Opoka Kościoła na pierwszy rzut oka wydaje się być krucha, bo na człowieku postawiona. Słabość poddana Bożej mocy staje się niepokonana. Bóg buduje na prawdzie, a tej panicznie boi się szatan. Opierając się na Bogu, nie zbłądzę. Opierając się na czymś/kimś co poza Bogiem, daleko nie zajdziemy, chyba że do przepaści. Ze strony Pana przymierze z człowiekiem jest nieodwołalne. Tylko Bogu mogę zaufać! Zaufanie związane jest z wiernością. Gdy brakuje ufności, to więzi przeradzają się w węzły. Wierzący nie jest niewolnikiem. Kościół zbudował Jezus Chrystus na ludziach i z ludzi – na piasku i z piasku! A przecież dzięki Bożej mocy Kościół jest silny i bramy piekielne go nie przemogą. Ponosimy współodpowiedzialność za to, co się dzieje we wspólnocie Kościoła! Jeśli mą opoką jest Jezus Chrystus, to przyczyniam się do budowania Kościoła. Wierność, ufność to także posłuszeństwo Bogu w Jego Kościele.

Doświadczenie pani Anastazji ukazuje, że ludzie uczciwi nie muszą mieć kluczy, bo nie potrzeba niczego zamykać. Drzwi do jej chaty nie są zamykane na klucz. Ten przykład dla wielu dorosłych może być „egzotyczny”, ale gdy odwołają się oni do doświadczenia swoich dziadków, to okaże się, że kiedyś tak było – nawet u nas. Ponieważ jednak nie wszyscy są szlachetni, a natura ludzka ułomna, dlatego zamykamy coraz więcej i coraz częściej. W dialogu z dziećmi dowiemy się, co jest najbardziej strzeżone. Proszę uważać z pytaniami, bo dzieci w swej szczerości mogą zdradzić rodzinne sekrety ukrywania kluczy do domu, garażu, na działkę itp. Symboliczny klucz otrzymał Eliakim, który został wybrany na zarządcę domu Dawidowego. Pan Jezus nazwał Piotra Skałą, czyli Opoką i obiecał dać mu klucze królestwa niebieskiego. Tymi kluczami Piotr niczego nie zamykał i nie otwierał. Klucze te są symbolem przekazania władzy związywania i rozwiązywania. To, co związane nimi jest na ziemi, było związane i w niebie, a co rozwiązane było na ziemi, to tak samo było rozwiązane w niebie.

Można odnieść wrażenie, że w wielu przypadkach chrześcijaństwo nie opiera się na żywej wierze, ale na wiedzy o Bogu. Prawdziwą wiarę ukazała nam dzisiaj kobieta kananejska, która przyszła do Jezusa prosić o uzdrowienie córki. Wiara sprawiła, że złamała wszystkie konwenanse, przez co naraziła się na odrzucenie i śmieszność. Zbawienie przyszło w Jezusie Chrystusie. Wierzyć oznacza wybrać Jezusa jako jedynego Pana naszego życia, jako naszego osobistego Zbawiciela. W życiu trzeba postawić na Jezusa wszystko, tak jak uczyniła to kobieta prosząca o uzdrowienie swojej córki. Ona wierzyła, że Jezus może jej pomóc, i dlatego zrobiła wszystko, aby do Niego przyjść ze swoim problemem. Spotkanie z Jezusem rodzi wiarę, która wyraża się w konkretnych działaniach. Nie ma wiary bez uczynków.

Bóg zaprasza każdego człowieka do zbawienia, bez względu na jego pochodzenie i doświadczenie z przeszłości. Izraelici po powrocie z niewoli babilońskiej nosili w sobie pragnienie odbudowania swojego państwa, szczególnym zaś była odbudowa świątyni w Jerozolimie, która była nie tylko miejscem kultu, ale symbolem jedności i Bożego wybrania Izraela. Prorok Izajasz zapowiada, że Jahwe będzie Bogiem wszystkich ludzi. To spojrzenie w przyszłość i przepowiednia proroka spełnia się na naszych oczach. Bóg daje człowiekowi konkretne wskazówki, aby osiągnąć zbawienie: przestrzeganie prawa i zachowanie sprawiedliwości, postawa miłości i służby. Św. Paweł podkreśla, że Bóg pragnie zbawić człowieka, i jako wszechmocny Pan z każdego zła potrafi wyprowadzić dobro. Piękne pojęcie miłosierdzia napotykamy w dzisiejszej Ewangelii. Dla Jezusa miłosierdzie to zwrócenie się ku komuś, bycie dla kogoś. Jezus spotka kobietę kananejską, której córka jest dręczona przez złego ducha. Cudowne uzdrowienie dziewczynki dokonuje się dzięki wierze w Boga. Wiara w Boga oznacza w Biblii: zdać się na Boga oprzeć się na Nim. Tylko Bóg jest Zbawicielem człowieka.

Matka zawsze pozostanie osobą najbliższą sercu każdego człowieka. Dobra matka jest w stanie bardzo wiele poświęcić dla swojego dziecka. Wychowanie dziecka wiąże się również z przekazaniem mu wiary i szlachetnych wartości. Czasem mimo najlepszych starań rodziców dziecko potrafi pójść w złą stronę. Co wtedy powinna czynić dobra matka? Pana Boga nie można zmusić do cudu, ale można wytrwale prosić. Wiele matek czeka całymi latami, aby coś się zmieniło, drgnęło. Ale samo czekanie nie wystarczy.

Kontynuacja Zwiastowania. Błogosławiony stan Elżbiety jest dowodem na wybraństwo Maryi. Maryja udaje się do Elżbiety, aby zaopiekować się krewną i podzielić się z nią radością Zwiastowania. Spotkanie kobiet owocuje reakcją dziecka w łonie matki – Jana Chrzciciela. Magnificat to hymn na cześć Boga. Moment cielesnego pożegnania ze światem Maryi jest chwilą spotkania z Synem. Człowiek żyjący blisko Boga nie boi się śmierci.

Łacińskie słowo magnificare – oznacza „wielbić”, „uwielbiać”, „wysławiać”. Te słowa giną z naszego codziennego słownika. Stają się przez to cenne i zastrzeżone na wyjątkowe chwile. Autentyczne uwielbianie przysługuje tylko Bogu. Jeśli Bóg znika z naszego życia, znika także uwielbianie. Uwielbienie to traktowanie Boga odpowiednio do tego, kim jest. Możliwość uwielbienia Pana Boga to nie kara albo upokorzenie dla człowieka, ale największy zaszczyt, źródło nieskończonego szczęścia i dobra. Uwielbienie Boga wpływa na jakość całego życia. Maryja, wniebowzięta Matka Jezusa i nasza Matka, pokazuje nam, jak śpiewać życiowy Magnificat. Uczy nas, że uwielbianie Pana Boga prowadzi do wewnętrznej wolności i do szczęścia.

Wniebowzięcie Maryi miało miejsce wiele lat po wydarzeniach opowiedzianych w Ewangelii. Dlatego w dniu dzisiejszym czytamy fragment Ewangelii jeszcze sprzed narodzenia Jezusa. Odwiecznym pragnieniem ludzkości jest poznanie prawdziwego Boga i dostęp do życia wiecznego. Maryja zaczyna zdawać sobie sprawę, że jej – jako pierwszej – zostaje objawiona w pełni droga do zbawienia. Drogą do zbawienia jest życie bez grzechu – a ponieważ wydaje się to mało prawdopodobne – drugą szansą jest wiara w Jezusa Chrystusa.