Jezus Chrystus troszczy się o każdą owcę ze swej owczarni. Każdy z nas zaproszony jest do naśladowania Dobrego Pasterza. Na czym polega moja przynależność do owczarni Chrystusowej, czyli do Kościoła? Owce chcą przebywać w owczarni. Są w niej bezpieczne. Mogą iść samopas, ale to wielkie ryzyko. Chrystus jest Bramą! Dobry Pasterz przychodzi do swego Kościoła, staje u drzwi i kołacze. Chrześcijanin w Kościele słucha głosu Pasterza. Mądre owce nie pójdą za obcym. Kiedy nie słuchamy Chrystusa lub umniejszamy Jego słowa, to za czyim głosem idziemy? Albo Pan albo złodzieje i rozbójnicy będą w mym sercu. Jestem wołany po imieniu. Dobry Pasterz przyszedł, by dać życie w obfitości. Jezus umarł i zmartwychwstał, Ojciec ustanowił Go Panem i Zbawicielem. Czy te prawdy sięgnęły głębi naszego serca? Czy przemieniają nasze myślenie, mówienie i działanie? Czy przeniknięci jesteśmy Chrystusową miłością wyrażoną w Jego śmierci i zmartwychwstaniu?

Jezus nazywa siebie dzisiaj Bramą owiec; jest to synonim Dobrego Pasterza. W ten sposób daje nam poznać swoje zamiary wobec człowieka – zamiary pełne miłości i troski. Prosi, abyśmy zaufali Jego głosowi i szli za Nim. Ewangelia wymienia parędziesiąt symbolicznych imion Jezusa, które przybliżają charakter lub cel Jego posłannictwa na świecie. Bardzo często są to poetyckie, sugestywne porównania. Podziwiajmy w nich jednak nie tyle piękno słownictwa, ile miłość i troskę Jezusa okazywane człowiekowi. Postawa wiary wymaga od człowieka poznania głosu Bożego, wsłuchania się w Ewangelię i nauczanie Kościoła. Drugim krokiem jest ułożenie swojego życia, podejmowanie decyzji według poznanej wiary. Bez tego drugiego elementu nasza wiara nie jest prawdziwa, co więcej: nie przyniesie nam oczekiwanej radości ani bezpieczeństwa. Pomoce: W trakcie homilii zastosowany został rodzaj quizu, który ma uświadomić dzieciom konieczność konkretnych wyborów w postępowaniu. Treść pytań użytych w zabawie należy wcześniej przygotować sobie na kartce według wzoru prezentowanego w homilii.

Wiele wydarzeń historycznych ukazuje Maryję jako obrończyni i wojowniczkę. Obrona Jasnej Góry – 1655 r. Bitwa Warszawska – Cud nad Wisłą 1920 r. Maryja zdaje się być jak jakiś super bohater, który przybywa z odsieczą, by w każdy możliwy sposób obronić uciśnionych. Oczywiście Maryja taka jest, ale to nie cała prawda o Niej. Apokalipsa ukazuje nam Maryję jako delikatną Niewiastę. Bóg na pustyni opiekuje się Nią, chroni Ją. Warto spojrzeć na Maryję jako kobietę, która jest delikatna, czasem bezbronna. To daje nam pozwolenie na bezbronność i słabość w naszym życiu. Pozwólmy sobie na to, że to Bóg się nami zaopiekuje. Doświadczymy wtedy jak jesteśmy dla Niego ważni.

Współczesne filozoficzne sposoby myślenia są często określane jako dekonstruktywistyczne. Coś, co stanowiło pewną zwartą konstrukcję, jest zdekonstruowane na czynniki pierwsze. Dekonstrukcja sprawia, że zaczynamy żyć na chwiejnych podstawach. Żadna wartość ani prawda nie jest nienaruszalna ani pewna. Dla uczniów Jezusa Chrystusa świat się rozpadł w wielkopiątkowe popołudnie na Golgocie. Dwóch załamanych i przygnębionych uczniów spotykamy dziś w Ewangelii. Rozmawiają z Jezusem, ale poznają Go dopiero po łamaniu chleba. Krzyż Jezusa i spotkanie ze Zmartwychwstałym stało się dla nich nienaruszalnym fundamentem, którego żadna przyszła dekonstrukcja dotknąć nie może.

