Wspominamy dzisiaj w liturgii św. Szczepana męczennika. Opis jego męczeńskiej śmierci znajdujemy w Dziejach Apostolskich napisanych przez św. Łukasza. Historia męczeństwa ma swoich następców. Ten etap życia Kościoła – etap męczenników – nigdy nie został zamknięty, on ciągle rodzi do życia wiecznego. Nie sposób dzisiaj nie wspomnieć tych wszystkich, którzy dla imienia Chrystusa cierpią prześladowanie, są dyskryminowani czy nawet mordowani. To następcy w. Szczepana. Na świecie ponad 200 milionów chrześcijan jest prześladowanych ze względu na wyznawaną wiarę a ponad 150 tysięcy rocznie umiera za wyznanie wiary w Jezusa. Indie, Pakistan, Syria, Laos… chrześcijanie w ponad 50 krajach cierpią z powodu wzywanego imienia Jezusa. Trzeba dziś się zastanowić nad mocą swojej wiary, nad jej głębią. Trzeba być przygotowanym na moment w którym trzeba będzie dać świadectwo przynależności do Jezusa. Utwierdzajmy się w wierze.

Męczeństwo jest najwyższą i najtrudniejszą formą wierności Jezusowi. Niektórzy ludzie – można powiedzieć, że na szczęście niewielu – tracą dla Jezusa życie. Nikt nie planuje zostać męczennikiem, ale jest wiele innych sytuacji, w których potrzebne jest poświęcenie i wyrzeczenie. To są trudne decyzje i postawy. Trzeba ich się uczyć przez całe życie, od dzieciństwa. Warto czasami dokonać małej próby i zobaczyć, czy nasze serce jest otwarte na ludzkie potrzeby i nieszczęścia. Pomoce: można przygotować do prezentacji duże plansze z rysunkami i nazwami przedmiotów, które dzieci często otrzymują jako prezent pod choinkę.

W wierze chrześcijan istotne jest przekonanie, że Bóg nie jest jakąś odległą ideą ani mglistą, niewidzialną rzeczywistością, ale stał się dotykalnym ludzkim ciałem. Chciał się całkowicie wcielić w ludzkie życie. Wyobraźnia nam podpowiada, że wszechmoc Boga mogłaby zaplanować i przeprowadzić inny plan objawienia siebie. Bóg wybrał jednak tę, a nie inną drogę dotarcia do ludzi: sam stał się człowiekiem. Bóg chciał stać się człowiekiem, ponieważ nas kocha i chce na zawsze mieć swe dzieci u swego boku, w swoich objęciach.

Nigdy i nigdzie nie słyszano, aby Bóg stał się stworzeniem. Autor zjednoczył się ze swoim dziełem. Jesteśmy stworzeni na wzór i podobieństwo Boga. Stworzyciel przyjmuje na siebie to, co ludzkie, by przemienić w Boskie. To nie jest gra słów – to rzeczywistość. Bóg pociesza nas wielokrotnie i na różne sposoby. Człowieku, chrześcijaninie daj się pocieszyć! Dajmy się pocieszyć czymś nieprzemijającym: Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami. Jeśli nie staniemy się jak dzieci, nic nie pojmiemy z tajemnicy Bożego Narodzenia. Bóg daje tchnienie, które pulsuje nowym życiem. Zepsułeś coś w życiu? Idź do Ojca i jasno przedstaw całą sprawę. Słowo jest stwórcze i zbawcze i nigdy nie zamilknie. Mówi do końca i z miłości. Jezus przychodzi nie tylko dla mnie. Chrześcijanin, żyjąc Bożym Narodzeniem, pragnie, by wszyscy odkryli tajemnicę Bożej obecności. Pomagajmy innym stawać się dziećmi Bożymi. W dzieleniu się bądźmy na wzór naszego Pana kreatywni. Jeśli szukamy i znajdujemy Boga we wszystkim i wszystko w Nim, to potrafimy też wynaleźć sposoby, by dotrzeć do każdego.

Życzenia SMS-em, MMS-em – za pomocą 160 znaków składamy sobie życzenia. Pan Bóg też nam posyła swoisty SMS: posyła nam jedno Słowo, które stało się Ciałem. Poeta Franciszek Karpiński napisał kolędę „Bóg się rodzi” – natchnieniem był Prolog z Ewangelii św. Jana. Narodzenie Pańskie jest świętem szczególnie rodzinnym, dlatego spędzamy je we wspólnocie rodzinnej. W ten sposób pogłębia się w nas świadomość daru, jaki otrzymujemy od Boga: daru miłości! Nie potrzeba mówić wielu słów, wystarczy bowiem Słowo. Pomoce: wykorzystujemy to wszystko, co jest elementem stroju choinki.

Dziecko z łatwością podbija serce i miłość każdego, kto ma w sobie ludzkie uczucia, ale o ileż bardziej TO Dziecko! Kiedy Bóg przychodzi, przychodzi zwykle w pokorze, cicho i spokojnie, nie powodując wielkiego zamieszania… Najlepszą postawą dzisiejszej nocy jest naśladowanie pasterzy: „A pasterze wrócili, wielbiąc i wysławiając Boga” (Łk 2,20). Bóg stał się człowiekiem, abyśmy mogli stać się bardziej podobni do Boga. Kiedy adorujemy małego Jezusa w żłobie, rodzi się w nas przekonanie, że Boże drogi to drogi pokoju i łagodności.

Często człowiek kieruje się emocjami. Zakochanie, zauroczenie, fascynacja – wyzwalają w człowieku ogrom energii. Przemijalność entuzjazmu wynika z braku odpowiednich fundamentów. „Fascynacja” wiarą i Bogiem jest zauważalna w Kościele. Nie przekłada się to jednak na prawdziwe wytrwałe życie wiarą. Święta są tylko tradycją, gdy nie idzie za tym wydarzeniem pogłębienie wiary. Ewangeliczna scena Zwiastowania ukazuje rozsądek Maryi i odpowiedzialną decyzję. O naszej wierze decyduje rzeczywiste przeżycie Adwentu i odpowiednie przygotowanie się do świąt Bożego Narodzenia.

Jesteśmy już przygotowani do świąt. Oczyściliśmy nasze serca w sakramencie pokuty, udało się nam też częściowo opróżnić kieszenie z nadmiaru pieniędzy na przedświątecznych zakupach. Dziś w liturgii czytamy jeden z najbardziej nam znanych fragmentów Ewangelii, jakim jest Zwiastowanie. My już przyzwyczailiśmy się do tego, że Maryja jest mamą Pana Jezusa, i dlatego w tym wydarzeniu nie widzimy rozgrywającego się dylematu. Maryja po Zwiastowaniu udaje się do swej krewnej, Elżbiety, która również jest brzemienna. Wraca do swej miejscowości rodzinnej po trzech miesiącach i jest w trzecim miesiącu ciąży. Nietrudno wyobrazić sobie reakcję otoczenia. To jest ciężka próba wierności Bogu dla młodej dziewczyny. Jej brzemienność to szok dla rodziców i przyszłego męża. Tajemnica, którą Maryja nosi w sercu, pozostaje tajemnicą. Opuszczona przez wszystkich, kontempluje słowo Boga i u Niego szuka pomocy. Maryja nie płacze, nie ucieka. Prowadzi życie ukryte, pochylając się nad niezwykłą tajemnicą swego serca. Spotkała Ją wielka łaska. Maryja nosi pod sercem Syna Bożego, a i ona sam zwana będzie błogosławioną między niewiastami. Trudne słowo i wielkie błogosławieństwo.