Wiara należy do cnót teologalnych. Jest ona łaską daną przez Pana, by człowiek mógł uczestniczyć w życiu Boga. Wiara to decyzja na życie, które chcemy prowadzić w odniesieniu do Boga. Poprzez to jak żyjemy, jakich dokonujemy wyborów nasze życie staje się odpowiedzią na to Kim jest i jakie miejsce zajmuje w nim sam Bóg. Postawa wiary zakłada dobrowolne i całkowite powierzenie swego życia i swojego dobra Bogu. Jest to zarazem uznanie Stworzyciela za absolutną Prawdę, w której chcę budować swoje życie i za bezwarunkowe Dobro, ku któremu chcę je kierować. Przeżywana przez nas wiara domaga się uznania Boga za najwyższą wartość.

Prorokiem nie jest ten, co przepowiada przyszłość, ale ten, kto przemawia w imieniu Boga. Prorok jest w stałym kontakcie z Bogiem, którego wolę ma objawić swoim działaniem i zapowiedzieć przyszłe wydarzenia. W Starym Testamencie mamy czterech proroków większych i 12 proroków mniejszych. W Nowym Testamencie mamy tylko jedną księgę prorocką autorstwa świętego Jana – Apokalipsę św. Jana. Sama obecność ciałem w kościele nas nie nawróci, nie sprawi, że będziemy lepsi, nie przyniesie dobrych owoców. Trzeba nam zaangażować serce. Zły duch i człowiek duchowo ślepy to wrogowie królestwa Bożego. Dlatego trzeba nam chcieć otworzyć się na Boże Miłosierdzie. Trzeba przejrzeć na nasze duchowe oczy i odrzucić każdy grzech, który odłącza nas od Boga. Pomoce: Tablica z podziałem na proroków większych i mniejszych

Czas przemija. Jest to rzeczywistość, której nie da się zatrzymać. Jest ona nieodwracalna. Konieczność śmierci zasmuca każdego z nas. Jako ludzie wierzący musimy nauczyć się umiejętnie żyć na tym świecie i pamiętać, że nie jesteśmy z tego świata. Jezus przychodzi na ziemię, aby ukazać nam pełnię życia w obfitości. Pokazuje nam, że jesteśmy wybrani przez Boga Ojca. W ten sposób mamy świadomość, że jesteśmy nie z tego świata. Naszą bronią jest ciągłe nawracanie się. Grzech w języku hebrajskim oznacza pomylenie celu, nie trafienie do tarczy. Z kolei nawrócenie oznacza zwrot we właściwym kierunku. Nawrócić się, to rozpoznać Boga pośród nas. To wyznać, że mój Bóg jest Bogiem Żywym, a nie martwym.

Słowa św. Pawła. Słowa Jezusa. Rozumienie tych przypomnień. Czas życia ludzkiego. Przyjście Boga na świat. Dać swiadectwo prawdzie. Wezwanie do nawrócenia. Dążenie do dojrzałości. Moralny ferment. Chrześcijańskie pojęcie miłości. Poznać i dzielić się Prawdą.

Bóg powołuje do bycia lekarzem, policjantem, księdzem. W Ewangelii Pan Jezus również powoływał konkretnych ludzi. Powołał Szymona i Andrzeja do bycia rybakami ludzi. Z rybą bardzo mocno związana jest postać Starego Testamentu, o której słyszeliśmy w pierwszym czytaniu. Tą osobą jest prorok Jonasz. Jego głównym zadaniem było wzywanie ludzi do nawrócenia. Podobne zadanie mieli Apostołowie. Aby dobrze zapamiętać wszystkie informacje, mam dla was szczególne zadanie. Spróbujcie razem z rodzicami zaplanować swój dzień w taki sposób, aby mieć czas na spotkanie z Panem Bogiem. Na obrazkach, które za chwilę otrzymacie zaznaczcie kolorami odpowiednio: Głowa – odmówienie porannego modlitwy; Ogon – odmówienie wieczornej modlitwy; Tułów – udział w niedzielnej Mszy św.; Łuski – dobre uczynki. Pomoce: Akwarium z rybkami, lub zdjęcie; Obrazek proroka Jonasza; Sieci; Rysunek ryby do pokolorowania dla dzieci (można też poprosić dzieci, aby same namalowały rybę, którą potem pokolorują).

Powołanie Samuela. Powołanie Apostołów. Powołanie św. Pawła. Bóg powołuje w różny sposób i choć inicjatywa zawsze jest od Boga, to czyni to przy współpracy innych ludzi. Nasze świadectwo jest wymagane, aby Bóg powoływał do służby kapłańskiej i zakonnej.

Trzeba zobaczyć w powołaniu Samuela działanie ze strony Boga. To wezwanie, które kieruje Bóg do człowieka, zmienia nie tylko życie samego powołanego, ale i innych. Ważne jest zamieszkanie z Bogiem. Samuel miał pod tym względem ułatwione zadanie, będąc pod opieką kapłana Helego, zamieszkiwał blisko świątyni. Pierwszą ważną umiejętnością ucznia Chrystusa jest słuchanie. Świadectwo Jana wskazuje na Chrystusa, Baranka Bożego. Dwaj uczniowie usłyszeli, jak to mówił, i poszli za Jezusem. Odnajdujemy następną podpowiedź na drogę bycia prawdziwym uczniem Jezusa. Nasze życie powinno być ofiarą miłą Bogu, składaną w każdej chwili naszego życia. Św. Paweł napomina nas, że nasze ciało jest świątynią, a miejscem spotkania z Panem jest świątynia. Jednak sam budynek jest pustą bryłą, dlatego Apostoł Paweł zwraca nam uwagę na aspekt sakramentalny i duchowy. W każdej Eucharystii płynie wezwanie do karmienia się Słowem Bożym i Ciałem Chrystusa.

Jezus zwraca się do apostołów po imieniu. Pismo Święte podkreśla znaczenie imienia człowieka. Bóg zwraca się bezpośrednio i osobiście do każdego z nas. Jeśli odpowiemy Bogu „tak”, będzie mógł tworzyć z nas wspólnotę, która przekazuje wiarę innym. Nasze imiona zapisane są w niebie w księdze żywych. Księga Apokalipsy mówi nam, że na koniec czasów Bóg wezwie zbawionych po imieniu do życia wiecznego. Imię każdego człowieka domaga się szacunku. Nie wolno bez powodu psuć czyjegoś dobrego imienia przez obmowę albo oszczerstwa.