Dwaj uczniowie idący w poranek wielkanocny z Jerozolimy do Emaus mieli ogromne szczęście. Polega ono na tym, iż spotkali Jezusa na drodze swojego życia w jakże trudnym momencie, gdy runęły wszystkie ich nadzieje. Zjednoczenie z Chrystusem prowadzi nie tylko do tego, że człowiek żyje Bogiem, ale jeszcze pragnie swoją radością dzielić się z innymi. Łamanie chleba jest dla nas zbawienne. To jest jedyne lekarstwo na nasz smutek, zawód. Jezus jest prawdziwą radością. Chciejmy wpatrzeć się w uczniów idących do Emaus. Im radość przyniosły słowa Biblii tłumaczone przez Jezusa. Słuchając słów dzisiejszej Ewangelii doszliśmy do pokrzepienia serc a przez Komunię świętą do pełnego zjednoczenia z Chrystusem.

Czytamy Pismo Święte i niestety nie rozumiemy zawartych w nim słów. Przypominamy więc uczniów z Emaus. Tak im, jak i nam, potrzeba odpowiednich wyjaśnień, byśmy je dobrze zrozumieli. To zadanie realizują dzisiaj kapłani i katecheci. Pomoce: - trudny cytat, np. dowolny fragment z pism św. Jana od Krzyża (nr 1); - inny trudny tekst (nr 2), np. instrukcja obsługi sprzętu, hymn państwowy Chin w formie transkrypcji (Internet), trudne hasło encyklopedyczne.

Jednym z palących pytań, jakie często dziś pojawiają się w stosunku do rodziny i Kościoła jest pytanie dotyczące tożsamości wspólnoty, a także jej atrakcyjności… Trwanie w nauce Apostołów, czyli wierność wierze i tradycji, która jest tak niezwykle krucha! Trwanie we wspólnocie odnosi się natomiast do wysiłku na rzecz budowania jedności. Każda wspólnota Kościoła (wspólnota rodzinna) prędzej czy później schodzi na manowce, gdy inne sprawy (także te materialne) stają w pierwszej kolejności przed Eucharystią czy modlitwą! Wspólnota ducha prowadzi bardzo naturalnie do wspólnoty materialnej. Każda zdrowa wspólnota Kościoła zakłada sobie za pierwszorzędny cel czynienie dobra na zewnątrz oraz wewnątrz wspólnoty.

Jest w nas wiele niedowiarstwa, u źródeł którego jest brak ufności w człowieka. Zachwiane zaufanie jest bardzo trudno odbudować. Niedowierzanie Tomasza nie rodzi się z braku ufności – on przeciera oczy ze zdumienia. Wiele wydarzeń wymyka się naszemu rozumowi. Uczniowie czekali biernie na cud – widzieli i wiedzieli, że ich Mistrz umarł. Zawalił się cały ich plan, czuli się bezradni. Tomasz nie znosi stanu bierności. Jest jedynym, który wychodzi z wieczernika. Niedowiarstwo i niedowierzanie nie są tym samym. Niedowiarek ma zawsze jakieś „ale”. Tomasz zaś poszukuje znaków, argumentów. Poszukiwania wydobywają z człowieka ukryte pokłady energii, siły, dobra. Ileż pytań rodzi się codziennie w naszych sercach? Szukajmy odpowiedzi w postawie otwartości. Rzeczywistość i tak nas zaskakuje. Niech niewierny Tomasz będzie patronem naszego poszukiwania.