Nasze czasy charakteryzuje gadatliwość, ale słowa rzadko przemieniają się w czyny. Wierzący nie zastanawia się nad wypełnianiem przykazań – po prostu stara się to uczynić. Przykazania są drogą wolności i ku wolności. Nie musimy nikomu się tłumaczyć z tego, że zachowujemy przykazania. Wypełniamy je, bo Syn zachował przykazania Ojca. Wypełnienie przykazań jest świadectwem życia zgodnego z Ewangelią i obroną nadziei, która jest w nas. Pan Jezus zapewnia, że życie przykazaniem miłości leży w zasięgu naszych możliwości. Bez miłości przykazania staną się brzemieniem nie do uniesienia. Głównym wrogiem w życiu miłością jest szatan, który wypełniony jest nienawiścią. Szatan nienawidzi miłości i pożąda naszego zniewolenia. Sami nie potrafimy się obronić. Bóg daje nam pomoc, Ducha Świętego. Pocieszyciel niesie umocnienie, rozpala duszę w miłości do Boga. Przynosi nam moc Bożą! Duch Święty jest Duchem Prawdy – potęgi, której nie potrafimy objąć.

W dzisiejszej Ewangelii słyszymy zaproszenie Jezusa do podążania drogą przykazań. Przestrzeganie Bożego Prawa jest z naszej strony dowodem miłości Pana Boga. Pan Jezus udoskonalił Prawo Starego Testamentu, wprowadzając przykazanie miłości Boga i bliźniego. Pomoce: obrazki przedstawiające zachowania ludzi (spotkanie ze staruszką, która niesie zakupy, znalezienie banknotu, zwolnienie miejsca w autobusie, podzielenie się posiłkiem).

Im więcej pielgrzymujemy po tym świecie (w znaczeniu lat naszego życia), tym większa jest nasza świadomość, że nie jest to nasz dom… Chrystus przygotowuje swoich uczniów na nadchodzący dzień pojmania, męki i śmierci. Przekład Ewangelii Jana mówi nam o „trwodze”, ale z pewnością uczucia w sercach uczniów były o wiele mocniejsze niż sama „trwoga”! W noc przed ukrzyżowaniem Jezus zrywa zasłonę utopii. Całkowicie niszczy ich fantazje i marzenia o doczesnym zwycięstwie. Klucz do zrozumienia chrześcijaństwa – pokój serca w Jezusie Chrystusie…

Chrześcijanin to ten, który żyje wiarą każdego dnia. Ona jest miernikiem naszej miłości do Jezusa i Boga Ojca. Pierwotny Kościół ze względu na ubogich ustanawia siedmiu diakonów. Oni troszczą się o dzieła charytatywne wspólnoty. Wierzący w Chrystusa zostają w Antiochii pierwszy raz nazwani chrześcijanami. Chrystus jako najwyższy Kapłan ustanowił posługę kapłańską dla składania ofiar miłych Bogu. Kapłaństwo ma wymiar służebny – jako hierarchiczne i powszechne we właściwy sobie sposób uczestniczy w kapłaństwie Chrystusa. Wiara wyrwała nas z ciemności grzechu i niewiedzy i wprowadziła na ścieżki światłości. Dzięki wierze więcej rozumiemy, bardziej kochamy. Łaska wiary otwiera nas na Boga Ojca. Rozwijanie i pogłębianie wiary jest obowiązkiem każdego chrześcijanina. Poznanie Jezusa jest równoznaczne z poznaniem Boga Ojca. To poznawanie wymaga codziennego wysiłku.

W liturgii słowa czytamy dziś o wyborze diakonów. Diakoni, którzy pomagają apostołom, przypominają nam, że każdy wierny jest wezwany do apostolstwa. Każdy z nas ma głosić słowo Boże. Apostołowie i diakoni stanowili swoistą reprezentację Chrystusa. I my też powinniśmy godnie reprezentować Chrystusa. Pomoce: - przedmiot jednoznacznie kojarzący się z reprezentowaniem – może to być koszulka reprezentacji Polski, obojętnie w jakiej dziedzinie sportu, może być zdjęcie ludzi którzy reprezentują kraj, szkołę czy związek zawodowy; może być to także mundur który pokazuje że reprezentujemy konkretny zawód. - krzyż – symbol „reprezentacji” Jezusa.

Słowa psalmu. Pasterz – owca. Pojęcie i funkcja bramy. Brama w kulturze wschodniej. Chrystus bramą. Charakterystyka złodzieja i rozbójnika. Rozpooznać pasterza. Jesteśmy owcami.

Jezus Chrystus troszczy się o każdą owcę ze swej owczarni. Każdy z nas zaproszony jest do naśladowania Dobrego Pasterza. Na czym polega moja przynależność do owczarni Chrystusowej, czyli do Kościoła? Owce chcą przebywać w owczarni. Są w niej bezpieczne. Mogą iść samopas, ale to wielkie ryzyko. Chrystus jest Bramą! Dobry Pasterz przychodzi do swego Kościoła, staje u drzwi i kołacze. Chrześcijanin w Kościele słucha głosu Pasterza. Mądre owce nie pójdą za obcym. Kiedy nie słuchamy Chrystusa lub umniejszamy Jego słowa, to za czyim głosem idziemy? Albo Pan albo złodzieje i rozbójnicy będą w mym sercu. Jestem wołany po imieniu. Dobry Pasterz przyszedł, by dać życie w obfitości. Jezus umarł i zmartwychwstał, Ojciec ustanowił Go Panem i Zbawicielem. Czy te prawdy sięgnęły głębi naszego serca? Czy przemieniają nasze myślenie, mówienie i działanie? Czy przeniknięci jesteśmy Chrystusową miłością wyrażoną w Jego śmierci i zmartwychwstaniu?

Jezus nazywa siebie dzisiaj Bramą owiec; jest to synonim Dobrego Pasterza. W ten sposób daje nam poznać swoje zamiary wobec człowieka – zamiary pełne miłości i troski. Prosi, abyśmy zaufali Jego głosowi i szli za Nim. Ewangelia wymienia parędziesiąt symbolicznych imion Jezusa, które przybliżają charakter lub cel Jego posłannictwa na świecie. Bardzo często są to poetyckie, sugestywne porównania. Podziwiajmy w nich jednak nie tyle piękno słownictwa, ile miłość i troskę Jezusa okazywane człowiekowi. Postawa wiary wymaga od człowieka poznania głosu Bożego, wsłuchania się w Ewangelię i nauczanie Kościoła. Drugim krokiem jest ułożenie swojego życia, podejmowanie decyzji według poznanej wiary. Bez tego drugiego elementu nasza wiara nie jest prawdziwa, co więcej: nie przyniesie nam oczekiwanej radości ani bezpieczeństwa. Pomoce: W trakcie homilii zastosowany został rodzaj quizu, który ma uświadomić dzieciom konieczność konkretnych wyborów w postępowaniu. Treść pytań użytych w zabawie należy wcześniej przygotować sobie na kartce według wzoru prezentowanego w homilii.