Trzeba zobaczyć w powołaniu Samuela działanie ze strony Boga. To wezwanie, które kieruje Bóg do człowieka, zmienia nie tylko życie samego powołanego, ale i innych. Ważne jest zamieszkanie z Bogiem. Samuel miał pod tym względem ułatwione zadanie, będąc pod opieką kapłana Helego, zamieszkiwał blisko świątyni. Pierwszą ważną umiejętnością ucznia Chrystusa jest słuchanie. Świadectwo Jana wskazuje na Chrystusa, Baranka Bożego. Dwaj uczniowie usłyszeli, jak to mówił, i poszli za Jezusem. Odnajdujemy następną podpowiedź na drogę bycia prawdziwym uczniem Jezusa. Nasze życie powinno być ofiarą miłą Bogu, składaną w każdej chwili naszego życia. Św. Paweł napomina nas, że nasze ciało jest świątynią, a miejscem spotkania z Panem jest świątynia. Jednak sam budynek jest pustą bryłą, dlatego Apostoł Paweł zwraca nam uwagę na aspekt sakramentalny i duchowy. W każdej Eucharystii płynie wezwanie do karmienia się Słowem Bożym i Ciałem Chrystusa.

Jezus zwraca się do apostołów po imieniu. Pismo Święte podkreśla znaczenie imienia człowieka. Bóg zwraca się bezpośrednio i osobiście do każdego z nas. Jeśli odpowiemy Bogu „tak”, będzie mógł tworzyć z nas wspólnotę, która przekazuje wiarę innym. Nasze imiona zapisane są w niebie w księdze żywych. Księga Apokalipsy mówi nam, że na koniec czasów Bóg wezwie zbawionych po imieniu do życia wiecznego. Imię każdego człowieka domaga się szacunku. Nie wolno bez powodu psuć czyjegoś dobrego imienia przez obmowę albo oszczerstwa.

W naszym codziennym słowniku, po wykonaniu pierwszego, trudnego zadania, mówimy, że przeszliśmy „chrzest bojowy”. Chrzest bojowy i chrzest w Kościele jest przeżywany na początku drogi dalszych zmagań. Nazwa „chrześcijanin” posiada w sobie dwa odniesienia do dwóch podobnie zaczynających się słów: chrzest i Chrystus. Mówimy, że chrześcijanin to człowiek ochrzczony albo człowiek, który jest uczniem Chrystusa. Słowa chrzest, chrześcijanin i Chrystus są wpisane w naszym „dowodzie osobistym”, w naszym duchowym paszporcie, z którego możemy wyczytać, kim naprawdę jesteśmy. Greckie, biblijne słowo baptismos, przetłumaczone dosłownie na język polski, oznacza „zanurzenie”. To zanurzenie jest odkryciem nowych wymiarów ludzkiego życia. Chrzest, zanurzenie w potoku wody, jest „obmyciem weselnym, które poprzedza ucztę weselną – Eucharystię” (KKK, 1617). Niech dzisiejsza Uczta Eucharystyczna stanie się dla każdego z nas świętą i ożywiającą przestrzenią, do której weszliśmy przez bramę chrztu.

Niedziela Chrztu Pańskiego przenosi nas nad rzekę Jordan. Chrzest udzielany przez Jana Chrzciciela był chrztem nawrócenia i pokuty. Chrzest Jezusowy jest chrztem z Ducha Świętego. W tym sakramencie otrzymujemy niewidzialną moc Ducha Bożego, dzięki któremu zostajemy włączeni we wspólnotę Kościoła i zostajemy obmyci z grzechu pierworodnego. Otrzymane na chrzcie imię wyraża godność człowieka. Znak krzyża na czole to znak przynależności do Jezusa i Jego Kościoła. Namaszczenie olejem wyraża, że człowiek staje się wybrańcem Boga, który umacnia go mocą Bożą. Człowiek staje się czysty i niewinny. Biała szata to przyobleczenie się w Chrystusa. Światło to symbol zmartwychwstałego Chrystusa. Od momentu chrztu św. drogowskazem dla człowieka staje się osoba Jezusa Chrystusa. Słowa Jezusa, przykazanie miłości Boga i bliźniego, zapisane na kartach Ewangelii, będą wskazywały drogę do nieba. Wiara wymaga dzielenia się nią z innymi. Świadectwo, które dajemy, umacnia nie tylko naszą wiarę, ale potwierdza wiarę w innych.

