Słowo, które zostało nam przetłumaczone jako „litować się” można by przetłumaczyć dokładniej jako „współczuć” lub „być głęboko poruszonym”. Ze współczuciem są pewne problemy… Kiedy używa się tego słowa, większość ludzi nie ma pojęcia, co ono tak naprawdę znaczy. Współczucie (łac. com-passio) dosłownie znaczy „współ-cierpieć”, czyli mówiąc kolokwialnie „realnie wejść w buty drugiego człowieka”, „realnie postawić się na jego miejscu” po to, by doświadczyć tego, co on! Ewangelie, mówią nam o Jezusie i Jego wielkim współczuciu dla ludzkości. Już krótkie studium Ewangelii ujawnia prawdę, że Jego współczucie nie zna granic.

Jezus obchodząc wioski i miasta, spotykał wielu ludzi. Wzruszał się nad stanem duchowym zaniedbanych owiec. Pochylał się nad biedą człowieka. Potrzebował ludzi do współpracy, dlatego powołał uczniów i troskliwie ich pielęgnował. Już w Stary Testamencie Bóg formuje sobie Lud Wybrany, przez który chce błogosławić wszystkim narodom ziemi. Powołuje Abrahama i obiecuje mu potomstwo liczne jak piasek morza. Powołuje także Jakuba i daje mu 12 synów, z których powstanie 12 pokoleń Izraela. Dzisiejsza Ewangelia ukazuje, że Jezus kontynuując myśl Bożą, tworzy nowy duchowy Izrael. To lud święty, czyli Kościół. Symboliczna liczba dwunastu Apostołów jest nawiązaniem do dwunastu pokoleń Izraela i podkreśla ciągłość między ludem Bożym Starego i Nowego Przymierza.

Odnalezienie się w tłumie z Ewangelii. Jezus powołuje Apostołów. Bezimienny tłum i Dwunastu wymienionych z imienia. Kapłani w naszym życiu. Potrzeba modlitwy w intencji powołań oraz za kapłanów. Pomoce: Karteczki z imionami księży pracujących w parafii oraz kleryków i księży, którzy wywodzą się ze wspólnoty parafialnej. Oprócz imion księży można napisać na nich również imiona sióstr zakonnych (jeśli działają przy parafii) czy katechetów. Jeśli jest takie życzenie można także napisać imiona zmarłych księży z adnotacją „śp.”. Karteczek należy przygotować tyle, aby dla każdego dziecka starczyło po jednej, karteczki można także wręczać innym uczestnikom Eucharystii. W sytuacji gdyby ograniczenia dotyczące uczestnictwa we Mszach Świętych do dzisiejszego dnia nie zostały zmniejszone można albo poprosić, aby dzieci same wybrały, za kogo chcą się modlić, albo przydzielać „księży do modlitwy za nich” za pomocą strony internetowej parafii czy za pośrednictwem mediów społecznościowych.

Przeniknięte wiarą spojrzenie kierujemy dziś na biały krążek Chleba. Pomiędzy przypomnieniem a uobecnieniem jest istotna różnica. Uobecnienie daje nam możliwość żywego, autentycznego udziału w spotkaniu. Dar zbawienia, który Bóg chce ofiarować każdemu człowiekowi, wyraża się od samego początku w postaci ciała. Najpierw chodzi o wcielone i zmartwychwstałe ciało Chrystusa, następnie o Jego mistyczne ciało – Kościół, wreszcie o Ciało Eucharystyczne. Współcześni Jezusowi słuchacze pytali ze zdumieniem: „Jak On może nam dać swoje ciało na pożywienie?”. Nasze dzisiejsze zdumienie z pewnością jest innego rodzaju: nie kieruje się już na sam fakt jedzenia Ciała-Chleba, ale na jego duchowe, sakramentalne znaczenie. Przez adorowanie Jezusowego Ciała dokonuje się przemieniające zjednoczenie z Chrystusem.

Życie na ziemi jest wędrówką. Jej motorem jest wyznaczony cel. Przeszkody to nieodzowna rzeczywistość. Znajdujemy także środki do ich pokonania. Najważniejsza jest świadomość, że Bóg idzie z nami przez pustynię, daje chleb i wodę konieczne do wędrówki. On doprowadza karawanę do Ziemi Obiecanej. Kto się odłączy, wystawia się na ryzyko zagubienia i okrutną śmierć. W Boże Ciało odkrywamy, na czym polega Boża obecność w nas. Jest ona nieogarniona i nieograniczona niczym i nikim. W Bogu żyjemy, poruszamy się i jesteśmy. Boże Ciało jest przypomnieniem obecności Boga w Najświętszym Sakramencie. Chrześcijanin wierzy w obecność żywą, prawdziwą i realną Syna Bożego w Sakramencie Ołtarza. Bez tego Chleba słabniemy i upadamy w drodze.

Ciało Pana Jezusa jest dla naszej wiary najważniejsze. W czasie homilii chcemy pokazać wiernym, że proporcje między ważnym a mniej ważnym bywają zachwiane, że w życiu stawiamy bardzo często na sprawy mniej istotne i uważamy, że bez nich sobie nie poradzimy.

"Tajemnica Trójcy Świętej jest centralną tajemnicą wiary i życia chrześcijańskiego. Jest tajemnicą Boga w sobie samym, a więc źródłem pozostałych tajemnic wiary oraz światłem, które je oświeca. Tajemnica ta jest najbardziej podstawowym i istotnym nauczaniem w „hierarchii prawd wiary”. „Historia zbawienia nie jest niczym innym, jak historią drogi i sposobu, przez które prawdziwy i jedyny Bóg, Ojciec, Syn i Duch Święty, objawia się, pojednuje i jednoczy ze sobą ludzi, odwróconych od grzechu”" (KKK, 234). "Jezus Objawił, że Bóg jest „Ojcem” w niezwykłym sensie; jest Nim nie tylko jako Stwórca; jest On wiecznie Ojcem, w relacji do swojego jedynego Syna, który wiecznie jest Synem tylko w relacji do swego Ojca: „Nikt nie zna Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić” (Mt 11,27)" (KKK, 240). "Wieczny początek Ducha objawia się w Jego ziemskim posłaniu. Duch Święty zostaje posłany do Apostołów i do Kościoła, zarówno przez Ojca w imieniu Syna, jak i osobiście przez Syna po Jego powrocie do Ojca. Posłanie Osoby Ducha po uwielbieniu Jezusa objawia w pełni tajemnicę Trójcy Świętej" (KKK, 244).

Męka, ukrzyżowanie oraz wywyższenie Jezusa Chrystusa było konieczne dla naszego zbawienia. Krzyż jest znakiem miłości Boga do człowieka. Przymierze w Starym Testamencie jest umową zawieraną między dwoma stronami. Umowy zawartej z Bogiem nie można było zerwać. Jej skutki dotyczą całego narodu. Bóg obiecywał ze swojej strony ochronę, a człowiek zobowiązywał się do wiernej i lojalnej służby. Mojżesz odnawia przymierze z Bogiem, które dotyczy nie tylko obecnego pokolenia Izraela, ale również przyszłych. Obowiązkiem chrześcijanina jest trwanie w radości i podnoszenie na duchu swoich braci w wierze. Jedność myślenia i działania prowadzi do pokoju w sercu. Jego wyrazem jest pocałunek pokoju stosowany w liturgii. Miłość Boga do człowieka jest podstawowym przymierzem. Jezus kocha nas taką samą miłością, jaką umiłował nas Bóg Ojciec. Prorocy ziemscy przygotowywali na przyjście Jezusa Chrystusa, który jako jedyny dostąpił chwały nieba.