Maria Magdalena jest jedną z najczęściej wspominanych kobiet w Nowym Testamencie. Była jedną z niewielu kobiet towarzyszących Jezusowi przez cały okres publicznej działalności. Płacz Marii Magdaleny nad pustym grobem Jezusa. Maria troszczy się o szacunek dla Jezusa nawet po Jego śmierci. Ta, która doświadczyła odrzucenia i hańby, nie wstydziła się Jezusa do samego końca. Maria Magdalena jest przykładem, że Jezus wybaczy człowiekowi wszystko, jeśli tylko ten zdecyduje się porzucić grzeszne życie, by pójść za Nim.

Jezus w przypowieści mówi o zasiewie, który Pan Bóg czyni w nas nieustannie siejąc swoje słowo. Wybrzmiewa ono w liturgii Kościoła oraz w osobistej lekturze Pisma Świętego, ale także w spotkaniach z ludźmi i szarości dnia codziennego. W dzisiejszym świecie nie dostrzega się wielu dramatów, które przechodzą ludzie. To często dramat oddalenia się od Boga, od Kościoła, od życia zgodnego z Dekalogiem. Zasiane przez siewcę ziarno wpada w prawdzie na grunt ludzkiego serca, ale jest on pełen kamieni, skał i cierni. Jak wygląda gleba mojego serca, na które pada Słowo pochodzące od Boga i co robię, żeby Słowo Boże mogło wydać plon w sercu innych ludzi? Zwróćmy uwagę na to, ile łaski Bożej, którą codziennie otrzymujemy od Boga, wydało plon w naszym życiu niekiedy w niespodziewany sposób.

Przybycie Matki i krewnych do Chrystusa wywołuje dziwną sytuację, która z pewnością jest przykra dla Jego Matki. W wymiarze ziemskim więzy krwi są bardzo istotne, w wymiarze duchowym tracą swoją moc. W wymiarze duchowym najważniejszym jest odczytywanie woli Bożej.

Bóg składa Izraelitom obietnicę, której zawsze będzie wierny. Słowo Boże jest pełne prawdy i ma moc stwarzania. Każde zbliżenie w relacji z Bogiem wymaga naszej ofiary. Trzeba wznieść się ponad nasze przyzwyczajenia oraz stereotypowy sposób myślenia. Wtedy będziemy mogli wznieść się na wyższy poziom. Warto się zastanowić, czy nasze przyzwyczajenia nie doprowadziły do tego, że w sferze wiary już niczego nie próbujemy zmienić. Może przyzwyczajenia stały się już naszą niewolą. Otwórzmy więc nasze serca i umysły na dary, które przygotował nam Bóg.

Sługa Pański zapowiadany jest przez Izajasza jako ten, który jest cichy i łagodny, a jednocześnie jako ktoś, kto zwycięży. Zwycięża nie ten, kto krzyczy, ale ten, który ma moc.

Kościół obchodzi dziś wspomnienie Maryi Panny z Góry Karmel, czyli Matki Bożej Szkaplerznej. Góra Karmel związana jest z prorokiem Eliaszem. Wedle tradycji z jego następców wziął początek zakon karmelitów, z którym mocno związana jest osoba Najświętszej Maryi Panny. Świętując dzisiaj razem z Maryją, nie sposób pominąć św. Szymona Stocka, karmelity. Urodził się w 1165 r., w hrabstwie Kent w Anglii. Jego matka ofiarowała go Matce Bożej, odmawiając na kolanach Zdrowaś Maryjo. Dzisiaj noszony na piersiach szkaplerz przypomina o tym, że nasze serca powinny zwracać się ku Bogu i bliźnim, odrywając się przy tym od dóbr doczesnych. Część noszona na plecach oznacza przyjmowanie z pokorą wszelkich życiowych przeciwności oraz poddanie się woli Bożej.

Jezus doskonale wie, że jesteśmy zmęczeni i utrudzeni, że każdego dnia zmagamy się z wielkimi ciężarami. W odpowiedzi na krzyże codzienności proponuje nam jarzmo – coś co kiedyś zakładano zwierzętom na czoło lub kark, by mogły łatwiej pracować. Jarzmo zawsze było dobierane indywidualnie do zwierzęcia, ono nie było przypadkowe. Jezus mówi: opowiedz mi o tym, przyjdź do Mnie ze swoim trudem, z tym, z czym sobie nie radzisz, z tym, co cię przerasta i nie mierz się z tym samemu, ale ze Mną. Proszę cię Panie, aby wszystkie moje zamiary decyzje i czyny były skierowane w sposób czysty do chwały służby Twojego majestatu. Daj mi jasność umysłu, abym umiał odnaleźć jarzmo, które jest dla mnie przygotowane jako pomoc, bym mógł wypełnić Twoją wolę.

Jezus modli się do swego Ojca na głos, uczniowie mogą więc usłyszeć i zapamiętać Jego słowa. Wysoki wskaźnik IQ nie gwarantuje poznania Boga.