Trudności ludzkiego życia wynikają z działania szatana. Każdy człowiek ma swoje indywidualne trudności, z którymi musi sobie poradzić. Przyczyną porażki jest strach. Chrystus pragnie byśmy byli wytrwali. Bóg chce byśmy na Nim opierali swój mechanizm obronny. By pozwolić Bogu działać, niezbędne jest zaufanie.

Powiedzenie, że coś jest jak kolos na glinianych nogach, weszło do powszechnego słownika polskiej mowy. Czasami używa się tego powiedzenia w odniesieniu do mocarstw, które na pozór są niemal wszechpotężne, ale w rzeczywistości stają na krawędzi rozpadu. Ten obraz ma jednak znaczenie przede wszystkim dla naszego życia duchowego. W naszej pielgrzymce wiary przychodzą niekiedy trudniejsze chwile wątpliwości, doświadczeń lub cierpienia. Są to jednak przeżycia, które sprawdzają wytrzymałość fundamentów naszej wiary. Módlmy się o mocną wiarę, której nie zniszczą ani trzęsienia ziemi, ani głód, ani zaraza, ani straszne zjawiska i wielkie znaki na niebie.

Chrystus wzywa nas, abyśmy oddali Bogu wszystko, co posiadamy. Byśmy całkowicie zdali się na Jego wolę, bo wszystko w naszym życiu zależy od naszego Stwórcy. Wcale nie chodzi o to, aby porzucić swój dobytek i stać się żebrakiem żyjącym z jałmużny, ale o to, aby być wspaniałomyślnym wobec bliźnich. Niech każda ofiara kosztuje nas wiele, niech nie będzie pozbyciem się tego, co nam jedynie zbywa, co jest nieużyteczne. Módlmy się w czasie tej Eucharystii, aby nasze serca były wrażliwe na potrzeby innych i zdolne do ponoszenia ofiar.

Listopadowa liturgia koncentruje się wokół nadziei zmartwychwstania. Człowiek zdolnościami swojego rozumu próbuje pojąć tajemnicę zmartwychwstania. Ludzka miłość, choćby najpełniej altruistyczna, jest niepełna i niesie ze sobą ograniczenia. Po zmartwychwstaniu czeka człowieka absolutna wolność.

Jezus oczyszcza świątynię. Żąda prawdziwej czci dla Boga i całkowitego oddania. Co leży ostatecznie u podstaw naszego postępowania? Czy działamy głównie dla ludzkich korzyści, np. aby zasłużyć na pochwałę innych? Pan Jezus bardzo dobitnie w innym fragmencie Ewangelii nazywa tych, którym zależy tylko na „życiu na pokaz” grobami pobielanymi (por. Mt 23,27–28). Jezus kocha człowieka i zależy Mu na naszym zbawieniu. „Miłość jednak wymaga czasem słów twardych i zdecydowanych, bo miłe słówka często tylko ogłupiają i są wyrazem źle pojętej miłości”. Niech dzisiejsza Ewangelia będzie dla nas wezwaniem do rachunku sumienia.

Jezus przybył do Jerozolimy. Chciał tam razem z uczniami świętować Paschę. Niestety, było to Jego ostatnie święto na ziemi. Pascha to dni pełne emocji i różnych wydarzeń. Historia niewierności narodu izraelskiego spowodowała ból w sercu Jezusa. Jezus płacze z powodu zamkniętego serca wybranego miasta, ludu wybranego. Kiedy wejdą do Jerozolimy, pielgrzymi, którzy przychodzą z Jezusem, pozwolą się zarazić entuzjazmem i ogłoszą Go „Synem Dawida”. Bóg, który stał się człowiekiem, zapłakał nie tylko nad Jerozolimą, ale nad każdym z nas. Ten płacz, słowo Jezusa w drodze krzyżowej do kobiet jerozolimskich, jest najwspanialszym komentarzem do drugiego z błogosławieństw.

Ile razy zastanawialiśmy się, jak powstają wielkie majątki? Jedni rodzą się w bogatych rodzinach, inni wygrywają miliony na loterii lub dochodzą do fortuny ciężką pracą i talentem. Jedni z niczego budują wielkie fortuny, inni potrafią niewyobrażalne fortuny zniweczyć bezpowrotnie. To trochę tak, jak słudzy z dzisiejszej Ewangelii. Zauważmy, że to nie jest tak, że sługa źle zainwestował podarowany mu majątek i do stracił – on nie zrobił nic! Każdy człowiek w historii ludzkości jest uzdolniony do uwierzenia w Jezusa Chrystusa. Każdy otrzymał ten dar (minę). Sąd nad człowiekiem w momencie śmierci i podczas przyjścia Chrystusa na ziemię, będzie dotyczył odpowiedzi człowieka na ten dar wiary i inne dary otrzymane od Boga.

Celnicy w czasach Chrystusa uważani byli za zdrajców narodu. Pragnienie Zacheusza by ujrzeć Jezusa jest tak wielkie, że został on wynagrodzony. Im więcej spraw, które ograniczają, tym bardziej człowiek czuje się mały i przytłoczony. Chcąc wyrwać się z takiej sytuacji człowiek zaczyna błądzić po omacku i sądzić po pozorach. Jedynym ratunkiem jest wzniesienie się ponad to, co przytłacza. Wdrapanie się na drzewo pozwala nie tylko dostrzec to, co przed nami ale i cały horyzont. Nagrodą za poniesiony wysiłek jest pełnia łask od Najwyższego.