Postawa św. Tomasza – wręcz przesadna racjonalność i trzeźwe myślenie – ma szczególne znaczenie dla ludzi XXI w. Tomaszowi nie wystarczało świadectwo, autentyczny entuzjazm i radość bliskich przyjaciół. Sam chciał doświadczyć osobistego spotkania ze Zmartwychwstałym. W doświadczeniu spotkania ze Zmartwychwstałym Jezusem chodziło nie tylko o dotknięcie ran na rękach (które nie były śmiertelne), ale o włożenie ręki do rany po włóczni (to był przekonujący dowód, że Jezus naprawdę umarł i zmartwychwstał). To doświadczenie stało się punktem wyjścia do uwierzenia i wyznania wiary: „Pan mój i Bóg mój!” (J 20,28). Na drodze wiary przychodzą momenty, kiedy sami zaczynamy pytać i w głębi duszy zaczynamy wołać: „Pozwól mi, Panie, doświadczyć Twej obecności”. Historia św. Tomasza uczy nas jednak, że pod powłoką materii i widzialnej rzeczywistości można zobaczyć „Pana i Boga”, który daje prawdziwy pokój i wieczne zbawienie.

Zaraz po fakcie podkreślenia swojego Boskiego autorytetu ponad grzechem człowieka, co robi Jezus?! Pokazuje swoją misję wzywania grzeszników… Powiedzmy sobie szczerze: z obiektywnego punktu widzenia, Mateusz był dla Jezusa mało atrakcyjnym kandydatem na Apostoła. Mateusz nie musiał opuszczać tej komory, by usłyszeć wezwanie Jezusa. Pan woła go, kiedy on tam jeszcze siedzi. Jezus umarł za ciebie, gdy byłeś jeszcze grzesznikiem! On nie czeka, aż najpierw zmienisz swoje życie.

Jezus w pierwszej kolejności uzdrawia duszę paralityka, odpuszczając mu grzechy. Kiedy trwamy w grzechu, kiedy czujemy się zniewoleni, skrępowani jakąś naszą słabością, grzech nas paraliżuje. Nie wolno się godzić z takim stanem – należy szukać pomocy u Jezusa. Dla Niego nie ma sytuacji, z którą nie mógłby sobie poradzić. Jezus zaprasza nas do życia pełnią, a to jest możliwe tylko wówczas, kiedy żyjemy w wolności, kiedy nie jesteśmy skrępowani grzechem.

Człowiek odchodzi od Stwórcy dlatego, że nie ufa Mu, nie wierzy, że Bóg chce jego szczęścia. Człowiekowi wydaje się, że musi samemu zawalczyć o swoje szczęście. Najczęściej wtedy zabezpieczenie znajdujemy w rzeczach materialnych. Ludzie z Ewangelii odrzucili Jezusa z powodu tego, że stracili swoje zabezpieczenie. Zrezygnowali z Niego, choć na wyciągnięcie ręki mieli możliwość skorzystać z Jego łaski. Woleli się obrazić i wyrzucić Boga ze swojego życia. Czy my czasem się nie obrażamy na Boga, bo coś lub kogoś tracimy? A żeby zyskać coś więcej, trzeba puścić to, co trzymamy w swoich rękach. Otwórz swoje serce i przyjmij od Boga pełnię łaski i darów!

Życie św. Piotra odzwierciedla tajemnice naszego życia. Będąc chrześcijaninem Jezus, powierza nam trudne zadanie, zadając nam pytanie: „Czy kochasz Mnie?” i oczekuje od nas odpowiedzi. Należy być przygotowanym na ten moment, a odpowiedź z naszej strony nie będzie stanowić problemu. Niejednokrotnie nasze życie bywa trudne przez nasze upadki. Jeśli nieustannie wkładamy wiele wysiłku w miłość do Boga i bliźniego, nawet słabości nasze nie są w stanie zniszczyć naszego życia. Żadne grzechy nie są w stanie zniszczyć zaufania, jakim Bóg nas darzy, gdyż On nas kocha i czeka na nasz ruch w kierunku odwzajemniania miłości do Niego. Życie św. Pawła ukazuje nam jak Pan Bóg potrafi wywrócić nasz los „do góry nogami”. Jezus nieustannie jest przy każdym człowieku, nie ignoruje żadnej sytuacji i z każdego zła jest w stanie wydobyć dobro.

Jako chrześcijanie powinniśmy iść za Bogiem. To porządkuje naszą drogę, cel i środki. Ustawia nasze życie na właściwe tory. Pójście za Bogiem powoduje, że w naszym życiu panuje zgoda i harmonia. Tylko z Bogiem dojdziemy do celu. Nawet gdybyśmy pomylili ścieżki i źle wybrali to Bóg jest w stanie nam pomóc i wyprowadzić na właściwe tory. Przykład z dzisiejszej Ewangelii uczy nas jak należy i jak nie należy postąpić. Oprócz tego Dobra Nowina ożywia w nas przekonanie, że dla Boga nie ma spraw zamkniętych.

Często człowiek obwinia Boga za cierpienie i choroby. Bóg nie zsyła chorób. Chrystus uzdrawia wszystkich. Jest wsparciem i ucieczką dla cierpiących. =

Historia Abrahama – ojca wiary. Abraham miał już dziewięćdziesiąt dziewięć lat; Sara, jego żona, miała dziewięćdziesiąt lat. Abraham wątpił w to, że Sara może mu jeszcze urodzić syna. Po obietnicy Bóg kazał Abrahamowi czekać 10 lat. Bóg nie zapomniał o obietnicy i jak wiemy – dotrzymał słowa. W życiu chodzi nie tylko o to, żeby wierzyć w Boga, ale wierzyć BOGU.