Bóg jest litościwy, zamyka oczy na ludzkie grzechy, abyśmy się mogli nawrócić. Bóg miłuje wszystkie stworzenia i nikogo nie odrzuca. W sposób widzialny Bóg objawił się w Jezusie Chrystusie. Zacheusz z Jerycha był celnikiem. Z racji wykonywanej pracy gnębił ludzi i kolaborował z Rzymem. Chcąc zobaczyć Jezusa, nie zwracał uwagi na zajmowane stanowisko i reputację, i wspiął się na drzewo. Trudno wyobrazić sobie dziś podobną sytuację, żeby biznesmen czy znany polityk wszedł na drzewo, aby zobaczyć procesję eucharystyczną. Jezus wyraził pragnienie zatrzymania się na odpoczynek w domu szefa celników. Towarzyszący Jezusowi ludzie zgorszyli się, że zamiast do synagogi udał się do domu grzesznika. Prawdziwy uczeń Jezusa wychodzi poza wszelkie konwenanse i zasady. Dla Niego najważniejsza jest wierność Jezusowi i Jego słowu.

Jedno z najpiękniejszych imion Boga brzmi: Miłośnik życia! Bóg jest Życiem i kocha życie realne, prawdziwe i proste. Istnieje wróg życia – jest nim grzech, który zabija. Grzech został pokonany przez śmierć i zmartwychwstanie Syna Bożego. Chrystus przyszedł, aby szukać i zbawić to, co zagubiło się, aby ludzie mieli życie w obfitości. Życie ludzkie jest nieskończonym Bożym darem. Zostało mi podarowane z miłości i dla miłości. Dawca życia upomni się o każdy żywot. Zacheusz odkrywa w końcu dar życia. Odkrycie to daje mu siły do nawrócenia. Nikt nie dał nam prawa do dysponowania życiem, ani swoim, ani bliźniego. Mamy o życie dbać, od poczęcia aż do naturalnej śmierci!

Z wysokości drzewa więcej widać, dlatego dzieci lubią się na nie wdrapywać. Ludzie budują także wysokie domy, drapacze chmur, aby być bliżej nieba. Z wysokości szczytu można podziwiać piękno stworzenia. Zachęca nas do tego autor Księgi Mądrości. Podczas pierwszych pielgrzymek św. Jana Pawła II do Polski ludzie wspinali się na drzewa, dachy domów. Upodabniali się do Zacheusza, który wspiął się na sykomorę, aby zobaczyć Jezusa. W nagrodę gościł Mistrza u siebie. Stał się innym człowiekiem – ujrzał Go z bliska, uwierzył w Niego sercem. Pomoce: Napis „Przyszedłem szukać i zbawić”.

W pierwsze dni listopada cmentarz zmienia swoje oblicze. Światła zapalone na Wszystkich Świętych powoli gasną. Wizja czyśćca przekazana przez św. Faustynę: "Ujrzałam Anioła Stróża, który mi kazał pójść za sobą. W jednej chwili znalazłam się w miejscu mglistym, napełnionym ogniem, a w nim całe mnóstwo dusz cierpiących. Te dusze modlą się bardzo gorąco, ale bez skutku dla siebie, my tylko możemy im przyjść z pomocą. Płomienie, które paliły je, nie dotykały się mnie. Mój Anioł Stróż nie odstępował mnie ani na chwilę. I zapytałam się tych dusz, jakie ich jest największe cierpienie? I odpowiedziały mi jednozgodnie, że największe dla nich cierpienie to jest tęsknota za Bogiem. Widziałam Matkę Bożą odwiedzającą dusze w czyśćcu. Dusze nazywają Maryję „Gwiazdą Morza”. Ona im przynosi ochłodę. Chciałam więcej z nimi porozmawiać, ale mój Anioł Stróż dał mi znak do wyjścia. Wyszliśmy za drzwi tego więzienia cierpiącego. [Usłyszałam głos wewnętrzny], który powiedział: Miłosierdzie Moje nie chce tego, ale sprawiedliwość każe. Od tej chwili ściślej obcuję z duszami cierpiącymi" („Dzienniczek”, 20).

Sformułowanie „niezliczone rzesze zbawionych” rysuje przed nami biblijne obrazy z księgi Apokalipsy: tłumy w białych szatach, stojące przed tronem Baranka. W gronie wszystkich świętych znajdziemy przykłady niezwykłych historii życiowych i stylów życia. Dzisiejsza stawia nam ważne pytanie: czy istnieje jakiś szczególny chrześcijański styl życia? Poszukiwanie własnego stylu życia jest bez wątpienia ważnym celem człowieka. Niekiedy jednak dążenie do oryginalności staje się absurdalne (np. niezręczność dwóch takich samych strojów na przyjęciu). Biblijny opis „niezliczonej rzeczy zbawionych” jest inny: wszyscy są ubrani w jednakowe białe szaty i nie jest to powodem zawstydzenia. „Niezliczona rzesza zbawionych” upodabnia się do Chrystusa i bieli Jego szat.

W uroczystość Wszystkich Świętych podnosimy wysoko głowy, by wpatrując się w niebo, zobaczyć świętych. W ten uroczysty dzień wierni nawiedzają cmentarze, by pochylić się nad grobami swoich bliskich. Czcząc świętych, powinniśmy czas spędzać przed ich figurami czy obrazami. Układać przed nimi kwiaty, palić oliwne lampki, a my biegamy na cmentarze. Stajemy dzisiaj przed mogiłami bliskich, mamy świadomość, że ich tutaj nie ma, bo oni trwają przy Bogu. Na cmentarzu, nad ich ukwieconą i rozjaśnioną światełkami mogiłą, czujemy się bliżej nich. Gdy nawiedzamy naszych zmarłych, spotykamy się też z żywymi. Nad mogiłami pochylamy się we wspólnotach rodzinnych i przyjacielskich.

W uroczystość Wszystkich Świętych odwiedzamy cmentarze. Nasza pamięć, płonące światła, kwiaty są oznaką wiary w życie wieczne i nadziei, że nasi bliscy zmarli są wśród świętych w niebie. Niebo jest też naszym kierunkiem – tam zmierzamy przez uświęcenie się w czasie życia na ziemi. Pomoce: Kartki z kalendarza, najlepiej ściennego, aby można było je podać dzieciom do odczytania. Wybrać należy dni, w które przypadają święta lub wspomnienia świętych i błogosławionych.

Dzisiejsze wspomnienie rocznicy poświęcenia kościoła ma rangę uroczystości przez co chcemy powiedzieć, że jest to dla nas wszystkich bardzo ważna data… Tak, jak dla rodziców niezwykle ważnym dniem staje się dzień chrztu świętego ich dziecka, tak samo dla nas jako rodziny parafialnej bardzo ważne jest poświęcenie naszej świątyni! Bez Chrystusa nie ma Kościoła! Spójrzcie na to, co dzieje się aktualnie na zachodzie Europy, jak również w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie – masowo zamykane kościoły… Jesteśmy odpowiedzialni za tą świątynię także w jej materialnym, ale nade wszystko w jej duchowym wymiarze.