Apostołowie przelękli się na widok Chrystusa idącego po falach. W życiu przeżywamy wiele niepokojów, podobnie jak apostołowie w czasie burzliwej przeprawy przez jezioro. Często polegamy wyłącznie na własnych siłach. Chrystus kroczący obok nas czeka na zaproszenie do łodzi naszego życia.

Rozmnożenie chleba ma być znakiem Bożej obecności. Celem znaków jest trwałe objawienie, a nie chwilowe oczarowanie. Tylko poprzez znaki jesteśmy w stanie spojrzeć na siebie z innej perspektywy. Bóg wystawia na próbę nie dla zabawy, lecz dla rozwoju człowieka. Filip i Andrzej, świadkowie działalności Chrystusa, zwątpili. Czy będąc w trudnej sytuacji, przyjmujemy postawę Filipa i Andrzeja?

Apostołowie byli przekonani, że ich najważniejszym zadaniem jest głoszenie nauki Chrystusowej. Z tego obowiązku nikt nie może ich zwolnić. Nikt też nie może im tego zabronić, bo bardziej trzeba słuchać Boga niż ludzi. Rozmowa z Nikodemem ukazuje Boskie pochodzenie Jezusa z Nazaretu i wartość wiary w prawdziwego Boga. Jezus głosił słowo samego Boga, a kto w Niego wierzy ma obiecane życie wieczne w królestwie niebieskim.

"Myśmy poznali i uwierzyli miłości" (1 J 4,16). Droga miłości na przykładzie św. Faustyny Miłość za miłość; ofiara za ofiarę. Kult miłosierdzia to szkoła prawdziwego chrześcijaństwa. „Dzienniczek” nie jest podręcznikiem dla zakonnic i kapłanów. Faustyna jest wzorem dla każdego, aby wiara nasza była pieśnią miłości na cześć Tego, który nas pierwszy umiłował.

Nikodem należał do ludzi mądrych i praktycznych. Jego pytania wynikały z autentycznego zadziwienia: Jakżeż może się człowiek narodzić będąc starcem? Czyż może powtórnie wejść do łona swej matki i narodzić się? (J 3,4). Jezus wzywał swoich uczniów: Trzeba wam się powtórnie narodzić (J 3,7). Narodziny człowieka są zarówno zerwaniem z tym, co było wcześniej, jak i początkiem nowego życia.

Naturalnym odruchem na niezrozumiałą sytuację jest niedowierzanie. W skrajnych sytuacjach prowadzić ono do zwątpienia w świadectwo własnych zmysłów. Bóg nie chce lęku człowieka, chce mu ofiarować trwałą ufność i wiarę. Człowiek może się powierzyć Bogu bez lęku tylko dzięki łasce Ducha Świętego.

Dla bohaterów dzisiejszej liturgii słowa: Marii Magdaleny, Apostołów Piotra i Jana, spotkanie ze Zmartwychwstałym Zbawicielem było źródłem przemiany i szczerej radości. Piotr i Jan zeznają przed żydowską Radą, że nie mogą nie mówić o tym, co widzieli i co słyszeli. Głoszą prawdę o Zmartwychwstaniu, bo są jej świadkami. Również Maria Magdalena spotkawszy Jezusa, staje się świadkiem i oznajmia radosną nowinę zalęknionym Apostołom. Prawdziwej radości nie można zatrzymać dla siebie. Będziemy chcieli się z nią podzielić. W ten sposób nie ulegnie ona umniejszeniu, ale zostanie pomnożona. Podobnie jest z wiarą w Jezusa Chrystusa. Gdy się nią dzielimy, wzrasta w naszych sercach.

Zmartwychwstały Jezus przychodzi do swojej rodzinnej Galilei. Tutaj się wychował, tutaj rozpoczął swoją działalność. Teraz przychodzi do swoich zagubionych i zrozpaczonych uczniów. Przynosi im „nowy poranek”, przychodząc o brzasku. Pan zaprasza Piotra i innych Apostołów do powrotu na drogę powołania do głoszenia Dobrej Nowiny. Powrócili bowiem do swoich zajęć, które były treścią ich życia zanim powołał ich Chrystus. Zmartwychwstały Pan żyje w ustanowionym przez siebie Kościele i jest obecny w sakramentach świętych.