Adwent przypomina nam o ważnej prawdzie chrześcijańskiej, o której zdaje się wielu zapomniało, a mianowicie o paruzji, czyli pełnym chwały przyjściu Chrystusa na końcu czasów. Ewangelista Marek rozpoczyna tekst święty od ogłoszenia Dobrej Nowiny o zbawieniu. Ewangelia to nowina wspaniała: Bóg stał się człowiekiem, aby nas odkupić i otworzyć bramy Raju zamknięte przez grzech naszych pierwszych rodziców. Ewangelista ogłaszając Dobrą Nowinę, ukazuje nam również ludzi, którzy nas do Jezusa prowadzą. Św. Marek wskazuje nam dzisiaj Jana Chrzciciela. Bóg potrzebuje człowieka, który odpowiednio uformowany poniesie światło Ewangelii do ludzi. Jan doskonalił się na pustyni. Tam uczył się kochać Boga, słuchać Go i głosić. Tam również doskonalił się w postawie pokory. Życie na pustyni otworzyło Jana na głos Boga. Jan odkrył wartość obecności Boga ale także wartość postu i pokuty. Jan wie, że człowiek nie może brnąć w grzechy, potrzeba mu nawrócenia. To znaczy: zmiany kierunku życia, odrzucenia grzechu, zejścia z drogi grzechu. Adwent jest takim czasem, w którym chętniej niż w inne okresy liturgiczne podejmujemy różnego typu postanowienia. One pomagają nam lepiej żyć, dlatego warto ten czas wykorzystać.

Rady rodziców dla dzieci są bardzo ważne, gdyż wypływają z miłości i kształtują osobowość dzieci. Rady dla dorosłych są potrzebne, bo każdy człowiek pragnie mieć kogoś, przed kim można się wypowiedzieć, wypłakać, wygadać. Rady Izajasza dla Izraelitów dotyczyły przygotowania się na przyjście Mesjasza. Warto jest mieć kogoś, kto daje dobre rady: przyjaciel, stały spowiednik, mądry sąsiad. Pomoce: napis: Przyjdź, Panie Jezu!

Adwent jest czasem przygotowania do świąt Bożego Narodzenia i Objawienia Pańskiego oraz czasem oczekiwania na powtórne przyjście Chrystusa. Misterium tremendum i misterium fascinosum w życiu człowieka w odniesieniu do Pana Boga. Maryja światłem Adwentu. W Chrystusie jesteśmy ubogaceni „we wszelkie słowo i wszelkie poznanie”, nie doznając braku łaski.

Adwent to początek powtarzania historii zbawienia. Rok liturgiczny czyni nas uczestnikami wielkich rzeczy Bożych. Przypomnijmy sobie, że jesteśmy dziełem rąk Bożych! Należy dbać o stworzony przez Boga świat. Jesteśmy za niego odpowiedzialni. Skoro mamy prawa, mamy też obowiązki. Czujność w sensie negatywnym: ktoś lub coś nam zagraża, a ja pilnuję. Czujność w sensie pozytywnym: oczekujemy na powtórne przyjście Pana Jezusa. Adwent ma w nas obudzić, odnowić, odświeżyć, wzmocnić ową gotowość na spotkanie Zbawiciela. Tak łatwo zasnąć, gdy przychodzi kryzys i rozkojarzenie. To owoc zapomnienia się, zapomnienia o najważniejszym. Duch adwentowej wędrówki: idziemy razem i zawsze znajdzie się ktoś, kto ma gorzej ode mnie. Czujność nie dotyczy tylko jednej chwili. Ona ma być stylem życia! Wiem, na Kogo czekam i dlatego czuwam. Jednym z owoców czekania i gotowości jest radość ze spotkania ze Zbawicielem!

Nie tylko bateryjki się wyczerpują. Każdy z nas ma swoje określone siły. Musimy pamiętać, że w człowieku wyczerpuje się nie tylko energia ciała, ale także może wyczerpać się, czyli inaczej osłabnąć nasz duch. Dlatego rozpoczynamy Adwent – oczekujemy nie tylko na pyszne potrawy wigilijne, na prezenty i kolorową choinkę, ale przede wszystkim oczekujemy świąt Narodzenia Pana Jezusa. To właśnie te święta wzmacniają nasze ciało i naszego ducha. Pomoce: zegarek-budzik na baterię oraz kolorowy lampion na baterię.

Rok liturgiczny kończy uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata. W Jezusie dokonało się dzieło zbawienia. W Chrystusie, który jest Nowym Adamem, śmierć została pokonana. Zmartwychwstały Chrystus jest gwarancją naszego zmartwychwstania. On wziął za rękę całą ludzkość, która trwała w grzechu i śmierci i wprowadził do prawdziwego życia. Warunkiem naszego zmartwychwstania jest bycie z Chrystusem i w Chrystusie. Nasze zjednoczenie z Nim ma swój początek w sakramencie chrztu świętego. Chrystus jest Dobrym Pasterzem. Wszystkie Jego czyny i słowa objawiały miłość do każdego człowieka. Przyjście na świat Jezusa Chrystusa dało początek królestwu Bożemu. Jest to królestwo sprawiedliwości, pokoju i miłości. Słuchać głosu Jezusa oznacza kochać, czyli czynić dobro ludziom będącym w potrzebie. Miłość jest biletem wstępu do radowania się pełnią królestwa Bożego.

Dzisiaj chcemy w Chrystusie zobaczyć naszego Króla. Pan zarzuca nam dziś krótkowzroczność, ale jednocześnie zaprasza nas do dialogu miłości. Podejmijmy to wezwanie. Nauczmy się zauważać Jego obecność w drugim człowieku. Pan mówi, że jest głodny. Cierpi głód we wszystkich biednych, którym trudno związać koniec z końcem. Jest wśród nędzarzy i mieszka w domach z kartonów. Pan jest spragniony we wszystkich wołających o sprawiedliwy podział dóbr, we wszystkich odrzuconych i odepchniętych. Cierpi w szkole, domu, na sali sądowej. Pan jest wśród ludzi, którzy wyemigrowali za chlebem, jest w starych i niedołężnych, którzy potrzebują pomocy. Pan jest nagi we wszystkich chrześcijanach wyrzuconych z domów, prześladowanych. Cierpi w naszych braciach w Syrii, Sudanie, Iraku. Cierpi w bogatych krajach Europy, gdy kpi się z krzyża. Pan jest chory we wszystkich cierpiących w szpitalach, przytułkach i hospicjach. Pan cierpi brak wolności tam, gdzie zamyka się Mu usta, by nikt nie słyszał Dobrej Nowiny. Gdzie krępuje się słowo Boże.

Często jesteśmy zmuszeni do wydawania opinii i oceniania postawy drugiego człowieka. Zachowanie pełnej sprawiedliwości jest trudne i wymaga wielu zabiegów. Dla Boga najważniejszą zasadą jest miłosierdzie. Bóg okazuje miłosierdzie człowiekowi, ale będzie też „rozliczał” człowieka z miłosierdzia lub jego braku w stosunku do innych ludzi. Wszystkie nasze pozostałe życiowe osiągnięcia są mniej istotne w oczach Boga. Pomoce: obrazki lub kartki z tekstem uczynków miłosiernych względem ciała i względem duszy.