Każde spotkanie na Eucharystii jest związane z dotknięciem dwóch Stołów: Stołu słowa Bożego i stołu Eucharystii. Ewangelia dzisiejsza skupia się na części Chrystusowego kazania na Górze. Tym razem jednak mamy do czynienia z tak zwanymi antytezami Jezusa. Antyteza czyli twierdzenie sprzeczne z tym, co niegdyś powiedziano. Jednak Jezus nie neguje Starego Testamentu. Takie rozumowanie jest błędne. Antytezy Jezusa należy traktować jako dopełnienie praw Starego Testamentu, nie zaś jako próbę zmiany Prawa. Wypełnianie Prawa skrupulatnie, ale powierzchowne, jest określone przez Jezusa jako faryzeizm. Pan zaprasza nas do wypełniania Prawa w atmosferze miłości Boga i człowieka. Morderstwo jest zbrodnią popełnioną na konkretnej osobie. Gniew i nienawiść są zamknięte jedynie w sercu człowieka. Sieją jednak ogromne duchowe zniszczenie, wręcz spustoszenie. Pan Jezus wzywa nas do miłości Prawa, tylko wówczas będzie ono wypełniane sercem i stanie się drogą do królestwa niebieskiego.

Od dziecka uczymy się na pamięć prawd katechizmowych i wybranych modlitw. Jednak nie chodzi o to, czy umiemy z pamięci powiedzieć jakąś formułkę, ale czy na co dzień żyjemy prawdami Bożymi zawartymi w Piśmie Świętym, a szczególnie w Ewangelii. Zamiast przymuszać dzieci do nauczenia się modlitw na pamięć, lepiej się z nimi po prostu modlić. Mądrość Syracha i słowa św. Pawła wprowadzają nas w klimat nauczania Chrystusa. Mówi On wprost o wymaganiach Ewangelii. Pomoce: Dekalog dla każdego dziecka.

Niedziela chrześcijańska – dzień światła i soli. Słowo niedziela ma różną etymologię w językach europejskich. W języku polskim (podobnie jak w czeskim) akcentuje się świętowanie jako powstrzymanie się od pracy – „nie działaj”. Łacina (oficjalny język Kościoła Rzymskokatolickiego) nazywa niedzielę Dies Domini – „dniem Pańskim”. Język angielski (Sunday) i niemiecki (Sonntag) nawiązują do rzymskiej nazwy dies Solis – „dzień Słońca”. Rosyjski natomiast dotyka samej istoty rzeczy: Woskriesienije, czyli Zmartwychwstanie. Wiara płynie ze słuchania i posłuszeństwa. Czy słowo Boże jest moją nadzieją? Czy wierzę, że to sam Bóg mówi do mnie w liturgii słowa i w osobistej lekturze? Modlitwa Symeona – Bóg jest światłością, która nigdy nie gaśnie.

Wiara otwiera na moc Bożą i jej działanie. Znać Jezusa Chrystusa to poznać wszystko! Wierzący poznaje w różańcu największe z Bożych objawień, zgłębia tajemnicę paschalną. Każda Eucharystia to przepiękna szkoła poznania Pana. Poznawszy, kocham bardziej i naśladuję pełniej. Poznanie Jezusa pozwala mi widzieć oczyma Boga działanie mocy Bożej. Gdyby Boga nie było, to wszechświat by runął. Bóg jest solą dla ziemi. Ta sól jest dobra i nigdy nie traci smaku. Bóg jest światłem świata. To światło nigdy nie zniknie. Ludzkość, choć tak bardzo pragnie Boga, wyrzuca i depcze Bożą sól. Chrześcijanie! Bądźcie solą i światłem na wzór Jezusa Chrystusa. Stawajmy się smakoszami Boga i nieśmy Go każdemu napotkanemu człowiekowi. Dobre uczynki wypływają z poznania i pokochania Pana naszego Jezusa Chrystusa. Są to uczynki miłosierdzia względem duszy i ciała. Są to uczynki – świadectwa Dobrej Nowiny.

Sól to przyprawa, której brak jest od razu zauważalny. Tymczasem dodana w odpowiedniej ilości staje się w potrawie nierozpoznawalna, nie przeszkadza nam w niczym. Podobnie światło – jesteśmy do niego przyzwyczajeni i często nie dostrzegamy, jak bardzo go nieustannie potrzebujemy. Sól i światło są dwoma ważnymi symbolami, dzięki którym człowiek może docenić sam siebie i drugiego człowieka. Pomoce: - sól – może być w solniczce; w czasie homilii, mówiąc o soli, możemy ją dzieciom nasypać na rękę, niech posmakują, niech ją rozetrą, zobaczą, jak wygląda z bliska; - latarka, najlepiej mocna; gdy mówimy o świetle, można na chwilę zgasić światło w kościele, żeby zademonstrować, iż światło wydobywa z mroku różne rzeczy. Ujawnia to, co jest w ciemności, ale także oświetla każdego z nas i pokazuje, jacy jesteśmy.

Święto Ofiarowania Pańskiego nawiązuje do tradycji żydowskiej. Dzisiejszy człowiek wyrzuca Boga ze swojego życia. Rodzice poddają dzieci współczesnym bożkom. Konsekwencją tego są ból i łzy. Gromnica nawiązuje do wydarzeń paschalnych. Przypomina sakrament Chrztu świętego. Jej światło ma nas prowadzić przez życie. Zaproszenie do refleksji nad życiem w blasku płomienia gromnicy.

Wspominamy dziś Maryję i Józefa, którzy po 40 dniach od narodzenia Jezusa zgodnie w wymogami Prawa Mojżeszowego ofiarowują swego syna w świątyni jerozolimskiej. Prawo wykupu pierworodnego ustanowił Mojżesz, ponieważ każde dziecko pierworodne należało do Boga i trzeba było poprzez przepisaną ofiarę dokonać jego wykupu. Święto dzisiejsze posiada dwie nazwy, wyarażają one dwie postawy potrzebne w chrześcijańskim życiu. Ofiarowanie Pańskie. Ofiarować to znaczy oddać Bogu to, co dla mnie najdroższe. Konsekwencją tego będzie zaufanie, że Bóg zna moje życie i wie, czego najbardziej potrzebuję. Chcę całe swoje życie, jego trudy i lęki, choroby i radości złożyć przed Bogiem jako ofiarę z tego, co dla mnie najcenniejsze. Matki Bożej Gromnicznej. Zwyczaj błogosławienia świec tego dnia jest bardzo stary. Trzymamy zapalone świece, bo pragniemy być podobni do Maryi i Symeona, którzy na swoich rękach trzymali Jezusa. Pragniemy to czynić w czasie tej Eucharystii i zawsze wówczas, gdy zagraża nam niebezpieczeństwo.

Obrzęd oczyszczenia Maryi oraz ofiarowania (wykupienia) Jezusa w Świątyni Jerozolimskiej był wypełnieniem prawa żydowskiego. Sensem obrzędu było przypomnienie, że każde stworzenie jest własnością Bożą. Dzisiaj wszyscy ochrzczeni stają się dziećmi Boga i Jego szczególnym królestwem. Osoby konsekrowane potwierdzają swoją wyjątkową przynależność do Jezusa, składając dodatkowe ślubowanie zakonne. Pomoce: małe świece, np. do podgrzewaczy lub podobne, z przyklejonymi karteczkami zawierającymi imiona osób konsekrowanych pracujących w parafii lub nazwy znanych zakonów (wyrazy można napisać wprost na metalowej osłonie świec do podgrzewaczy); liczba świec powinna odpowiadać liczbie dzieci na niedzielnej Eucharystii.