Przeżywamy radość płynącą ze świat Wielkiej Nocy. Dzisiaj drugi dzień naszego świętowania. Liturgia słowa zaprasza nas do Jerozolimy. Tam nasz Pan umarł i powrócił do życia. Tam również Piotr pełen łaski głosi Ewangelię. Zatrzymajmy się dzisiaj nad trzema postawami wypływającymi z faktu zmartwychwstania Jezusa. Reprezentują je poszczególne grupy ludzi o których słyszeliśmy w dzisiejszych czytaniach. Kobiety – przynoszą najbliższym osobom Jezusa cudowną nowinę. Biegną do swoich, by usłyszeli o powstaniu Jezusa do życia. Stąd płynie nauka dla nas, że prawda najpierw ma być głoszona pośród swoich. Oni zaś zaniosą ją innym. Żołnierze – za pieniądze są w stanie kłamać i bronić swej niewinności. Co powodowało takim zachowaniem żołnierzy do końca nie wiemy, ale widzimy tutaj moc pieniądza. Kościół – głosi Jezusa całemu ówczesnemu światu zgromadzonemu na świętach w Jerozolimie. Trwanie we wspólnocie daje poczucie niezwykłej mocy i siły. Wspólnota rodzinna, grupa przyjaciół dają nam potrzebne bezpieczeństwo i pozwalają na rozwijanie prawdy. Kościół zaś poprzez trwanie we wspólnocie z Bogiem i między sobą wspiera w dążeniu do prawdy.

To nie pieniądze są najważniejsze w czytaniach, lecz prawda, że Jezus zmartwychwstały ukazał się niewiastom. Z kolei one powiadomiły o tym fakcie apostołów. Wzmianka o przekupieniu żołnierzy jest na drugim miejscu. Odważny Szymon Piotr zasługuje na uwagę i naśladowanie. Śmiało głosi prawdę o Zmartwychwstałym. Św. Paweł zachęca Koryntian, aby zdążali ku górze, gdzie przebywa Chrystus. W głoszeniu Ewangelii naśladujemy św. Piotra, św. Pawła Apostoła Narodów, niewiasty. Ich odwaga jest dla nas cenną pomocą i wskazówką. Uroczystość zmartwychwstania to największe święto całego chrześcijaństwa. Pomoce: napis: „Ja jestem zmartwychwstanie i życie”.

Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa jest powstaniem ze śmierci Życia, które nigdy nie przeminie i nie skończy się. Tym Życiem jest Zmartwychwstały Chrystus. Żadne siły tego świata nie mają tyle mocy, aby zagłuszyć i zabić prawdę o zmartwychwstaniu Jezusa. Przez swoje zmartwychwstanie Jezus Chrystus pokonał największego wroga ludzkości – śmierć i ojca śmierci, czyli szatana. W sakramencie chrztu zostaliśmy zanurzeni w śmierci jak i w zmartwychwstaniu Chrystusa i dlatego razem z Chrystusem przechodzimy ze śmierci do życia. Dzisiaj Chrystus zmartwychwstały przychodzi do każdego z nas i pragnie wyprowadzić nas z ciemności grzechu oraz z grobu naszych problemów, zmartwień i niepokojów. Żyć w perspektywie Zmartwychwstania oznacza być wolnym od lęku, również od lęku przed śmiercią.

Maria Magdalena zachowuje się jak kobieta, której umarł ktoś bardzo bliski. Doświadczyła bólu przenikającego do szpiku kości. Idzie, by być w pobliżu miejsca pochówku Zbawiciela. Niewyobrażalna jest sytuacja, w której idziemy na cmentarz i odkrywamy, iż grób jest otwarty. Rozpacz przeplatana nadzieją, niedowierzanie ze zdumieniem. Co mówi nam odsunięty kamień? Do czego zachęca? Magdalena nie rozumie, ale biegnie do apostołów. Zmartwychwstały staje na jej drodze, staje na drodze każdego człowieka. Nie będzie Zmartwychwstania bez podjęcia wysiłku. Trzeba wyjść wczesnym rankiem, aby odkryć znaki Zmartwychwstania. Jan zafascynowany zbliża się szybkimi krokami, Piotr ma trzeźwy i ostrożny umysł – oto dwa podejścia do Tajemnicy Boga. Bez spotkania nie ma zrozumienia, nie ma zmartwychwstania. Ujrzał, uwierzył i zrozumiał. Wiara prowadzi do rozumienia.

