Dzisiejsza uroczystość to ogromne święto radości, kiedy odrywamy swój wzrok od ziemi i myślą oraz sercem przenosimy się do nieba. Święty Jan w Apokalipsie przekazuje nam obraz niebieskiej rzeczywistości: „widziałem, rzeszę wielką, której nikt nie mógł policzyć z każdego narodu i wszystkich pokoleń, stojącą przed tronem i przed Barankiem. Odziani są w szaty białe a w ręku ich palmy”. Święci to ludzie tacy sami jak my. Na pozór ich życie niewiele różniło się od naszego. A jednak czymś się wyróżniali. Było coś w ich ziemskim życiu, dzięki czemu tak bardzo wpisali się w naszą pamięć. Św. Paweł pokazuje nam, w jaki sposób postępowali święci, kiedy mówi: „dla mnie bowiem żyć – to Chrystus, a umrzeć – to zysk”.

Niebo jest pełne świętych. Żyją oni blisko Boga, widzą oczami i uczestniczą w tym, na co my ciągle spoglądamy oczami naszej wiary, czego dotykamy niejako przez zasłonę. W kościele wyróżniamy dwa rodzaje zbawionych: beatyfikowani – cześć odbierają w danym kraju i kanonizowani – cześć oddają im na całym świecie. Patrząc na rzeszę błogosławionych i świętych, motywujemy i siebie do świętego życia. Dokonuje się to przede wszystkim przez troskę o czyste sumienie. Trzeba, byśmy pamiętali, że święci nie są do podziwiania, ale do naśladowania. Staramy się być na co dzień do nich podobni. Dzisiaj czcimy wszystkich świętych, czyli również tych, którzy nie zostali uroczyście ogłoszeni. Są to nasi krewni i przyjaciele, którzy żyjąc prosto ale pięknie i pobożnie, cieszą się już chwałą nieba. Pomoce: obrazki błogosławionych i świętych; slajd bądź kartka z wypisanymi błogosławieństwami; zdjęcie cmentarza

Wielu współczesnych ludzi chętnie by zapytało Jezusa o najważniejsze przykazanie. Jakże często my sami zatrzymujemy się na literze prawa, nie próbujemy wejść w głąb, dotknąć sedna. Przykazania zostały nam dane przez Boga z ogromnej miłości Boga do człowieka. Każde przykazanie ma za zadanie chronić człowieka, chronić miłość i uczyć miłości. Każdemu przykazaniu można się przyjrzeć i zanalizować je właśnie pod kątem miłości – wówczas wyraźnie widać, że przykazania nie tyle nam czegoś zakazują, ile nas chronią i pomagają nam iść drogą zbawienia. Prawdziwa miłość to znacznie więcej niż przykazania. Ten, kto prawdziwie kocha, nigdy nie myśli o zdradzie, kłamstwie, wykorzystywaniu, pożądaniu, zapominaniu, nie uderza w godność.

W Izraelu istniały dwa stronnictwa religijne: faryzeusze, którzy przestrzegali prawa, wierzyli w istnienie duchów i aniołów oraz saduceusze, którzy bardziej liberalnie podchodzili do przepisów prawa żydowskiego, nie wierzyli w istnienie aniołów i duchów, ani nawet w zmartwychwstanie. W dzisiejszej Ewangelii Jezus jawi się jako wielki mówca, który zamyka usta saduceuszom. Pierwsze wezwanie, jakie kieruje do nas Jezus w formie przykazania, dotyczy miłowania Boga: mamy miłować Go całym sercem, duszą i umysłem. Serce jest umiejscowieniem wszystkich naszych uczuć. Dusza to przestrzeń dająca nam odpowiednią siłę i moc do działania. Moja miłość do drugiego człowieka powinna być zgodnie z przykazaniem Jezusa równa miłości do siebie samego. Sami decydujemy, którą drogą pójdziemy: faryzeuszy i saduceuszy, którzy odrzucili naukę Jezusa, lub tych, którzy wiernie słuchają słów Jezusa.

W każdej dziedzinie życia są rzeczy ważne i mniej ważne. Ustawienie właściwej hierarchii celów i przekonań ułatwia nam podejmowanie decyzji i pozwala osiągnąć szczęście. Ta metoda dotyczy różnych dziedzin ludzkiej aktywności: relacji międzyosobowych, pracy, obowiązków, moralności itd. Jezus wymienia przykazanie miłości jako główną zasadę ludzkiego życia. Wszystkie inne przykazania należy zachowywać w ten sposób, by nie naruszyć tej podstawowej zasady – przykazania miłości. Pomoce: przedmioty wymieniane w homilii, np. butelka z wodą, Biblia, szachy; można przygotować dla każdego dziecka małe serce z kartonu.

Faryzeusze wysyłają swoich uczniów, bo sami nie mają odwagi wdać się w polemikę z Jezusem. W pierwszym etapie rozmowy posługują się pochlebstwami. Pytanie postawione jest tak, że stawia Chrystusa na przegranej pozycji. Chrystus przenosi rozmowę na inną płaszczyznę. W dialogu z Piłatem Chrystus wskazuje na Boga jako na dawcę władzy. Jezus podczas swojej działalności często podejmował krytykę ówczesnej władzy. Nikt z nas nie może być obojętny na sposób sprawowania władzy.

Chrześcijanin szuka prawdy, a nie potwierdzenia swych założeń. Kto uznaje swoje słowo za jedyną świętość, przestaje słyszeć argumenty, które go nie potwierdzają. Wierzący wyrzeka się nie tylko grzechu, ale i najmniejszego przywiązania do grzechu. Nie da się oddzielić tego, co prywatne, od tego, co publiczne, niedzieli od dnia powszedniego. Kierowanie się względami czysto ludzkimi prowadzi do relatywizmu: zapalania świeczki Panu Bogu, a gdzieś na boku ogarka diabłu. Jednak przewrotność myślenia wyjdzie na jaw. W człowieku jest niechęć do podejmowania trudnych tematów. Łączenie świętości z codziennością do takich należy. Nie można relacji z Bogiem ograniczyć do kościoła. Świętość zdobywamy w codzienności. Bóg widzi wszystko. Na rozdrożu stawajmy przed Bogiem w całej prawdzie. W Nim są rozwiązania, o których nam się nie śniło. Oddajmy Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga. Chrześcijanin żyje wiarą, nadzieją i miłością, a dokonuje się to w Jezusie.

Trzeba umieć liczyć, ale nie tylko pieniądze. Poszukujemy tego, co jest w życiu najważniejsze i poznajemy kryteria wartości według Ewangelii. Mamy być jednak mądrzejsi od króla Cyrusa, który był tylko „narzędziem” w ręku Pana. Najważniejsza w życiu jest miłość – doświadczyli tego poganie, którzy słuchali apostołów. Na pytanie o pieniądze Jezus nie dał się zwieść podstępnym faryzeuszom. Jego genialna odpowiedź dotycząca podatków po dziś dzień nie ma sobie równej. Pomoce: kilkanaście monet; tekst piosenki religijnej „Jak w uczniowskim zeszycie” (dla każdego dziecka).