Adwent jest czasem przygotowania do świąt Bożego Narodzenia i Objawienia Pańskiego oraz czasem oczekiwania na powtórne przyjście Chrystusa. Misterium tremendum i misterium fascinosum w życiu człowieka w odniesieniu do Pana Boga. Maryja światłem Adwentu. W Chrystusie jesteśmy ubogaceni „we wszelkie słowo i wszelkie poznanie”, nie doznając braku łaski.

Adwent to początek powtarzania historii zbawienia. Rok liturgiczny czyni nas uczestnikami wielkich rzeczy Bożych. Przypomnijmy sobie, że jesteśmy dziełem rąk Bożych! Należy dbać o stworzony przez Boga świat. Jesteśmy za niego odpowiedzialni. Skoro mamy prawa, mamy też obowiązki. Czujność w sensie negatywnym: ktoś lub coś nam zagraża, a ja pilnuję. Czujność w sensie pozytywnym: oczekujemy na powtórne przyjście Pana Jezusa. Adwent ma w nas obudzić, odnowić, odświeżyć, wzmocnić ową gotowość na spotkanie Zbawiciela. Tak łatwo zasnąć, gdy przychodzi kryzys i rozkojarzenie. To owoc zapomnienia się, zapomnienia o najważniejszym. Duch adwentowej wędrówki: idziemy razem i zawsze znajdzie się ktoś, kto ma gorzej ode mnie. Czujność nie dotyczy tylko jednej chwili. Ona ma być stylem życia! Wiem, na Kogo czekam i dlatego czuwam. Jednym z owoców czekania i gotowości jest radość ze spotkania ze Zbawicielem!

Nie tylko bateryjki się wyczerpują. Każdy z nas ma swoje określone siły. Musimy pamiętać, że w człowieku wyczerpuje się nie tylko energia ciała, ale także może wyczerpać się, czyli inaczej osłabnąć nasz duch. Dlatego rozpoczynamy Adwent – oczekujemy nie tylko na pyszne potrawy wigilijne, na prezenty i kolorową choinkę, ale przede wszystkim oczekujemy świąt Narodzenia Pana Jezusa. To właśnie te święta wzmacniają nasze ciało i naszego ducha. Pomoce: zegarek-budzik na baterię oraz kolorowy lampion na baterię.

Rok liturgiczny kończy uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata. W Jezusie dokonało się dzieło zbawienia. W Chrystusie, który jest Nowym Adamem, śmierć została pokonana. Zmartwychwstały Chrystus jest gwarancją naszego zmartwychwstania. On wziął za rękę całą ludzkość, która trwała w grzechu i śmierci i wprowadził do prawdziwego życia. Warunkiem naszego zmartwychwstania jest bycie z Chrystusem i w Chrystusie. Nasze zjednoczenie z Nim ma swój początek w sakramencie chrztu świętego. Chrystus jest Dobrym Pasterzem. Wszystkie Jego czyny i słowa objawiały miłość do każdego człowieka. Przyjście na świat Jezusa Chrystusa dało początek królestwu Bożemu. Jest to królestwo sprawiedliwości, pokoju i miłości. Słuchać głosu Jezusa oznacza kochać, czyli czynić dobro ludziom będącym w potrzebie. Miłość jest biletem wstępu do radowania się pełnią królestwa Bożego.

Dzisiaj chcemy w Chrystusie zobaczyć naszego Króla. Pan zarzuca nam dziś krótkowzroczność, ale jednocześnie zaprasza nas do dialogu miłości. Podejmijmy to wezwanie. Nauczmy się zauważać Jego obecność w drugim człowieku. Pan mówi, że jest głodny. Cierpi głód we wszystkich biednych, którym trudno związać koniec z końcem. Jest wśród nędzarzy i mieszka w domach z kartonów. Pan jest spragniony we wszystkich wołających o sprawiedliwy podział dóbr, we wszystkich odrzuconych i odepchniętych. Cierpi w szkole, domu, na sali sądowej. Pan jest wśród ludzi, którzy wyemigrowali za chlebem, jest w starych i niedołężnych, którzy potrzebują pomocy. Pan jest nagi we wszystkich chrześcijanach wyrzuconych z domów, prześladowanych. Cierpi w naszych braciach w Syrii, Sudanie, Iraku. Cierpi w bogatych krajach Europy, gdy kpi się z krzyża. Pan jest chory we wszystkich cierpiących w szpitalach, przytułkach i hospicjach. Pan cierpi brak wolności tam, gdzie zamyka się Mu usta, by nikt nie słyszał Dobrej Nowiny. Gdzie krępuje się słowo Boże.

Często jesteśmy zmuszeni do wydawania opinii i oceniania postawy drugiego człowieka. Zachowanie pełnej sprawiedliwości jest trudne i wymaga wielu zabiegów. Dla Boga najważniejszą zasadą jest miłosierdzie. Bóg okazuje miłosierdzie człowiekowi, ale będzie też „rozliczał” człowieka z miłosierdzia lub jego braku w stosunku do innych ludzi. Wszystkie nasze pozostałe życiowe osiągnięcia są mniej istotne w oczach Boga. Pomoce: obrazki lub kartki z tekstem uczynków miłosiernych względem ciała i względem duszy.

Wybraliśmy naszego Pana i Zbawiciela, któremu chcemy służyć, cześć Mu oddawać i przez to dojść do zbawienia. Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Chrzest – kapitał początkowy łaski. Zakład Pascala – pewna inwestycja w wiarę. Z okazji 700-lecia kanonizacji św. Stanisława tak pisał w liście do Prymasa Tysiąclecia, na kilka miesięcy przed jego uwięzieniem w roku 1953, papież Pius XII: "Czegóż macie się lękać? Kościół święty potrafi wzrastać wśród cierpień, a pośród zniewag nie zbaczać z prostej drogi, nie przygnębią go przeciwności, nie odurzą powodzenia, w pomyślności umie zachować pokorę, w trudnościach z nadzieją spoglądać ku niebu" (cyt. za: Godzina Czytań, 8 maja).

Każdy otrzymuje tyle, ile zdoła unieść. Talenty to skrzynka z narzędziami: drwal posługuje się siekierą, kowal młotem – każdy powinien wykorzystywać swoje zdolności i dbać o swój warsztat. Rodzice dzielą się mądrością ze swymi pociechami, nauczyciel z uczniami. Mogę uczynić ze swoimi talentami, co chcę. Co to za skarb zakopany w ziemi? Narzędzie nieużywane traci na wartości. Są dary jedyne i niepowtarzalne i tak drogie, że tylko raz je otrzymam – dar życia. Największym wrogiem niszczącym narzędzia jest zazdrość. Porównywanie się z innymi i ślepota na własny warsztat nie zaprowadzi nas daleko. Nie martw się, że ktoś otrzymał pięć talentów, a ty tylko jeden. Może to aż jeden, ten wystarczający do bycia szczęśliwym? Zazdrość jako skupienie się na sobie i myślenie tylko o sobie. Dobra materialne stanowią niewielką część otrzymanego dziedzictwa. Każda droga człowiecza to talent! Gdy ktoś staje się dobrym człowiekiem, to rozwija się jego wiara i powołanie.