Miłość to najtrudniejsza rzecz do wypełnienia w naszym codziennym życiu. Pan Jezus nakazuje nam miłować się nawzajem, a nawet stawiać dobro innych ponad swoje własne. Poprzeczka postawiona jest wysoko, ale królestwo Boże jest przeznaczone dla wytrwałych. Naśladować Jezusa w przykazaniu miłości oznacza służyć innym, nie patrząc na zapłatę. Warto zrobić sobie rachunek sumienia, jak w swoim życiu wypełniam przykazanie miłości. Nawet jeśli zdarzają się nam upadki, trzeba pamiętać o przykazaniu miłości. To Bóg jest miłością, która będzie dodawać nam sił do wytrwałej realizacji wzniosłych czynów miłosierdzia.

Dzisiejszą przypowieść można odczytywać w perspektywie wieczności: po przekroczeniu granicy śmierci czeka na nas uczta; doczesne dobre czyny są naszym strojem na wieczność; niegodnych uczty czeka ogień piekielny. Można odczytywać przypowieść w perspektywie codzienności: każda Msza św. to uczta, na którą zaprasza Jezus Chrystus; wielu odpowiada „nie”, bo swoje sprawy uważa za ważniejsze sprawy i zajęcia; ci, którzy przychodzą, powinni mieć odpowiedni strój, czyli stan łaski uświęcającej.

Dobrze znamy dzisiejszy fragment Ewangelii, dlatego wiemy, że nie mówi on o stosunku pracy w winnicy, ale o królestwie niebieskim. Cieszymy się, że Bóg okazuje nam miłosierdzie, ale nie cieszy nas to, że inni mogą grzeszyć całe życie a potem nagle przyjść do konfesjonału, wyznać grzechy i otrzymać rozgrzeszenie. Przyzwyczailiśmy się, że sprawiedliwie oznacza po równo i bardzo trudno nam przyjąć do wiadomości, że nie jest to zgodne z prawdą.

Gedeon siedzi na klepisku i młóci jeszcze niedojrzałe zboże w obawie, aby go nie zabrali Madianici. Anioł powołuje Gedeona do wielkiej misji: aby był wyzwolicielem Izraela. Gedeon nie wierzy w swoje siły i możliwości, czego symbolem są te niedojrzałe kłosy. Zasłania się nieprzychylnymi okolicznościami. Często nie wierzymy w siebie, nie potrafimy dostrzec w nas tego potencjału, który Bóg w nas złożył. Wszystko jest w naszym życiu możliwe, ponieważ Bóg jest z nami.

Pytanie młodzieńca. Papieska pielgrzymka. Wyjaśnienie przykazań. Przyjęcie papieskiego nauczania. Tylko zewnętrzność. Potrzeba refleksji.

Wpatrujemy się dziś w postać wielkiego człowieka. Maksymilian Kolbe codziennie sprawował w sposób sakramentalny tajemnicę odkupieńczej śmierci Chrystusa na krzyżu. Często też powtarzał słowa psalmu, które przypomina dzisiejsza liturgia: „Czym się Bogu odpłacę za wszystko, co mi wyświadczył? Podniosę kielich zbawienia i wezwę imienia Pana” (Ps 116 [115],12–13). Złożył on ofiarę z siebie, kiedy to stracił życie w Auschwitz. Czy ta ofiara miała sens? Ten syn prostych włókniarzy ze Zduńskiej Woli w sposób doskonały wypełnił bowiem przykazanie o którym mówił Chrystus w odczytanej przed chwilą Ewangelii: „To jest moje przykazanie abyście się wzajemnie miłowali, tak jak ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie oddaje za przyjaciół swoich”. Św. Maksymilian Maria Kolbe jest dla nas wzorem do naśladowania. Musimy żyć wartościami takimi, jakimi żył on sam. One się nie zmieniają mimo upływu lat.

Wystawienie na próbę. List rozwodowy. Przebiegłość faryzeuszów i uczonych. Aktualność dziś. Egoizm fundamentem zła. Postawa bliskich. Moja postawa.

Autentyczne przebaczenie jest jednym z najpiękniejszych i najbardziej wzruszających doświadczeń, jakie mogą spotkać człowieka. Piotr pytał o ilość aktów przebaczenia; siedmiokrotne przebaczenie było dla niego szczytem możliwości. Bóg, który przychodzi do nas w Osobie Jezusa Chrystusa, nie pozwala nam na takie myślenie i nie zwalnia od wysiłku dążenia do przebaczenia i pojednania.