu się z Bogiem. Post fałszywy jest urąganiem Panu Bogu. Prawdziwy post nie polega na chodzeniu w worze pokutnym, ale ma być otwarciem się na brata, aby w ten sposób być otwartym na Boga.