Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi przypada w pierwszy dzień nowego roku. Wiara prowadzi nas do świątyni na spotkanie z Panem, jest On pośród nas obecny. Mamy w pamięci szaleństwo sylwestrowej nocy. Ogłoszono przyjście Nowego Roku niezykle uroczyście. Umilkły już toasty, śpiewy, okrzyki. Czas spojrzeć przed siebie. Pan nie pozostawia nas samych. Widząc naszą niemoc i zatroskanie, udziela nam łaski. Daje nam wskazówki, czego unikać, a co wybierać. Pan przestrzega nas przed zasięganiem porad u szarlatanów. Mówi, by uważać na horoskopy, wróżby i wróżki. Bądź ostrożny, by cię nie zniewoliły. Pan ostrzega nas przed narzekaniem. To deprawuje człowieka i negatywnie wpływa na otoczenie. Jesteśmy wezwani przez Pana do postawy nadziei. Ona wypływa z pewności Bożego błogosławieństwa. Skoro Bóg mi błogosławi, skoro jest obecny w moim życiu, ja nie muszę się lękać. Skoro On wie o wszystkim, co dzieje się w moim życiu, mogę być spokojny.

Nie wystarczy tylko mówić o symbolach – trzeba je zobaczyć, dotknąć ich, samemu doświadczyć. Pomysł, aby w uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi wypuścić po liturgii Mszy św. białe gołębie, jest niezwykle cenny – nawiązuje do papieskiej tradycji. Symbol pokoju łączy się nierozerwalnie z Bożym błogosławieństwem. Akcentujemy błogosławieństwo Aarona. Każda Eucharystia jest źródłem pokoju i błogosławieństwa. Czynne uczestnictwo w niej sprawia, że stajemy się Bożymi pomocnikami w dziele budowania pokoju na całym świecie. Pomoce: rysunek gołębia; słowa błogosławieństwa z Księgi Liczb (dla każdego dziecka): "Niech cię Pan błogosławi i strzeże. Niech Pan rozpromieni oblicze swe nad tobą, niech cię obdarzy swą łaską. Niech zwróci ku tobie oblicze swoje i niech cię obdarzy pokojem" (Lb 6,24–26).

W okresie wakacyjnym w szpitalach wzrasta liczba osób starszych, które oddawano tam nie z powodu choroby, ale dlatego, aby można było spokojnie wyjechać na urlop. Trudnym problemem jest także jedność i trwałość rodziny. Dziś już prawie nie dziwimy się, że jakieś małżeństwo się rozpadło, a nawet często usprawiedliwiamy takie sytuacje. Wszyscy doświadczamy trudności życia rodzinnego i dlatego warto zapytać, gdzie znajduje się sposób na rozwiązanie tych problemów. Św. Paweł Apostoł zachęca, abyśmy się oblekli się w serdeczne miłosierdzie, dobroć, pokorę, cichość, cierpliwość i znosili jedni drugich, wybaczając sobie nawzajem. Naszą codzienną postawą ma być wyrozumiałość i serdeczne miłosierdzie. Aby to zrealizować, trzeba trwać w jedności z Chrystusem i od Niego uczyć się cichości i pokory. Trwania w jedności z Chrystusem uczą nas dzisiaj św. Józef i Maryja.

Dziś jest tak wielu Herodów, którzy chcą zgładzić Dziecię. Jaka jest nasza reakcja na takie zamiary? Józef podejmuje odpowiedzialność: ucieka do Egiptu i ratuje rodzinę. Ucieczka nie oznacza sromotnej rejterady. Czasem trzeba się wycofać, by zewrzeć szyki, by rozpalić w sobie charyzmat otrzymany od Boga. Cywilizacja śmierci – co dla nas znaczy to określenie? Prowadzi ona do negowania wartości moralnych na poziomie osobistym, rodzinnym i społecznym. Cywilizacja życia proponuje czystość we wszystkich wymiarach – chodzi o obyczaje, wierność małżeńską, szacunek względem seksualności i ciała. Chrześcijańska rodzina ewangelizuje, czyli podejmuje na sposób Boży problemy życia małżeńskiego i rodzinnego. Podstawowe źródło zagrożenia mieści się w odrzuceniu miłości Boga. To prowadzi do degradacji podstawowych wartości, odrzucania norm moralnych, zamętu w pojmowaniu autorytetu. Gdzie nie ma Bożej miłości, tam nie ma wolności!

