Mędrzec Syrach mówi, że prawdziwa mądrość pochodzi od Boga. Tylko Bóg jest mądry i On jest początkiem prawdziwej mądrości. Pełnia Bożej mądrości objawiła się w Jezusie Chrystusie, którego św. Jan nazywa „Logosem”, czyli „Synem Bożym” lub „Słowem Bożym”. Mądrość Boża sprawiła, że przez Jezusa Chrystusa staliśmy się przybranymi i umiłowanymi dziećmi Bożymi. Bóg wybrał nas i przeznaczył, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Bożą Mądrość możemy odnaleźć ją w żłóbku. Dziecię owinięte w pieluchy i złożone na sianie jest pełnią Bożej Mądrości. W Dziecięciu rozpoznajemy Syna Bożego, który jest Słowem Boga skierowanym do wszystkich ludzi. Potrzeba dystansu, aby odkryć prawdziwy sens tego, co dzieje się w nas i obok nas, i aby odkryć prawdziwą mądrość. Boża mądrość obecna w Jezusie Chrystusie zamieszkała na zawsze pośród nas. Możemy czerpać z jej skarbca podczas każdej Mszy Świętej.

Św. Jan Ewangelista ukazuje nam w teologicznym opisie, kim jest Jezus Chrystus. Termin „logos” jest określeniem, które wskazuje na osobę Jezusa Chrystusa. Logos oznacza nie tylko słowo-dźwięk, ale wskazuje na zawartą w nim treść, myśl i sens. Słowem Bożym jest orędzie głoszone przez Jezusa, ale również Jego osoba. Nie wiemy dokładnie skąd św. Jan zaczerpnął to określenie. Prawdopodobnie nawiązuje on starotestamentalnego stworzenia świata, gdzie Bóg stwarzał świat jednym słowem. Natomiast Pięcioksiąg terminem „słowo” nazywa Prawo Boże. Ludzie Starego Testamentu wiedzieli, że wszystko, co powie Jahwe spełni się. Tak jak wypełniały się obietnice błogosławieństwa, tak też realizowały się przekleństwa, gdy człowiek odrzucał wezwanie do nawrócenia. Słowa potrzebne są do komunikowania się z innymi. Nadmiar słów prowadzi do tego, że traci ono swoją moc. Słowo może służyć zbudowaniu drugiego człowieka, ale może również sprawić przykrość. Słowa mogą być jak miód, ale mogą również być jak miecz. Prorok Syrach proponuje, abyśmy w naszym postępowaniu kierowali się mądrością.

Dzisiejsza Ewangelia zwraca nam uwagę na słowo. Potrafi kogoś rozradować albo zasmucić. Są słowa, które budują i które burzą. Wielkim głosicielem słowa był Jan Chrzciciel, który przygotowywał ludzi na przyjście Jezusa Chrystusa. On wzywał do nawrócenia i chrztu. Sakrament ten zmywa z nas grzech pierwszych rodziców. Pomoce: obrazek św. Jana Chrzciciela; chrzcielnica; słoik z miodem; kij; skóra i pasek.

Można powiedzieć, że przez grzech pierworodny siedmiodniowy cykl życia ustanowiony w dziele stworzenia został oderwany od swojego źródła: czas otwarty na wieczność stał się więzieniem doczesności. Neopogański świat przyjął naszą radość z powodu przemijania czasu, zapominając, z czego należy się cieszyć. Czas mierzony łaską. Credo nawróconego ateisty: "Bóg do was należy, oddał się wam, jest wasz, i jeśli powiem, że was kocha, to jeszcze za mało: we wszystkim całkowity, wybiera was! Wiara uczy nas tych rzeczy, a my ich nie widzimy; ale dusza kontemplacyjna to nie jest dusza, która widzi, tylko dusza, która jest widziana i wie o tym, i skupiona, w uwadze i ciszy, czeka na miłość, starając się rzucać coraz mniej cienia na ziemię" (Andre Frossard).

Gromadzimy się przy ołtarzu Chrystusa w pierwszy dzień nowego roku, by poprosić o Boże błogosławieństwo, a czas, jaki został nam ofiarowany w nowym roku, złożyć z ufnością w Boże ręce i po raz kolejny zawierzyć samych siebie. Stajemy dziś wobec Pana czasu i wieczności i uświadamiamy sobie, że czas do nas nie należy, że jesteśmy tylko jego rządcami. Postanawiamy sobie dobrze wykorzystać dar czasu. Jest on wielkim darem, którego nie możemy zmarnować. Trzeba ten Boży dar wypełnić mądrym działaniem. Znajdźmy w nowym roku czas na pracę, odpoczynek i modlitwę, zatroszczmy się także o najbliższych. Liturgia zwraca naszą uwagę na osobę Jezusa. To Chrystus jest naszą drogą, prawdą i życiem (J, 14,6), jak sam o sobie mówił. Wpatrzeni w Maryję, chcemy za Jej wzorem rozważać w naszych sercach przed Bogiem na modlitwie sprawy naszego życia osobistego, sprawy Kościoła, a także sprawy Ojczyzny i świata.

Biblia pokazuje nam wiele dzielnych, świętych kobiet. Maryja jest największą z nich. W swoim życiu Maryja dawała dowody wielkiej odwagi: – potrafiła przyjąć Boże powołanie, – z niezwykłą stałością znosiła trudy porodu Jezusa i prześladowania Heroda, – z wiarą przyjmowała to, co mówił i czynił Jezus, – wytrwała pod krzyżem, wierząc, że Jezus zmartwychwstanie, tak jak zapowiedział.

Atmosfera w rodzinie, która kształtowana była w oparciu o Boga. Samotność i beznadziejność jako wynik ukształtowania rodziny na wzór wartości tego świata. Każdy dzień, a szczególnie niedziela powinna być przeżywana w rodzinnej jedności z Bogiem i drugim człowiekiem. Dzisiejszy szatański atak na rodzinę można porównać do herodowej zbrodni. Łączność z Bogiem uchroni każdą rodzinę przed zniszczeniem.

Rodzina wzrasta także pośród trudów i braków. Święta Rodzina była zakorzeniona w świecie. Fakty historyczne mówią za siebie. Maryja to prosta dziewczyna z Nazaretu, malutkiej miejscowości w Galilei. Józef, emigrant z Betlejem, stolarz bez stałego zatrudnienia. Święta Rodzina była harmonijną wspólnotą. Harmonia związana jest z ciągnięciem wozu w jedną stronę. Ten sam cel pomaga we wspólnej wędrówce. Małżeństwo tworzą dwie osoby, i to do końca życia. Chcą iść razem. Małżeństwo to praca nad harmonią, a nie przeciąganie liny. Małżeństwo, rodzina oparte na Bogu to dobry start, to źródło siły i światła na chwile trudne. Posłuszeństwo Bogu jest perspektywą rozwoju i łaski. Potrzeba stałej uwagi i otwarcia na Boże światło ukazujące się też w przykazaniach. Wpatrujmy się w postacie Symeona i Anny. Osoby w cieniu, dające Boga i Jego orędzie. Bóg przemawia przed najbliższych, często pomijanych ze względu na wiek.