Kazanie na górze wprowadza nowy model życia – ucznia Pańskiego. Podstawowym wyróżnikiem tego modelu jest rodzaj relacji, jakie mamy z Bogiem i ludźmi. Zakres naszych powinności zostaje poszerzony – zarówno w stosunku do Starego Testamentu, jak i do religijności naturalnej – o przykazanie miłości nieprzyjaciół. Jest to trudne zadanie, zwłaszcza dla dziecka. Bóg prosi o wysłuchanie Jego głosu, w zamian zapewnia nam swoje błogosławieństwo i satysfakcję z uczestnictwa w przekształcaniu świata.

Bóg jest sprawcą dobra i pragnie naszego szczęścia. Natomiast Szatan jest ojcem zła i kłamstwa i jego celem jest nasze zniewolenie. Człowiek w wolności serca podejmuje decyzję o przyjęciu bądź odrzuceniu Boga i Jego przykazań. Żyjąc na granicy dobra i zła, człowiek nie potrafi odróżnić Boga od Szatana, miłości od nienawiści, piękna od brzydoty, radości od smutku, prawdy od kłamstwa, życia od śmierci. Świat, w którym nie ma wyraźnych i zdecydowanych granic oraz praw i zakazów, powstaje w wyniku zamazania obrazu Boga i Jego przykazań. Jezus jednoznacznie powiedział, że nie przyszedł znieść Prawa, ale je wypełnić. Jezus nauczał praw zawartych w Dekalogu i własnym życiem pokazał, że te prawdy są ostateczne i jedyne. Prawa zawarte w Dekalogu obowiązują każdego człowieka i są jedyną drogą do osiągnięcia prawdziwego i nieprzemijającego szczęścia. Jezus, przypominając poszczególne prawa Dekalogu, wskazuje nie tyle na ich prawną literę, ale na ich ducha. Jezus przestrzega przed formalnym przestrzeganiem Prawa.

Każde spotkanie na Eucharystii jest związane z dotknięciem dwóch Stołów: Stołu słowa Bożego i stołu Eucharystii. Ewangelia dzisiejsza skupia się na części Chrystusowego kazania na Górze. Tym razem jednak mamy do czynienia z tak zwanymi antytezami Jezusa. Antyteza czyli twierdzenie sprzeczne z tym, co niegdyś powiedziano. Jednak Jezus nie neguje Starego Testamentu. Takie rozumowanie jest błędne. Antytezy Jezusa należy traktować jako dopełnienie praw Starego Testamentu, nie zaś jako próbę zmiany Prawa. Wypełnianie Prawa skrupulatnie, ale powierzchowne, jest określone przez Jezusa jako faryzeizm. Pan zaprasza nas do wypełniania Prawa w atmosferze miłości Boga i człowieka. Morderstwo jest zbrodnią popełnioną na konkretnej osobie. Gniew i nienawiść są zamknięte jedynie w sercu człowieka. Sieją jednak ogromne duchowe zniszczenie, wręcz spustoszenie. Pan Jezus wzywa nas do miłości Prawa, tylko wówczas będzie ono wypełniane sercem i stanie się drogą do królestwa niebieskiego.

Od dziecka uczymy się na pamięć prawd katechizmowych i wybranych modlitw. Jednak nie chodzi o to, czy umiemy z pamięci powiedzieć jakąś formułkę, ale czy na co dzień żyjemy prawdami Bożymi zawartymi w Piśmie Świętym, a szczególnie w Ewangelii. Zamiast przymuszać dzieci do nauczenia się modlitw na pamięć, lepiej się z nimi po prostu modlić. Mądrość Syracha i słowa św. Pawła wprowadzają nas w klimat nauczania Chrystusa. Mówi On wprost o wymaganiach Ewangelii. Pomoce: Dekalog dla każdego dziecka.

Niedziela chrześcijańska – dzień światła i soli. Słowo niedziela ma różną etymologię w językach europejskich. W języku polskim (podobnie jak w czeskim) akcentuje się świętowanie jako powstrzymanie się od pracy – „nie działaj”. Łacina (oficjalny język Kościoła Rzymskokatolickiego) nazywa niedzielę Dies Domini – „dniem Pańskim”. Język angielski (Sunday) i niemiecki (Sonntag) nawiązują do rzymskiej nazwy dies Solis – „dzień Słońca”. Rosyjski natomiast dotyka samej istoty rzeczy: Woskriesienije, czyli Zmartwychwstanie. Wiara płynie ze słuchania i posłuszeństwa. Czy słowo Boże jest moją nadzieją? Czy wierzę, że to sam Bóg mówi do mnie w liturgii słowa i w osobistej lekturze? Modlitwa Symeona – Bóg jest światłością, która nigdy nie gaśnie.

Wiara otwiera na moc Bożą i jej działanie. Znać Jezusa Chrystusa to poznać wszystko! Wierzący poznaje w różańcu największe z Bożych objawień, zgłębia tajemnicę paschalną. Każda Eucharystia to przepiękna szkoła poznania Pana. Poznawszy, kocham bardziej i naśladuję pełniej. Poznanie Jezusa pozwala mi widzieć oczyma Boga działanie mocy Bożej. Gdyby Boga nie było, to wszechświat by runął. Bóg jest solą dla ziemi. Ta sól jest dobra i nigdy nie traci smaku. Bóg jest światłem świata. To światło nigdy nie zniknie. Ludzkość, choć tak bardzo pragnie Boga, wyrzuca i depcze Bożą sól. Chrześcijanie! Bądźcie solą i światłem na wzór Jezusa Chrystusa. Stawajmy się smakoszami Boga i nieśmy Go każdemu napotkanemu człowiekowi. Dobre uczynki wypływają z poznania i pokochania Pana naszego Jezusa Chrystusa. Są to uczynki miłosierdzia względem duszy i ciała. Są to uczynki – świadectwa Dobrej Nowiny.

Sól to przyprawa, której brak jest od razu zauważalny. Tymczasem dodana w odpowiedniej ilości staje się w potrawie nierozpoznawalna, nie przeszkadza nam w niczym. Podobnie światło – jesteśmy do niego przyzwyczajeni i często nie dostrzegamy, jak bardzo go nieustannie potrzebujemy. Sól i światło są dwoma ważnymi symbolami, dzięki którym człowiek może docenić sam siebie i drugiego człowieka. Pomoce: - sól – może być w solniczce; w czasie homilii, mówiąc o soli, możemy ją dzieciom nasypać na rękę, niech posmakują, niech ją rozetrą, zobaczą, jak wygląda z bliska; - latarka, najlepiej mocna; gdy mówimy o świetle, można na chwilę zgasić światło w kościele, żeby zademonstrować, iż światło wydobywa z mroku różne rzeczy. Ujawnia to, co jest w ciemności, ale także oświetla każdego z nas i pokazuje, jacy jesteśmy.

Święto Ofiarowania Pańskiego nawiązuje do tradycji żydowskiej. Dzisiejszy człowiek wyrzuca Boga ze swojego życia. Rodzice poddają dzieci współczesnym bożkom. Konsekwencją tego są ból i łzy. Gromnica nawiązuje do wydarzeń paschalnych. Przypomina sakrament Chrztu świętego. Jej światło ma nas prowadzić przez życie. Zaproszenie do refleksji nad życiem w blasku płomienia gromnicy.