Bóg przyjmując postać człowieka, przyjął wszelkie konsekwencje tego stanu. Jako bezbronne dziecko potrzebuje zatem ochrony. W tej roli widzimy w dzisiejszej Ewangelii św. Józefa. Ale i on potrzebuje kogoś silniejszego – Boga, który ochroni Świętą Rodzinę. Chciałbym zaproponować rodzicom i dzieciom bardzo prosty sposób zapraszania Boga do rodziny. Chciałbym im zachęcić, aby błogosławili sobie nawzajem. Prostym znakiem krzyża na czole. Żona – mężowi zanim wyjdzie do pracy. Rodzice – dzieciom, gdy będą szły do szkoły. Tym znakiem mówicie Panu Bogu: „On, ona są w Twoich rękach. Ochroń ich!”. Pomoce: wydmuszka (na wszelki wypadek dwie).

Męczeństwo jest najwyższym świadectwem złożonym prawdzie wiary. Męczennik daje świadectwo Chrystusowi, który umarł i zmartwychwstał, z którym jest zjednoczony przez miłość. Męczennik szuka Tego, który za nas umarł i pragnie Tego, który dla nas zmartwychwstał. Bliskie jest jego narodzenie dla nieba. Męczennik ma udział w kielichu męki Chrystusa. Błogosławieni jesteście, gdy ludzie wam urągają i prześladują was i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe na was. Cieszcie się i radujecie, albowiem wielka jest wasza nagroda w niebie (Mt 5,11).

Wpatrujemy się w betlejemski żłóbek. Przeżywamy radość świąt, wspominając czas i okoliczności przyjścia na świat Syna Bożego. Dokonało się to dwa tysiące lat temu, a my każdego roku z nowym entuzjazmem wspominamy to wydarzenie. Kościół na całym świecie wpatrzony w Dzieciątko Jezus oddaje cześć swemu pierwszemu męczennikowi Szczepanowi. Jego młode życie nie jest nam znane. Historia jego w Piśmie Świętym rozpoczyna się z momentem wyboru Szczepana jako człowieka wiernego do grona siedmiu diakonów. Szczepan został ukamienowany za głoszenie Ewangelii. Diakoni byli sługami Kościoła. Im Kościół zlecił posługę wobec biednych i potrzebujących. W tak piękny, świąteczny dzień kierujemy nasze myśli tam, gdzie ludzie są mordowani za wiarę w Jezusa. To są współcześni męczennicy. Mordowani, prześladowani, poniżani, dyskryminowani za miłość do Chrystusa. Dzisiejsze święto niech nas motywuje do wiernego trwania przy Jezusie w naszej codzienności. Niech nasze czyny i słowa będą odbiciem prawdy, w którą wierzymy.

Szczepan został niesłusznie oskarżony. Słowa, które padały z ust tych, co go oskarżyli – kłamliwe słowa – były tak samo bolesne jak kamienie, które go zabiły. My też czasami ranimy ludzi niepotrzebnymi słowami. To jest trudne – nauczyć się mówić dobrze o drugim człowieku. Patrząc na jego błędy, na jego nieudolności, na jego niemożności, nauczyć się go szanować i cenić, dlatego, że jest dzieckiem Bożym, dlatego, że jest świątynią Boga. Ale warto, bo tego uczy Chrystus. Pomoce: W czasie homilii odegrane zostaną dwie scenki, do przygotowania których trzeba wcześniej zaprosić kilkoro dzieci. Potrzebna będzie czwórka, piątka dzieci, które będą przedstawiały scenkę z Pisma Świętego oraz jeden chłopiec przebrany w albę z czerwonym płótnem (św. Szczepan) i jeden przebrany w samą albę (Chrystus).