Mało kto wie, po co Pan Jezus przyjął chrzest w rzece Jordan. Chciał przez to pokazać, co dzieje się podczas naszego chrztu – jest to moment, od którego Bóg widzi w nas swoje ukochane dziecko. Pomoce: - chrzcielnica w kościele; - kartki A5 – z jednej strony czyste, z drugiej mające napis: „Córeczko kochana” lub „Synku kochany”; - marker.

Rola gwiazd w historii. Mędrcy wyruszyli za gwiazdą. Mędrcy kierowali się podpowiedziami spotkanych ludzi, poprosili także o pomoc Heroda. Bóg udaremnia zamiary Heroda. Nasze życie podobne jest do nieba, na którym pojawiają się gwiazdy. Idąc do Boga, kierujemy się gwiazdami. Tak jak niegdyś Mędrcy, przynosimy złoto, kadzidło i mirrę. Często błądzimy. Negatywne doświadczenia w naszym życiu wynikają ze złych wyborów, niewłaściwych punktów odniesienia.

Uroczystość Objawienia Pańskiego jest jednym z najstarszych świąt w Kościele. Jego świętowanie na wschodzie datuje się na III wiek, zaś na Zachodzie na IV wiek. Mędrcy ze Wschodu przynoszą nowonarodzonemu Królowi dary: złoto, kadzidło i mirrę. Dzisiaj pragniemy, by te dary stały się symbolami tego wszystkiego, co stanowi nasze życie, a co my chcemy przynieść Jezusowi. W symbolu złota chcemy Panu przynieść wszystko to, co stanowi nasze człowieczeństwo. Przynosimy nasze zdolności, pracę, charakter i uczucia. Kadzidło kojarzone było w starożytnym Kościele z rośliną pochodzącą z raju. W niej przynosimy Panu ducha naszej modlitwy. Wierzymy, że jak woń kadzidła rozlewa się po kościele i wznosi w górę, tak samo nasza modlitwa wędruje przed oblicze Boga. Mirra przynosi gorycz. W niej widzimy wszystkie ludzkie tęsknoty i cierpienia. Ufamy, że Pan przyjmie również ten dar, trud naszej ludzkiej codzienności.

Chrystusa odwiedzali różni ludzie: najubożsi i najbogatsi. Otrzymywał od ludzi dary materialne i dary serca. Trzej Królowie (albo Mędrcy) należą do najbardziej tajemniczych postaci w Biblii. Stąd zostali bohaterami wielu legend i opowieści. Nasz dar może być bardzo niepozorny, nawet niezauważalny dla innych ludzi, ale dla nas i dla Jezusa musi być bardzo ważny. "Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili" (Mt 25,40). Aby obdarować Chrystusa, trzeba dać dar drugiemu człowiekowi. Zaczęliśmy nowy rok życia, stwarza on nowe szanse do czynienia dobra.

Ewangelia mówi o Słowie, które było Bogiem i przez które wszystko się stało. To Słowo istniało od początku. Ono było początkiem wszystkiego. Słowo, które stało się ciałem, zostało przedstawione jako Światłość, która rozświetla mroki ciemności. Słowem jest Jezus Chrystus, Syn Boży, który przyjął ludzką postać, aby nas zbawić. On w pełni zrealizował obietnice zbawienia. Przez swój krzyż i zmartwychwstanie odkupił nas z niewoli grzechu i śmierci. Prawdziwa mądrość pochodzi od Boga i jest z Nim utożsamiana. Ta mądrość wyraża się w słowie, które Bóg kierował do Izraela przez proroków i mędrców. Ta mądrość stała się mądrością Izraela i jego siłą. W Jezusie Chrystusie Bóg napełnił nas wszelkim błogosławieństwem. To w Nim zostaliśmy wybrani przez Boga jeszcze przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani. Naszym powołaniem jest życie wieczne w niebie, które otworzył nam Jezus Chrystus. Prawdziwą mądrością jest rozpoznanie w Jezusie Chrystusie Słowa, które pochodzi od Boga.

Jeśli kochasz, to pragniesz poznawać obiekt swej miłości. Gdy się nie poznajemy, to powoli odwracamy się plecami do siebie. Bez poznania przychodzi obojętność. Źródłem utraty wiary jest odwrócenie się od Boga – brak modlitwy. Tam, gdzie miłość, tam jest przestrzeń dla wiary. Bóg kocha całym sobą, ze wszystkich sił. Zna człowieka od podszewki. Stworzył go i opiekuje się nim do końca. Bóg wierzy w człowieka! Bóg przychodzi cierpliwie, codziennie, w każdej sytuacji. Gdy człowieka ogarnia ciemność, On jest światłością. Bóg ufa człowiekowi i kocha swe dzieci. Świat potrzebuje orędzia miłości, potrzebuje Boga. „Nie kocham cię” przekazywane słowem czy gestem czyni największe spustoszenie w sercu dziecka. W prawdziwej miłości konieczna jest obecność drugiego. Kochać tylko siebie samego to objaw egoizmu, a Bóg nie jest egoistą! Trójca Święta miłuje nieskończenie, rozlewa miłość wokół siebie. Odkrywając codziennie tę miłość, wzrastamy w wierze.

Biblia wielokrotnie nazywa Jezusa „światłem”, „światłością”. Jezus „oświecał” ludzi, czyli wyjaśniał im pewne sprawy, pomagał podejmować decyzje i kierował na dobrą drogę. Czynił to z miłością, najczęściej za pomocą słów. Słowo Boże pozostaje od wieków niezmienną mądrością i pełni dla nas rolę Bożego światła. Kierując się nim nadal, możemy więcej rozumieć i lepiej postępować. Pomoce dobra, mocna latarka, najlepiej z możliwością dość wąskiego, punktowego oświetlania pewnych przedmiotów; można także wykorzystać laserowy wskaźnik; zabawa w odgadywanie wyrazu dzięki pierwszym literom nazw przedmiotów wskazywanych przez snop światła ma na celu uświadomienie dzieciom, jaki jest sens w wyrażeniach „Jezus – światłość” czy „Słowo Boże – światło”. Mniejsze znaczenie ma w tym przypadku treść wyrazu, który muszą odgadnąć. Można rozszyfrować np. wyraz „rodzina”: r – rama obrazu, o – obraz lub ołtarz, d – drzwi, z – zielona kurtka lub czapka, i – igiełki z choinki, n – coś niebieskiego, a – ambona, anioł itp.

Słowo wypowiedziane ulatuje, znika bez śladu. Nawet płatki śniegu żyją dłużej. W świecie pełnym mediów jesteśmy zalewani potokami słów. Inflacja słów sprawia, że nasza dusza nie może znaleźć spokoju. Dzisiejsze czytania biblijne chcą w nas przywrócić wiarę z moc słowa. W pierwszym czytaniu jest mowa o sile wypowiadanego błogosławieństwa. Drugie czytanie uczy nas słów modlitwy. Przemawia do nas Boży Duch i podpowiada, jakim imieniem możemy się zwracać do Boga. Ewangelia opowiada o sile opowieści. Pasterze przyszli do betlejemskiej stajenki i "opowiedzieli o tym, co im zostało objawione o tym Dziecięciu. Maryja zaś zapisywała wszystkie te słowa w swoim sercu". Nasze serce jest wrażliwym dyktafonem. Istnieją takie słowa, które są w stanie zmienić bieg ludzkiego życia.