Wielki Post szczególnym czasem powrotu do Boga. Modlitwa, post, jałmużna – najprzedniejsze dobre uczynki, które są orężem chrześcijanina na drodze nawrócenia. Jezus Chrystus zwycięża trzykrotne kuszenie szatana. Wielki Post pomaga człowiekowi odzyskać przyjaźń Boga, Jego łaskę i życie nadprzyrodzone.

Początek Wielkiego Postu wiąże się z silnym pragnieniem poprawy. Postanowienie poprawy to warunek dobrej spowiedzi i element nawrócenia. Zachwyt chrześcijanina wynika z przypomnienia sobie, że jest stworzony przez Boga. W naszym codziennym życiu jest za mało zachwytu, a za dużo zniechęcenia. Wielki Post to czas walki i wzmożonego kuszenia przez złego ducha. Trzeba być czujnym! Zły duch znany jest z cierpliwości. Wyczekuje chwili, w której odczujemy głód, i atakuje. Nie szukajmy wszędzie diabła. Miejmy świadomość, że on kręci się wokół przez cały czas. Bóg zaprasza nas na pustynię, abyśmy odczuli głód. Głód chleba ma prowadzić nas do Ojca, który daje pokarm we właściwym czasie. Prosimy o postawę zawierzenia. Głód za domem ma prowadzić do odkrywania, że jesteśmy dziećmi Boga. Prosimy o postawę zaufania. Głód władzy i bogactwa, darów Bożych, które próbujmy zawłaszczyć. Tutaj prosimy o uznanie i przyjęcie Jezusa jako Króla i Pana, odkrycie, że jest On najważniejszy i oddanie Jemu pokłonu.

Rozpoczynamy Wielki Post. Na jego progu wsłuchujemy się w Ewangelię, która przestrzega nas przed szatanem i jego działaniem. Jezus pokazuje nam dzisiaj trzy pokusy: pożądliwość oczu, ciała i pychę życia oraz poucza nas, w jaki sposób możemy z nimi walczyć. Wielki Post jest szczególnie ważnym czasem. Przez udział w nabożeństwach drogi krzyżowej i gorzkich żali wzmacniamy swojego ducha, aby chronił nas przed pokusami, a w konsekwencji – grzechami, które oddalają nas od Boga i zamykają drogę do zbawienia. Pomoce: kilka kamieni w woreczku; chleb; obrazek ze skrzydłami; kilka monet (można włożyć je do woreczka); krzyż.

Gdy słowo „nawrócenie” pojawia się w kontekście jazdy samochodem, oznacza zmianę kierunku jazdy na przeciwny. Możemy nawracać samochodem czy motocyklem. Nawrócenie pociągu czy tramwaju jest bardziej skomplikowane: trzeba wykonać większą pętlę i zawrócić w taki sposób, żeby czoło pociągu nadal znajdowało się na początku składu. Na początku Wielkiego Postu mówimy o duchowym nawróceniu, czyli o wycofaniu się z drogi, która nie prowadzi do celu. Czas Wielkiego Postu jest dla nas wyśmienitą okazją do przećwiczenia i wykonywania życiowych nawrotek. W nasz życiowy nawigator GPS należy wpisać poprawnie docelowy adres: wieczna szczęśliwość w Domu Ojca. Umierający na krzyżu Jezus, Bóg-Człowiek, jest widzialnym i najbardziej pewnym znakiem, który wskazuje drogę do wybawienia i pełni życia. Do wykonania nawrotki potrzebna jest dodatkowa przestrzeń (kiedy na drodze jest zbyt ciasno, nawrócić się nie da). Bóg daje nam czas i przestrzeń, abyśmy świadomie, dobrowolnie i skutecznie dokonali życiowego wyboru. W dzisiejszej Ewangelii Jezus poleca nam trzy narzędzia, które mogą nam posłużyć pomocą w wykonaniu życiowego nawrócenia: modlitwę, post i jałmużnę.

