Ważną rolę w dzisiejszej liturgii słowa odgrywa Abraham. W pierwszym czytaniu usłyszeliśmy moment zawarcia przymierza między Bogiem a Abramem, który stał się Abrahamem. Abraham powraca też w Ewangelii, w której Jezus próbuje przekazać Żydom prawdę o życiu wiecznym. Żydzi nie przyjmują nauki o królestwie niebieskim. Dlaczego? Nie bez przyczyny słyszymy dziś o Abrahamie i własnej sławie. W ten sposób zapraszani jesteśmy do tego, aby spojrzeć na własne życie i zbadać stan naszej duszy. Do Wielkanocy jeszcze dziesięć dni, jeszcze wszystko możemy zmienić.

Trwanie w nauce Chrystusa to trudne zadanie. Wytrwałość w wierze pomimo zniechęcenia i zmęczenia. Trzymanie się tego, co zewnętrzne, wprowadza w świat pozorów. Bóg wynagradza ludzką wytrwałość. Wytrwałość w wierze jest drogą pełną trudów i lęku. Droga prawdy jest drogą pełną miłości.

Wędrówka Izraelitów obrazem naszego własnego życia. Bunt Izraelitów – jego owocem jest śmierć. Nasz bunt – jego owocem jest śmierć duchowa. Posłuszeństwo Chrystusa – owocem jest życie dla świata. Moje posłuszeństwo – owocem jest życie w obfitości.

Bardzo łatwo jest nam w codziennym życiu stawiać się w roli sędziego. Często nie mamy nawet całego obrazu danej sytuacji, pełnego spektrum, a i tak ferujemy wyrok. Jezus wychodzi naprzeciw faryzeuszy, którzy nie dość, że nie zgadzają się z Jego posłannictwem, to jeszcze mają o sobie zbyt wysokie mniemanie. To tak jak dziecko, które wie, że kiedy ma przy swoim boku rodziców, to wtedy nic mu nie grozi. Chrystus działa w nieustannej świadomości tego, że Bóg przy Nim jest i Go nie zostawi. Pycha objawia się przez zbytnią pewność siebie, że to moje zdanie jest najwłaściwsze i najlepsze. Zachować umiar.

Głoszenie niepopularnych prawd zawsze było niebezpieczne. Nieliczni chcą słuchać o swoich błędach i potrzebie zmiany. Słowa Jezusa zostały dopełnione przez czyny. Zgodnie z zapowiedziami, zmartwychwstał. Po niemal czterech tygodniach Wielkiego Postu warto zastanowić się nad tym, czy moje podążanie za Jezusem zaowocowało już zmianą myślenia, próbą zmiany. Warto zaufać Panu Bogu, który na pewno nie wprowadzi nas w błąd. To, że większość idzie w innym kierunki wcale nie musi oznaczać, że ja błądzę.

W naszym dzisiejszym fragmencie Ewangelii zadane zostają dwa pytania. Te pytania dotyczą tego, kim jest Jezus! Nikt nie chce sam dobrowolnie oddać swojej władzy! Przywódcy żydowscy byli właśnie tacy. Jezus demaskuje zepsucie ludzkiego serca, które myśli tylko o sobie. Kiedy spojrzysz na całokształt misji Jezusa, wyraźnie widać, że jest On Chrystusem. Ale wielu nie chciało tego przyznać. Czasami staramy się stworzyć takiego Boga, jakiego sami pragniemy.

Całe Pismo Święte mówi o Mesjaszu – Jezusie, którego wielu ludzi nie rozpoznaje. Nie rozpoznają w Nim Bożego działania, miłości i miłosierdzia. Pamiętajmy, żeby nie podejmować zbyt pochopnej decyzji w odniesieniu do człowieka. Nie osądzajmy, nie potępiajmy. Jedynie Bóg może to robić. Jak często i w jaki sposób czytamy Pismo Święte? Zawarte są w nim słowa, które pochodzą od samego Boga. Czy jest to dla mnie tylko książka pełna opowieści? Słowa, które wypowiadamy mogą dla innych być wsparciem, zaś dla innych powodować zgorszenie. Wiara w Boga jest ważniejsza niż w ludzi. To Bóg czuwa nieustannie nad naszym życiem, które natomiast może być odebrane przez ludzi.

W Księdze proroka Izajasza mamy zapowiedź czasów mesjańskich, które będą czasem szczególnej interwencji Bożej. Działalność Mesjasza nie należy do łatwych z racji zatwardziałych serc Izraelitów, nieskorych do nawrócenia i uwierzenia w Jezusa. Żydzi robią wszystko, by skazać Jezusa na śmierć za bluźnierstwo i łamanie Prawa Bożego, szczególnie świętego dnia szabatu. Zawierzywszy Bogu możemy doznać prawdziwości słów Jezusa: „Kto słucha słowa mego i wierzy w Tego, który Mnie posłał, ma życie wieczne”.