Codzienność przygniata swoim ciężarem. Troska o byt rodziny przysparza wielu kłopotów; rodzi różne problemy. Trudna sytuacja ludzi młodych, którzy po studiach nie znajdują pracy i muszą emigrować za chlebem. Lęk związany z niepewnymi podstawami egzystencji. Chrystus umacnia swoich uczniów: "Odwagi, Ja jestem, nie bójcie się" (Mt 14,27). Chrześcijanin z radością wyznaje Jezusowi: "Prawdziwie jesteś Synem Bożym" (Mt 14,33). Chrześcijanin w trudach, przeciwnościach i prześladowaniach woła: "Panie, ratuj mnie" (Mt 14,30).

Bardzo dobrze, że jak trwoga to do Boga. Czasami coś musi nami wstrząsnąć, abyśmy się obudzili! Bóg wyznacza miejsce, czas i sposób spotkania z człowiekiem. Ze strony człowieka potrzebna jest stała gotowość na spotkanie z Bogiem. Kontemplacja Syna uczy bycia z Ojcem i w Ojcu na co dzień. Kto żyje Bogiem – nie da się zmylić czy oszukać. Modlitwa przybliża do życia i do ludzi. Modlitwa jest chodzeniem po wodzie. Gdy się lękamy, słyszymy słowa: "Odwagi, Ja jestem, nie bójcie się!" (Mt 14,27). Piotr zwraca się do Mistrza: "Panie, jeśli to Ty jesteś, każ mi przyjść do siebie po wodzie!" (Mt 14,28). Jeśli modlimy się szczerze, to nie dziwmy się, kiedy usłyszymy: Chodź! Szmer łagodnego powiewu prowokuje Eliasza do wyjścia. Skąd wiedział, że przechodzi Pan?! Serce wyczuwa na kilometry owo tchnienie życia, którym zostało obdarowane w chwili stworzenia. Modlitwa przynosi pokój, nawet w czasie największej zawieruchy. Nie oceniaj swej modlitwy. Po prostu módl się i nie ustawaj.

Wakacyjne spotkania modlitewne podczas Eucharystii są dla nas źródłem poznania tajemnicy Boga. Swoją tajemnicę miał prorok Eliasz. Było nią spotkanie z Bogiem na górze Horeb. Wierzący Rzymianie mieli również tajemnice. Zawarte są one w Liście św. Pawła, w którym dzieli się z adresatami rozmaitymi sprawami dotyczącymi wiary: pisze o radościach i smutkach, a szczególnie o tym, że niektórzy wierzący odstąpili od Bożych przykazań. Tajemnicą – dla nas niezrozumiałą – jest to, że Apostołowie zobaczyli kroczącego po jeziorze Chrystusa. Apostoł Piotr też kroczył po jeziorze. Ten dar otrzymał wtedy, gdy pragnął jak najszybciej być przy swoim Mistrzu – Jezusie. Każde spotkanie podczas Eucharystii jest tajemnicą obecności Chrystusa pomiędzy nami. Wciąż wspinamy się na górę, aby spotkać się z Bogiem. Tą górą jest modlitwa, dobre uczynki. Spotykamy się z Panem Jezusem i razem z Nim cieszymy się z tego, że jesteśmy razem.

Przemienienie Pańskie to święto nadziei i radości. Bez pracy nie ma kołaczy – wysiłek w życiu duchowym. Nie ma prawdziwej i żywej wiary bez pokory i posłuszeństwa. Niebezpieczeństwo przyzwyczajenia do łaski. "I apostołowie przyzwyczaili się do bliskości Jezusa i Jego cudów. Cud przemienienia był jednak inny, nadzwyczajny. Trzej apostołowie doświadczyli zachwycającego, a zarazem przerażającego majestatu Boga. Wpadli w zachwyt i bardzo się zlękli. Zrozumieli, że zostali wybrani do szczególnej relacji z Bogiem i że powinni cenić ten wielki dar" (ks. Krzysztof Mazurek, Agenda, 6.08.2008). Dziękczynienie i zachwyt – życiodajne źródła wiary.