Zmartwychwstanie Pana Jezusa jest najradośniejszą nowiną w dziejach świata. Stanowi centralne wydarzenie naszej wiary. Jednocześnie jest pierwszym i podstawowym elementem przepowiadania Ewangelii. W tym przepowiadaniu wszyscy mamy przywilej, ale i obowiązek, uczestniczyć z gorliwością i miłością dla innych ludzi. Do tego przepowiadania musimy się przygotowywać, a jednocześnie poszukiwać takich sytuacji i takich osób, którym możemy pomóc odnaleźć Boga.

Wielka Sobota – wigilia wszystkich wigilii. Paschał – światło życia, które zwycięża ciemności śmierci. Doświadczenie samotności – "Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?" Bóg jest we wszystkich wydarzeniach naszego życia. Gdy Bóg spóźnia się o pięć minut, to i tak jest o czasie. Ciężar wiary, ciężar Krzyża, cierpienia i śmierci znajduje swój epilog w nadziei Zmartwychwstania.

Po wielkoczwartkowej Mszy św. Wieczerzy Pańskiej miejsce święte, Tabernakulum, zostaje puste. W milczeniu i bez dekoracji stajemy przed tym, co jest istotą naszej wiary: pochylamy głowy przed kochającym Sercem Boga-Człowieka. Potrzebujemy ciszy, która nie jest ciszą bezsensownej pustki, ale pozwala nam usłyszeć wołanie Jezusa: "Wykonało się!" (J 19,30); "Ojcze, w ręce Twoje powierzam ducha mojego" (Łk 23,46). Nawet w chwilach największego opuszczenia i cierpienia w ustach Jezusa pojawia się słowo: Ojcze. Wierzymy, że idąc za Jezusem, wejdziemy do domu Ojca. Cisza prowadzi nas przed Oblicze Ukrzyżowanego Chrystusa, w którym widzimy tysiące ofiar ludzkiej niesprawiedliwości, krzywdy i przemocy. Ukrzyżowanie człowieczeństwa nie zakończyło się w chwili śmierci Chrystusa. Istotna zmiana zawiera się w Jezusowej obietnicy, kiedy zwracając się do stojącego pod krzyżem Jana, powiedział: "Oto Matka twoja" (J 19,27).

Kościół przeżywa Triduum Paschalne w jedności, jako jedno wydarzenie paschalne. Kościół w dzisiejszej liturgii wspomina wydarzenie Ostatniej Wieczerzy, którą Jezus spożył z uczniami przed śmiercią. Była to wieczerza spożywana według schematu uczty paschalnej. W noc paschalną Bóg wyprowadził swój lud z niewoli egipskiej. Dziś nie celebrujemy jednak Paschy żydowskiej, ale Święte Triduum Paschalne naszego Pana i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa. Przeżywamy ten dzień w perspektywie Ostatniej Wieczerzy i ustanowienia sakramentu Eucharystii i kapłaństwa. Wydarzenia zbawcze – męka, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa – nie tylko dokonały się jednorazowo w historii Izraela, ale przez sakramenty, szczególnie sakrament kapłaństwa i Eucharystię, uobecniają się i dzisiaj. "Eucharystia jest centrum i szczytem życia całego życia chrześcijańskiego" (LG 11). W tym sakramencie Kościół najpełniej spotyka się z Bogiem i doświadcza Jego zbawczego działania. Wszystkie sakramenty mają organiczną łączność z Eucharystią i zaleca się, aby były udzielane właśnie w trakcie jej sprawowania.