Chrzest jest zaniedbywany w pamięci ludzkiej. Po samej uroczystości zostają tylko zdjęcia. Jak przebiegał mój chrzest? Co ważnego pozostało mi po tym sakramencie w dorosłym życiu? Pomoce: wszystkie naczynia liturgiczne, Paschał, świeca, chrzcielna biała szatka, olej chrzcielny i wszystkie rzeczy, które związane są ze chrztem świętym.

Pan Bóg się objawia, ale ludzie przechodzą obok Niego obojętnie. To stwierdzenie opisuje sytuację dzisiejszego świata. Życie toczy się coraz częściej tak, jakby Boga w ogóle nie było. Odnosimy wrażenie, że wiara przeszłych pokoleń była silniejsza i żywsza. Na pierwszy plan w życiu uczniów Chrystusa wysuwa się problem przekazywania wiary. Dziś możemy się udać do szkoły trzech Mędrców. W niej możemy odkryć drogi i sposoby, które wtedy prowadziły do Jezusa, Bożego Syna. Trzej mędrcy zaliczali się do uczonych ludzi, którzy znali sposoby interpretowania zjawisk niebieskich i potrafili dostrzec znaki Bożej obecności.

Obchodzimy pamiątkę powołania pierwszych pogan do światła prawdziwej wiary, dlatego dzisiejsze święto nosi nazwę Epifanii, czyli Objawienia się Pana poganom. Mędrcy przynoszą trzy symboliczne dary: złoto, kadzidło i mirrę. Złoto dla króla, kadzidło dla Boga oraz mirra – znak cierpienia. Te dary dla Chrystusa, Boga-Człowieka, mogą być jednocześnie darem i zadaniem dla nas, uczniów Jezusa. Złoto może być symbolem godności i wielkości człowieka. Bóg pragnie, aby każdy z nas odkrył, jak bardzo jesteśmy cenni w Jego oczach, jak wielka jest nasza wartość. Kadzidło może być symbolem modlitwy, którą podejmujemy każdego dnia, wspierając nią siebie i cały świat. Jest ona jest konsekwencją naszej wiary, jest uwielbieniem Tego, który jest naszym Stwórcą i Opiekunem. Mirra, którą otrzymuje Jezus, to znak naszej gotowości do przyjęcia cierpienia i wyrzeczeń. Trzy symboliczne dary ofiarowane Panu Jezusowi są dla nas zaproszeniem do doskonalenia naszego człowieczeństwa.

Mędrcy ze Wschodu przynieśli trzy dary, które – oprócz wielkiej wartości materialnej – podkreślały mesjański i królewski wymiar narodzin Jezusa. Najważniejszy był pokłon czyli rodzaj hołdu, jaki złożyli przed Jezusem ci bogaci, wykształceni i wpływowi ludzie. Ten właśnie podarunek jest do dzisiaj najmilszym rodzajem daru, jakiego Chrystus oczekuje od człowieka. Dzieci są też zaproszone, by wziąć udział w głoszeniu Ewangelii. Pomoce: Można przygotować dla dzieci kartki z tekstem modlitwy – hołdu dla Jezusa. Mogą to być gotowe obrazki lub kserokopia modlitwy wybranej specjalnie na tę okazję. W alternatywnej wersji można przygotować papierowe serca i długopisy na wpisanie imienia.