Jezus opowiada o swojej walce ze złymi duchami, które niepokoją ludzkie serca i chcą nimi zawładnąć. Jezus porównuje wnętrze każdego człowieka do domu, w którym mogą zamieszkać złe duchy. Jezus chciałby nam powiedzieć, że mieszkanie nie może pozostać puste. Puste pozostaje zaś wtedy, kiedy nie zaprosimy do niego Bożego Ducha, lecz sami chcemy być „panami we własnym domu”.

Na czym polega relacja przyjaźni z Bogiem. W modlitwie potrzebna jest wytrwałość, wręcz natręctwo. Modlitwa nie ma w założeniu wywarcia presji na Bogu. Modlitwa to prośba o Ducha Świętego.

Prośba uczniów. Dwa zdania odpowiedzi. Do Boga po imieniu – bliskość. Mój tata – wspomnienia. Nieść królestwo Boga. Jestem świadkiem moich wartości. Pragnienie chleba i Chleba.

Bez wątpliwości modlitwa jest przede wszystkim słuchaniem Pana Boga i dążeniem do doskonałości serca. To oczywiste, że Pan Bóg przychodzi do człowieka, żeby dawać a nie brać. Naszą odpowiedzią na Boże dary jest otwartość serca. Służba jest czymś dobrym, ale tylko i wyłącznie wtedy, kiedy ukierunkowana jest na miłość. Jeżeli budowana jest tylko na zatroskaniu i dążeniu do tego, żeby wszystko było „jak należy”, może stać się destrukcyjna. Jesteśmy zachęcani by dobrze służyć. Żeby się tego nauczyć, może trzeba nieraz służyć mniej, a więcej słuchać. Maria usługuje poprzez słuchanie i kontemplację, Marta natomiast podejmuje rozmaite posługi na wzór diakonii. Z obu tych postaw uczmy się jak realizować służbę w naszym życiu.

Święty Franciszek wzrastał w bogactwie i dążeniu do zdobywania tytułów. Kiedy był na szczycie radykalnie zmienił swoje życie. Jego podążanie za Bogiem spotkało się z niechęcią ze strony rodziny. Często w momencie sytuacji przełomowych człowiek doświadcza wątpliwości. Źródłem wątpliwości jest brak pewności siebie i poczucia własnej wartości. Brak poczucia własnej wartości jest stanem, który można zmienić. Brak wiary we własną wartość dotyka również życia religijnego. Dla Boga istotne jest otwarte serce człowieka. On wszystkie braki wypełnia swoimi łaskami.

Wspaniałe jest to, że każdy dzień z naszego życia jest dany nam po to, abyśmy cieszyli się sobą wzajemnie. Dlatego warto dostrzec sens swojego życia i dzielić się nim z innymi. Życie płata nam przysłowiowe „figle”, ale to od nas zależy jak na nie zareagujemy. Żyjemy po to, aby dzielić się sobą i doświadczeniem, które zdobyliśmy dotychczas. Każda okazana życzliwość potęguje w nas dobro i jest przykładem dla innych jak działać, by realizować dobro względem innych. Wielu z nas uczyniło władzę celem samym sobie i ją straciło. Kto władzę przedkłada w swoim życiu nad wszystko inne to szybko zapomni o tym co najważniejsze, czyli o niebie.

Głównym celem dzisiejszego fragmentu Ewangelii jest zilustrowanie ostrzeżenia, które ma być udzielone miastom, które nie okazują skruchy – nie są otwarte na Boże Słowo. Biada mówi nam o smutku, nieszczęściu, niedoskonałości. Wszelkie „biada” są często w Piśmie Świętym związane z wrogami Boga. Jednak nie tylko faryzeuszom dostaje się za ich fałsz i obłudę – Jezus używa także tego języka, gdy przemawia do swoich uczniów. „Biada”, co ciekawe, jest zazwyczaj ostrzeżeniem, które ma prowadzić do pokuty, a nie ogłoszeniem pewnego sądu! W momencie, gdy sam popełniam grzech i wiem, że Jezus mówi mi w tym momencie „biada!”, co czuję?! Co myślę?!

Kiedy zgubimy coś dla nas ważnego, zaczynamy szukać tego czegoś. Kiedy znajdziemy cieszymy się bardzo z odnalezienia. Pismo Święte wielokrotnie ukazuje ogromną radość człowieka, gdy znajdzie coś dla niego ważnego. Izrael po niewoli babilońskiej odbudował świątynię jerozolimską i odnalazł Księgę Prawa. Ludzie płakali bardzo rzewnie, kiedy czytano fragmenty Tory. Oni byli tak stęsknieni za słuchaniem Prawa, że nie byli w stanie opanować emocji. My dziś jesteśmy w sytuacji pandemicznej. W jakimś sensie jesteśmy podobni do tych ludzi z Księgi proroka Nehemiasza, bo mamy problem z „powrotem do kościoła”. W skutek pandemii straciliśmy możliwość „fizycznego” uczestnictwa w życiu sakramentalnym Kościoła. Tęsknota za Bogiem określa jakość naszej z Nim relacji.