W życiu doświadczamy miłości rodziców, jesteśmy świadkami miłości narzeczonych czy małżonków. Dziś Jezus przypomina o miłości często zapominanej i niechcianej, o miłości nieprzyjaciół. To jest jeden z tych nakazów Chrystusa, który wzbudzał szczególne emocje i bulwersował Jego słuchaczy. "Miłość nieprzyjaciół ma swój początek w zdolności i gotowości do przebaczania i pojednania. Przebaczyć to znaczy: nie mścić się; nie odpłacać złem za zło, to znaczy kochać" (Lew Tołstoj). "Nic nas tak nie upodabnia do Boga, jak stała gotowość przebaczania" (św. Jan Chryzostom). Droga miłości nieprzyjaciół, droga przebaczenia i pojednania jest trudna. Ale tylko ona przerywa zaklęty krąg zła, niekończącego się odwetu, niszczycielskiej przemocy i chorej nienawiści. "Czy nie modlimy się codziennie o odpuszczenie naszych grzechów, „tak jak i my odpuszczamy” tym, którzy wobec nas zawinili? Codziennie zanosimy prośbę, bo codziennie potrzebujemy przebaczenia" (św. Augustyn).

Każdy może zostać świętym. Początek jest w przylgnięciu do Pana Jezusa, aż po utożsamienie się z Nim. Jeśli kochasz, to nie ma problemów, których nie można byłoby rozwiązać. Niepielęgnowane więzi międzyludzkie zanikają, także miłość może zaniknąć. Trwając w Bogu, żyjemy Jego nauką. Miłość Boża wydaje się być niewygodna, bo niewspółczesna. Dziś, bardziej niż dawniej, obowiązuje w świecie zasada „oko za oko i ząb za ząb”. Niestety, zachodzi słońce nad naszym gniewem, bo nie potrafimy się go wyzbyć. Pyłek w oku brata drażni, a belka we własnym oku ma się dobrze. Zostaliśmy na poziomie Starego Testamentu, choć go nie rozumiemy. Zapomnieliśmy o wcieleniu, narodzeniu, śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. Boże wezwanie jest proste: miłujcie każdego człowieka. Nie jest wielką sztuką miłować tych, co nas miłują. Miłowanie trudnych ludzi wymaga modlitwy i życzliwości. Początek doskonałości na miarę Boga mieści się w odkryciu, że mamy jednego Ojca i przez to wszyscy jesteśmy braćmi.

Kazanie na górze wprowadza nowy model życia – ucznia Pańskiego. Podstawowym wyróżnikiem tego modelu jest rodzaj relacji, jakie mamy z Bogiem i ludźmi. Zakres naszych powinności zostaje poszerzony – zarówno w stosunku do Starego Testamentu, jak i do religijności naturalnej – o przykazanie miłości nieprzyjaciół. Jest to trudne zadanie, zwłaszcza dla dziecka. Bóg prosi o wysłuchanie Jego głosu, w zamian zapewnia nam swoje błogosławieństwo i satysfakcję z uczestnictwa w przekształcaniu świata.

Bóg jest sprawcą dobra i pragnie naszego szczęścia. Natomiast Szatan jest ojcem zła i kłamstwa i jego celem jest nasze zniewolenie. Człowiek w wolności serca podejmuje decyzję o przyjęciu bądź odrzuceniu Boga i Jego przykazań. Żyjąc na granicy dobra i zła, człowiek nie potrafi odróżnić Boga od Szatana, miłości od nienawiści, piękna od brzydoty, radości od smutku, prawdy od kłamstwa, życia od śmierci. Świat, w którym nie ma wyraźnych i zdecydowanych granic oraz praw i zakazów, powstaje w wyniku zamazania obrazu Boga i Jego przykazań. Jezus jednoznacznie powiedział, że nie przyszedł znieść Prawa, ale je wypełnić. Jezus nauczał praw zawartych w Dekalogu i własnym życiem pokazał, że te prawdy są ostateczne i jedyne. Prawa zawarte w Dekalogu obowiązują każdego człowieka i są jedyną drogą do osiągnięcia prawdziwego i nieprzemijającego szczęścia. Jezus, przypominając poszczególne prawa Dekalogu, wskazuje nie tyle na ich prawną literę, ale na ich ducha. Jezus przestrzega przed formalnym przestrzeganiem Prawa.