Znaki czasu i czas łaski. Przypowieść o niezwykłym zaproszeniu i absurdalnym zachowaniu zaproszonych. Eucharystia – nieustające zaproszenie Króla na ucztę miłości. Jak często współczesny chrześcijanin przypomina zaproszonych na królewską ucztę w dzisiejszej przypowieści. A przecież każda Msza św. jest zapowiedzią Uczty zbawionych, w domu Ojca. Na to ostateczne spotkanie z Bogiem przygotowujemy się przez całe ziemskie życie, które podobne jest do pielgrzymowania. Czy można wyobrazić sobie życie duchowe, życie wiary – bez Eucharystii, bez sakramentów świętych? Bóg w swym nieskończonym miłosierdziu dał nam te święte znaki, święte narzędzia, dzięki którym i poprzez które udziela nam swoich łask, a mówiąc jeszcze głębiej: daje nam siebie, zanurza nas w swej miłości, obmywa miłosierdziem, uświęca Duchem Świętym, przyobleka w szatę dziecięctwa Bożego, pomnaża wiarę, roznieca nadzieję – abyśmy doszli do nieba.

Przypowieść o uczcie opisuje wesele syna królewskiego. Zaproszeni bez podania powodu zlekceważyli króla i przygotowaną uroczystość. Każdy zajął się swoimi sprawami. Byli i tacy, co pozbawili życia królewskich wysłańców. Król nakazał wojsku wytracić zabójców, a ich miasto spalić. Na Boże zaproszenie można odpowiedzieć pozytywnie lub negatywnie. Jako wolny człowiek mam prawo wyboru. Decyzją króla z sali weselnej zostaje usunięty człowiek nieodpowiednio ubrany. Bóg uczynił świat z niczego i tchnął w niego życie. Jezus ukazuje nam Boga, który jest Królem i Sędzią całego świata. Każdy z nas został zaproszony przez Jezusa do wspólnoty Kościoła. Obraz uczty to niezwykły obraz miłości Boga do człowieka, który patrzy na serce i każdemu udziela takiej samej łaski. Trzeba każdego dnia odnawiać w sobie nie tylko miłość do Pana Boga i zaangażowanie w Kościele, ale potrzebę nieustannej walki o świętość w sobie i wokół siebie.

Bóg zaprasza nas na „ucztę”, tzn. chce, abyśmy mieli udział we wszystkim, co On posiada. Obrazem tej wspólnoty jest Eucharystia. Bóg uczy nas wdzięczności. Niewdzięczność jest grzechem i pokazuje, że brak nam wiary. Najprościej wdzięczność wobec Boga możemy wyrazić w modlitwie. Pomoce: album albo kalendarz pokazujący cuda przyrody.

Bóg dał nam – ludziom – winnicę, byśmy się nią opiekowali i korzystali z jej owoców. Zapłata dla właściciela nie jest wygórowana. Ma przypominać dzierżawcom, że nie są absolutnymi właścicielami, ale tylko zarządcami. Dzierżawcy poczuli, że właściciel jest daleko. Postanowili więc przejąć winnicę na własność. Przypowieść o winnicy to poruszająca historia ludzkości, która nie chce uznać oczywistych faktów i praw, jakie rządzą rozwojem świata. Od czasu grzechu pierworodnego człowiek zaczyna żyć podejrzeniem, że Bóg, Właściciel winnicy, chce go wykorzystać i narzucić mu swoją wolę. Historia wielokrotnie uczyła, że człowiek może pobłądzić, a jego działania przynoszą tragiczne skutki. Troska o Bożą winnicę powinna zatem gościć w sercach tych ludzi, którzy czują się odpowiedzialni za losy świata. Módlmy się o dobre owoce naszej troski o winnice, które Pan nam powierza.

Chrześcijanin troszczy się o życie doczesne, jednak ta troska nie powinna prowadzić do utraty z oczu ostatecznego celu ziemskiej pielgrzymki. Właściciel winnicy ma prawo do jej owoców. Bóg dzieli się wszystkim i zaprasza do współodpowiedzialności za winnicę. Jestem jednym z dzierżawców – nasz dom i nasze pole zostały nam dane przez Boga. Przyjdzie czas zbiorów. Właściciel nie chce całego plonu, ale tylko plon jemu należny. Troska o winnicę to trzeźwe myślenie, roztropność i mądrość w patrzeniu na przyszłość. Słudzy właściciela, upominający się o prawdę, są traktowani jak wrogowie i zabijani. Uzurpacja władzy i bogactwa zawsze prowadzi do śmierci. Bóg nie rezygnuje – posyła większą ilość sług, by przestrzec ludzi. Pan wie, że z winnicy wyżyją wszyscy. To Bóg sprawia, by winnica przynosiła owoce we właściwej porze i z właściwą Jemu obfitością. Bóg Ojciec daje z miłości Syna swego Jednorodzonego. Jezus przychodzi, aby zbawić ludzi i podarować im życie wieczne.

Październik to miesiąc, w którym w sposób szczególny czcimy Matkę Pana Jezusa. Modlitwa różańcowa prowadzi nas przez Maryję do Jej Syna, do wydarzeń z Jego życia. 13 maja 1917 r. trójce portugalskich pastuszków objawiła się po raz pierwszy Matka Boża, wzywając do odmawiania różańca. Pomoce: mapa Europy; wizerunek Matki Bożej Fatimskiej z trójką pastuszków; różaniec; karteczki z tajemnicami różańcowymi.

Przypowieść – zwierciadło duszy. Aby zrozumieć przypowieść, trzeba się zaangażować, patrzeć i słuchać, uczestnicząc niejako „od środka” w wydarzeniu, które przywołuje Zbawiciel. Syn pięknych obietnic: „Idę, panie”. Okazuje się jednak, że za słowem pierwszego syna nie idzie czyn. Kłamstwo jest tym bardziej niebezpieczne, gdy jest łudząco podobne do prawdy. Syn buntu i nieposłuszeństwa: „Nie chcę”. Głos sumienia budzi człowieka pogrążonego w samolubnym lenistwie. Od słów do czynów.

Każdy z nas jest człowiekiem bardzo zabieganym. Na nasze bowiem życie składa się wiele nakładających się na siebie sfer. To zabieganie jednak oddala nas od życia wewnętrznego. Dzisiejsze czytania podejmują temat nawrócenia i zainteresowania się rozwojem duchowym. Znajdziemy tu trzy postawy pomocne w rozwoju wnętrza. Pierwszą z nich przedstawia nam prorok Ezechiel. Wskazuje on nam na konieczność podjęcia trudu medytacji. Zaproszenie to kieruje jako sługa Boga. Zaprasza nas do pochylenia się nad tekstem Pisma Świętego, które ma moc przekształcać nasze serca na Boży sposób myślenia. Drugą postawę prezentuje nam święty Paweł Apostoł. On nas wzywa do pokornego obcowania z ludźmi i do pokornego spojrzenia na własne życie. Taka postawa pozwoli nam podjąć walkę o lepsze życie. O trzeciej postawie mówi sam Pan Jezus. Jest nią opamiętanie. Ono przychodzi po zastanowieniu się nad sobą w duchu pokory. Postawa opamiętania motywuje nas do podjęcia takich działań, które postawią tamę słabościom.