Odwołując się do osobistego doświadczenia modlitwy, pytamy dzisiaj o jej moc i konieczność. Świat dzisiejszy zdaje się życie duchowe modlitwy spychać na margines. Abraham w czytanym dzisiaj fragmencie Księgi Rodzaju jest prekursorem modlitwy pokornej. Staje przed Bogiem odważnie, ale z uniżeniem, by wyprosić ułaskawienie dla miast, które Pan chce zniszczyć. W Ewangelii spotykamy wątek, który podpowiada nam o kolejnej postawie modlitewnej, jaką jest postawa modlitwy wytrwałej. Pan poucza nas, że trwanie przed Bogiem, pewna nieustępliwość, są miejscem działania Jego Łaski. Modlitwa człowieka powinna mieć znamiona modlitwy synowskiej. Pan wzywa nas do takiej postawy. Syn naśladuje ojca, ale syn u Ojca może wiele uzyskać.

Dzieci wchodzą w Jezusową szkołę modlitwy. Zaczynają od krótkich wierszowanych paciorków, a wraz z umiejętnością czytania poznają więcej modlitw. Nie zawsze są jednak chętne do modlitwy. Celem homilii jest ukazanie dzieciom Jezusa modlącego się i nauczającego modlitwy apostołów, a przez to wzbudzenie u dzieci przekonania o konieczności modlitwy w życiu chrześcijanina. Modlitwa nie jest łatwą sprawą. Jedni ją negują, inni „klepią” bezmyślnie, a jeszcze inni uważają ją za bezowocną. Tłumaczy ten stan św. Jakub: Prowadzicie walki i kłótnie, a nic nie posiadacie, gdyż się nie modlicie. Modlicie się, a nie otrzymujecie, bo się źle modlicie, starając się jedynie o zaspokojenie swych żądz (Jk 4,2–3). Pomoce: - plakat, który w prostej grafice ukazuje modlące się dziecko; - popularne obrazy, ukazujące Jezusa modlącego się.

Abraham, wierny obowiązującej tradycji i zwyczajom, przyjmuje w swoim domu trójkę nieznanych ludzi: wyszedł im na spotkanie, pokłonił się im, zaprosił do domu, przyniósł wodę do obmycia nóg i przyrządził posiłek. Jezus odwiedza dom Marty i Marii. Kobiety z radością Go przyjmują i starają się okazać Mu gościnność. W naszych czasach zanika tradycyjna gościnność. Do niedawna niedziela była dniem przeznaczonym na spotkania rodzinne i towarzyskie. Dziś bardziej atrakcyjne stały się wizyty w galeriach handlowych czy czas spędzony przed telewizorem lub komputerem. Interesowność zagraża gościnności. Prawdziwej gościnności uczy nas Chrystus w Eucharystii. On z miłością zaprasza każdego z nas, abyśmy mogli uczestniczyć w uczcie Jego słowa i karmić się Jego Ciałem.

Nie wystarczy przyjąć Pana jako gościa, On chce być domownikiem. Gdzie przyjmuje się Pana i Zbawcę, tam zapanowuje harmonia. Harmonia to połączenie wszelkich wymiarów codziennego życia w całość. Marta przyjmując Jezusa do domu, zajęła się tysiącem spraw. Nie słucha Go i denerwuje się, bo nie rozumie, czemu jej postawa nie spotkała się z pochwałą. Bez refleksji wiele ważnych spraw przechodzi obok nas niezauważonych. Recepta Pana Jezusa jest prosta: zatroskanie o wiele spraw nie może przysłonić tych najważniejszych. Najlepszą cząstką jest przebywanie u stóp Pana. Kto na to nie znajduje czasu, ten nie ma czasu na nic.

Zapracowana Marta ma codziennie mnóstwo spraw na głowie i zajęć do wykonania. Zasłuchana Maria – czas oddany dla Pana Jezusa to najlepsza cząstka. Cząstka to nie całość; spotkanie z Panem Jezusem to nie wszystko, co dzieje się w życiu codziennym, ale najważniejsza cząstka. Pomoce: Koło z papieru technicznego albo zwykłego, podklejone, żeby było sztywne, białe, podzielone na 24 godziny, o promieniu 30–40 cm, oraz różnokolorowe kredki lub flamastry. Najbardziej wyrazisty kolor zostawiamy na czas modlitwy, bo trzeba będzie zamalować inne barwy.

Każdy z nas chciałby znać zasadę podstawową, która jest fundamentem wszystkich innych szczegółowych praw i przepisów. Przypomnienie rozmów, w których Jezus był pytany o najważniejsze przykazania i drogę do nieba. Próba połączenia pytań dwóch uczonych w Piśmie o najważniejsze przykazanie. Św. Jan od Krzyża mówi, że pod wieczór życia sądzeni będziemy z miłości. Św. Tomasz z Akwinu mówi, że w Bogu nie ma idei zła. Dlatego na sądzie ostatecznym Bóg, nie będzie nas sądził ze zła, które popełniliśmy, lecz z dobra, którego nie czyniliśmy. To jest miara naszej wolności: zawsze w odniesieniu do dobra a nie do zła.

Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii wzywa nas do refleksji na czynem miłosierdzia. Wzywa do pochylenia się nad tymi, którzy potrzebują naszej pomocy. W Ewangelii jesteśmy świadkami niezwykłej rozmowy Mistrza z Nazaretu z uczonym w Prawie. Uczony dopytuje najpierw o życie wieczne, a potem o nakaz miłowania bliźniego. U Żydów jest nim każdy krewny i cudzoziemiec mieszkający na terytorium Izraela. Wobec nich należy zawsze podjąć posługę dobroczynności. Pan Jezus w przypowieści o miłosiernym Samarytaninie wskazuje uczonemu na dużo szerszy krąg pojęcia bliźniego. Dziwi nas fakt obojętności na cierpienie drugiego człowieka. Kapłan i lewita omijają człowieka w potrzebie. Jezus wskazuje na Samarytanina – przedstawiciela znienawidzonego przez Żydów narodu – jako na tego, którego serce było otwarte na potrzeby innych. Pan Jezus wzywa nas do czynienia miłosierdzia, posyła w swoim imieniu do potrzebujących naszej pomocy.

Celem homilii jest krytyka obojętności, która zaprzecza miłości Boga i bliźniego. Jeśli dorośli nie będą zachowywali postawy miłości wobec całego otoczenia, to mimo czułej opieki, którą otoczone jest dziecko, może zrodzić się w nim egoistyczna postawa przyjmowania bez potrzeby świadczenia podobnych zachowań wobec innych osób. Zdarza się, że człowiek umiera na ruchliwej ulicy i nikt nie przychodzi mu z pomocą. Podobne wiadomości można mnożyć. Dzisiejsza Ewangelia to pochwała aktu miłosierdzia, którego dokonał Samarytanin wobec Izraelity pobitego przez zbójców, a jednocześnie nagana obojętności okazanej przez innych ludzi. Pomoce: - parasol oklejony wieloma czerwonymi serduszkami; parasol chroni od deszczu, ale obojętność w podobny sposób odbija wszelkie działania miłości Boga i bliźniego; - słuchawki, które są obrazem człowieka obojętnego, głuchego na prośby o pomoc.