Po wielkoczwartkowej Mszy św. Wieczerzy Pańskiej miejsce święte, Tabernakulum, zostaje puste. W milczeniu i bez dekoracji stajemy przed tym, co jest istotą naszej wiary: pochylamy głowy przed kochającym Sercem Boga-Człowieka. Potrzebujemy ciszy, która nie jest ciszą bezsensownej pustki, ale pozwala nam usłyszeć wołanie Jezusa: "Wykonało się!" (J 19,30); "Ojcze, w ręce Twoje powierzam ducha mojego" (Łk 23,46). Nawet w chwilach największego opuszczenia i cierpienia w ustach Jezusa pojawia się słowo: Ojcze. Wierzymy, że idąc za Jezusem, wejdziemy do domu Ojca. Cisza prowadzi nas przed Oblicze Ukrzyżowanego Chrystusa, w którym widzimy tysiące ofiar ludzkiej niesprawiedliwości, krzywdy i przemocy. Ukrzyżowanie człowieczeństwa nie zakończyło się w chwili śmierci Chrystusa. Istotna zmiana zawiera się w Jezusowej obietnicy, kiedy zwracając się do stojącego pod krzyżem Jana, powiedział: "Oto Matka twoja" (J 19,27).

Kościół przeżywa Triduum Paschalne w jedności, jako jedno wydarzenie paschalne. Kościół w dzisiejszej liturgii wspomina wydarzenie Ostatniej Wieczerzy, którą Jezus spożył z uczniami przed śmiercią. Była to wieczerza spożywana według schematu uczty paschalnej. W noc paschalną Bóg wyprowadził swój lud z niewoli egipskiej. Dziś nie celebrujemy jednak Paschy żydowskiej, ale Święte Triduum Paschalne naszego Pana i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa. Przeżywamy ten dzień w perspektywie Ostatniej Wieczerzy i ustanowienia sakramentu Eucharystii i kapłaństwa. Wydarzenia zbawcze – męka, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa – nie tylko dokonały się jednorazowo w historii Izraela, ale przez sakramenty, szczególnie sakrament kapłaństwa i Eucharystię, uobecniają się i dzisiaj. "Eucharystia jest centrum i szczytem życia całego życia chrześcijańskiego" (LG 11). W tym sakramencie Kościół najpełniej spotyka się z Bogiem i doświadcza Jego zbawczego działania. Wszystkie sakramenty mają organiczną łączność z Eucharystią i zaleca się, aby były udzielane właśnie w trakcie jej sprawowania.

Niedziela Męki Pańskiej – nazwa pochodząca od liturgii słowa. Niedziela Palmowa – nazwa pochodząca od wydarzeń. Tłum wita Chrystusa, a po kilku dniach odwraca się od Niego. Powodem takiej radykalnej zmiany może być egoizm. Dzisiejszy człowiek także uważa, że Bóg mu jest niepotrzebny. Skupia się na tym, co „ziemskie”. Największym darem jest chrzest, ale my o tym nie pamiętamy. Wielki Tydzień to czas naszego przygotowania do Wielkanocnego Poranka. Wielki Tydzień to czas bliskości z Bogiem. Palma ma być znakiem, że należy wyznać Bogu miłość czynami, a nie tylko słowem.

Kończy się okres Wielkiego Postu, który dla nas był czasem odnowy ducha, pokuty za grzechy. Zaczynamy czas świętych dni, w których będziemy towarzyszyć Panu w jego opuszczeniu, męce i zmartwychwstaniu. Dzisiaj w śpiewach, procesjach, radosnym kołysaniu palmami, stajemy wraz z tłumem, aby powitać Zbawiciela. Wokół Jezusa zgromadził się ogromny tłum. Mimo to Pan zagląda w serce każdego z nas. Zna każdego z nas, rozumie nasze trudy i przebacza słabości. Radość tego dnia płynie z faktu obecności Jezusa pośród tych, którzy Go kochają. Pan jest naszym przyjacielem i bratem jako człowiek, jako Bóg zaś jest naszym Zbawicielem. Witamy Chrystusa jako króla. Niezwykły to król. Władca bez dworu, wojska, bez bogactw. Tronem naszego króla jest krzyż, diademem na głowę jest korona z ciernia, a kodeksem i prawem królestwa – przykazanie miłości. Przed nami święte dni. Będziemy towarzyszyć Panu w Jego drodze opuszczenia, męki i zmartwychwstania. Wykorzystajmy ten czas dobrze, byśmy krocząc za Chrystusem drogą krzyża, radowali się z Jego powrotu do życia.

Na ostatnim okresie Wielkiego Postu Ewangelia opisuje szczególne wydarzenia z życia Jezusa Chrystusa: Jego mękę i śmierć. Jezus najpierw jednak w tryumfie wjeżdża do Jerozolimy, zostaje obwołany Królem. Dzisiejsza liturgia koncentruje się na ostatnich godzinach życia Jezusa. Wszystkie udowadniają spełnienie się w Nim starotestamentalnych proroctw. Te zaś ukazują Jezusa jako posłanego przez Ojca, by poprzez mękę i krzyż zbawić każdego człowieka. Pomoce: miska z wodą, ręcznik; woreczek z monetami; poduszka; sznury; krzyż.

Życie i śmierć, nieodłączne atrybuty losu człowieka. Nieszczęście ludzkie wzrusza Jezusa i skłania do pomocy. Chrystus wykorzystuje fakt śmierci swojego przyjaciela Łazarza, by ukazać chwałę Bożą. Wskrzeszenie Łazarza utwierdza wiarę Apostołów, a dla innych jest początkiem wiary w Jezusa. Twoje życie zmierza ku śmierci ciała, ale też ukierunkowane jest na wieczność. Umrzesz, ale jednocześnie narodzisz się do życia wiecznego. Czy wierzysz, że Jezus Chrystus jest Tym, który ma moc wyrwać ciebie z otchłani śmierci i dać ci życie?

Naznaczeni jesteśmy chorym pojmowaniem wolności, a co za tym idzie także wierności i posłuszeństwa. Widzimy choroby, które toczą rodziny, wspólnoty, parafie, nie omijają i Kościoła. Wszyscy chorujemy i potrzebujemy miłości. Świat potrzebuje modlitwy, postawienia Boga w centrum naszego życia. Zamknięcie serca na Boga prowadzi do śmierci. Ze śmierci nie obudzimy się sami. Pan Jezus przychodzi i puka, aby obudzić każdego z nas! Wierzysz w zmartwychwstanie? Jeśli tak, to oddaj Jezusowi szczelnie zamknięty grób ze śmiercią w środku. Pokaż Panu te miejsca – otwórz drzwi zaryglowane. Uwierz w obietnicę: "kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie" (J 11,25). Stoi przed tobą Bóg, dla którego nic nie jest niemożliwe. Usłysz zaproszenie: wyjdź z grobu egoizmu, rodzinnych sporów, niewierności i zdrad, lenistwa i obojętności.

W dzisiejszej Ewangelii zostaje wypowiedziane jedno z najważniejszych zdań Jezusa. Kieruje On do Marty obietnicę życia wiecznego, a poprzez nią – do każdego człowieka. Powinniśmy tę obietnicę nosić zawsze w sercu, sięgać po nią w obliczu życiowych nieszczęść i tragedii. Największym wyzwaniem pozostaje dla człowieka śmierć. Wołając z wiarą do Jezusa, jesteśmy w stanie pokonać panowanie śmierci. Dlatego warto szukać wiary i modlić się za tych, którzy odeszli przed nami. Pomoce: kartka z cytatem:„Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie”.