Jezus chciał w samotności i na modlitwie spędzić czas żałoby i smutku po męczeńskiej śmierci Jana Chrzciciela. Samotność Jezusa nie trwała długo. Kiedy Jezus dopłynął do brzegu, oczekiwały Go już wielkie tłumy, które wołały o pomoc i uzdrowienie. Z jednej strony widzimy męczeńską śmierć Jana Chrzciciela, który był gotów oddać życie w imię obrony prawdy. Z drugiej zaś strony widzimy Jezusa, który cierpi z powodu uwięzienia Jana, ale nie podejmuje jakichś spektakularnych działań, aby go uratować. Boże działanie nie odpowiada ludzkiej logice działania czy skutecznego realizowania zamierzonych celów. Drogi Boże nie są drogami ludzkimi, a Boże myśli nie są myślami ludzkimi. Papież Franciszek mówił o stylu Bożego działania: "Bóg nas zaskakuje. Ukazuje się właśnie w ubóstwie, w słabości, w pokorze i daje nam swoją miłość, która nas zbawia, uzdrawia i daje nam siłę". Życie św. Jana Chrzciciela z punktu widzenia ziemskiej logiki zakończyło się porażką. A jednak wiara dyktuje nam głębokie przekonanie, że nie była to porażka.

Każdy z nas kilka razy dziennie zasiada do stołu, by zaspokoić głód. Jest to potrzeba ludzkiego ciała, dzięki której możemy sprawnie funkcjonować. Człowiek jest istotą cielesno-duchową, dlatego prócz pokarmu materialnego potrzeba mu pokarmu duchowego, dzięki któremu duch ma się dobrze. Prorok Izajasz wzywa słuchaczy do korzystania z pokarmu, który ma do zaoferowania. Każdy jest zaproszony do stołu. Prorok zaprasza głodnych, jest to znamienne. Wie, że nasycony nie posłucha zaproszenia. Św. Paweł doświadczył niezwykłego spotkania z Bogiem. Ono wywarło na nim tak ogromne wrażenie, że Apostoł Paweł wie, iż nic go nie jest w stanie odciągnąć od miłości Boga. To przekonanie Pawła staje się dla nas wyzwaniem: co z moją mocą wiary? Pan Jezus wyprowadza uczniów na pustkowie. Tam uczniowie i słuchacze odczuli głód. Pan każe Apostołom nakarmić zgłodniałych. To powołanie Kościoła. Kościół musi zaproponować ludziom przeżycie pustyni, by odczuli głód. Bóg tak ukochał człowieka, że został z nim w sakramencie Eucharystii. To wielka moc miłości Boga do człowieka. Trzeba ją odkryć, gdy człowiek nie radzi sobie z samotnością i głodem.

Zapraszamy kilku ochotników, by zrobili listę zakupów niezbędnych do przygotowania ogniska z kiełbaskami dla wszystkich zebranych w kościele. W podobnej sytuacji znaleźli się Apostołowie, którzy usłyszeli od Jezusa nakaz nakarmienia tłumu ludzi: Wy dajcie im jeść. Apostołowie mieli tylko pięć chlebów i dwie ryby, jednak z Bożym błogosławieństwem to wystarczyło, by nakarmić kilka tysięcy zebranych. Tak niewiele wystarczyło, by obdarować tak wielu. Podobnie jest z nami – bardzo często potrzebujemy niewiele, by móc obdarować innych. W słowie do rodziców zwracamy uwagę na to, że Jezus wzywa do zaspokajania „głodu” ich najbliższych. Tym „głodem” bardzo często jest tęsknota za wspólnym spędzaniem czasu. Wielogodzinna praca, zmęczenie, pęd życia – to wszystko sprawia, że nie mamy dla siebie czasu albo jesteśmy „razem, a jednak osobno”. Pomoce: kartka papieru, długopis lub flamaster, kalkulator (ewentualnie).

Chrystus naucza poprzez przypowieści, gdyż jest to zrozumiały i prosty sposób przekazu. Nawiązanie do przypowieści z poprzedniej niedzieli – ukazanie struktury królestwa Bożego. Dzisiejsza przypowieść wskazuje, w jaki sposób należy się zachowywać wobec królestwa. Rolnik odnajduje skarb, co wyzwala w nim radykalną postawę. Kupiec pereł także cechuje się radykalnością zachowania. Chrystus w innych miejscach Ewangelii wskazuje na naszą postawę wobec królestwa Bożego. Niedostrzeżenie wartości królestwa Bożego wynika z lenistwa duchowego ludzi powołanych do dawania świadectwa o nim. Prośba o dar bycia świadkiem królestwa Bożego.