Greckie „logos”, które oznacza słowo niosło ze sobą duże znaczenie, zarówno dla pogan jak i Żydów. Rabini, którzy posługiwali się tym terminem, mieli na myśli mądrość Bożą. Jezus jest światłością, jest czymś więcej niż Bożą mądrością ukrytą w ludzkiej postaci. Jest nie tylko pomostem, który połączył wszechmocnego Boga z ludźmi, ale również Słowem, które stało się Ciałem. Zbyt często w naszym życiu koncentrujemy się jedynie na tym, co ludzkie zapominając o tym, co Boże. Słowo Jezusa jest często jak balsam dla naszej duszy, który ukoi nasz ból i strach przed tym, co nieznane. Często jednak jest jak miecz obosieczny, który przenika każdego człowieka i pragnie niszczyć to wszystko, co oddala nas od Boga.

Spektakularne znaki mają utwierdzać człowieka w słuszności jego postępowania. Sens emocjonalnych uniesień jest wątpliwy. Człowiek wymaga od Boga by Ten działał spektakularnie. Sednem wiary chrześcijańskiej nie są wyjątkowe znaki. Bóg przychodzi do człowieka w ciszy. Owcom do poczucia bezpieczeństwa wystarczy jedynie głos pasterza. Człowiek w zwątpieniu tworzy chaos. Bóg stale mówi do człowieka.

W baśni Braci Grimm o wilku i koźlątkach, do niewinnych koźlątek pod nieobecność mamy przychodzi wilk. Koźlątka nie wpuszczają go jednak do domu, bo po głosie poznają, że nie jest to głos mamy. We współczesnym świecie otacza nas tyle szumu, że gdyby akcja baśni rozgrywała się dziś, to wilk nie potrzebowałby żadnych sztuczek – szum skutecznie uniemożliwiłby weryfikację. Autorytet dziś to często nie ktoś, kto ma coś do powiedzenia, kto może podzielić się swoim doświadczeniem czy życiową mądrością, a ktoś kto ma odpowiednią liczbę „lajków” i „followersów”. W takim szumie bardzo łatwo zgubić właściwy głos i podążyć nie za Pasterzem, a za najemnikiem. Pomocnikiem Pasterza był z całą pewnością dzisiejszy patron, św. Stanisław.

Św. Piotr w podróży apostolskiej uzdrawia chorych. Czyni to, co było udziałem Zbawiciela. Jezus Chrystus zachęca wierzących do spożywania Jego Ciała i Krwi. Nie wszyscy uczniowie są w stanie zrozumieć słowa Mesjasza Pańskiego. Niektórzy uczniowie odchodzą, bo nie mają prawdziwej wiary. Nie wierzą, że słowa Pana „są duchem i życiem”. Czy potrafię przyjąć całe nauczanie Jezusa, nawet te słowa, które wydają mi się trudne?

Chciałbym dziś z wami, w kontekście pierwszego piątku miesiąca, zastanowić nad głębią trzech słów-kluczy! Jezus zostawia Apostołom te hasła (droga, prawda, życie), by w momencie próby, doświadczenia, zamieszania byli w stanie uchwycić się czegoś, co będą pamiętać! Wszystko – dosłownie wszystko – co potrzebne jest nam do zbawienia, zostało wypowiedziane w Chrystusie… Kiedy zachwycimy się Chrystusem jako drogą prowadzącą do Boga; kiedy ujrzymy w Nim prawdę i to tę jedyną, która potrafi nas nasycić, wtedy wypełnimy się Jego życiem po brzegi…

Człowiek w relacji z drugim wezwany jest do odpowiedzi. Brak werbalnej odpowiedzi jest także rodzajem odpowiedzi. Człowiek jest wezwany do reakcji na Boże Słowo. Bóg wychodząc z inicjatywą oczekuje odpowiedzi. Człowiek odpowiadając otrzymuje od Boga konkretną propozycję. Bóg wchodząc w relację z człowiekiem ofiarowuje mu życie. Życiodajną moc człowiek odkrywa w Eucharystii. Relacja z Bogiem to wezwanie do głoszenia Ewangelii.

Gdy patrzymy na współczesny świat szukamy odpowiedzi jak się w nim znaleźć. Wojny, prześladowania religijne, katastrofy… Odpowiedź daje Pan Jezus w Ewangelii. To Jezus i silna z Nim więź daje nam siłę do stawiania czoła przeciwnościom. Jak buduję swoją więź z Chrystusem? Jak często przystępuję do sakramentów, zwłaszcza pokuty i Eucharystii?

Dzieje Apostolskie ukazują niezwykłą mowę św. Szczepana, diakona, którą wygłosił wobec Sanhedrynu. Po cudownym rozmnożeniu chleba ci, którzy się najedli do syta, gorączkowo szukali Jezusa. Zapewne znowu byli głodni i chcieli coś zjeść. Korzystając z zaistniałej sytuacji, Zbawiciel obiecał im pokarm, który daje człowiekowi życie wieczne. Zgromadzeni ludzie w większości nie zrozumieli słów Jezusa i odeszli. Zostali tylko najwierniejsi uczniowie. Do której grupy słuchaczy Bożego Słowa należymy?