Dzisiaj pierwsze czytanie wspomina zacną postać Starego Przymierza jaką bez wątpienia był prorok Jonasz. Wiemy, że żył w Królestwie Izraela w VIII w przed Chrystusem. Prorok Jonasz był powołanym ale przed tym powołaniem uciekał. Pan jednak skłonił go do wielkiego zadania wobec mieszkańców Niniwy. Kiedy dzisiaj słuchamy fragmentu księgi Jonasza, zauważamy jej aktualność. Bóg bowiem, tak jak kiedyś, i dzisiaj wysyła do nas proroków. Są oni Jego głosem, który wzywa nas, napomina i błogosławi. Trzeba otwartego serca na ten głos i postawy pokory.

Jednym z przejawów życia wiary jest modlitwa: rozmowa ze Stwórcą. Na potrzebę modlitwy wskazuje dzisiejsza Ewangelia. Jezus uczy nas modlitwy skierowanej do Ojca niebieskiego. To jedyna modlitwa, której Chrystus osobiście nauczył swoich uczniów. Uczymy się jej na pamięć w najwcześniejszych latach dzieciństwa i towarzyszy nam ona przez całe życie. Zgodnie z wolą świętego papieża Jana Pawła II, powtarzajmy często tę modlitwę z wewnętrznym uniesieniem, nie tylko podczas Wielkiego Postu, ale w każdym czasie. Jezu, dziękuję ci za to, że uczysz mnie modlić się tak jak Ty. Proszę, abyś nauczył mnie również żyć tak jak Ty. Wtedy moja modlitwa stanie się prawdziwie echem Twojej modlitwy!

Za czasów Pana Jezusa Żydzi bardzo rygorystycznie musieli przestrzegać wszystkich nakazów jakie płynęły z Prawa. Aby zostać świętym, tak jak święty jest Bóg, nie wolno kraść, kłamać, oszukiwać, przysięgać fałszywie, wyzyskiwać drugiego człowieka, wydawać niesprawiedliwych wyroków, żywić nienawiści do brata czy być mściwym, ale do wszystkich odnosić się z miłością. Jezus jest również bardzo konkretnym. Jeśli chcesz wypełniać przykazanie miłości względem Boga i bliźniego, to popatrz w oczy ubogiego, głodnego, chorego, więźnia. Świętymi bądźcie, bo ja jestem święty to słowa, które są klamrą spinającą dzisiejszą liturgię słowa.

Przeżywamy Wielki Post, czas poważny, pełen wyrzeczeń, wstrzemięźliwości i postów. Może warto byłoby spojrzeć na dobro, które daje nam Wielki Post? W dzisiejszych czytaniach biblijnych znajdujemy wspaniałe obietnice dla tych, którzy starają się realizować wolę Bożą, wypełniać Jego przykazania, czynić dobro; a także nadzieję dla zagubionych, pogrążonych w grzechu, nie umiejących zerwać ze złem. Sprawiedliwy i miłosierny Bóg dostrzega jedno i drugie. Wszechwiedzący Bóg prowadzi nas różnymi drogami. Oby każda z nich doprowadziła nas do królestwa niebieskiego, celu naszej chrześcijańskiej wiary.

Słyszymy dziś jedno z wielu wezwań Jezusa, by czuwać; by nie zasypiać; by nie poddawać się znużeniu! Pas ściąga się do odpoczynku, a my mamy być gotowi – nie czas jeszcze na odpoczynek – teraz jest czas na walkę! „Przepasanie bioder” wiąże się również z wzięciem na drogę (do walki) tego, co mamy najcenniejsze! Bycie gotowym do realizacji misji pociąga za sobą wyzbycie się tego, co mogłoby opóźnić krok, utrudnić drogę… Pas jest również znakiem przymierza, a to przymierze jest niezwykle intymną relacją między Bogiem a człowiekiem!

Zaczął się czas pokuty i nawrócenia. Stracić życie dla Chrystusa. Są dwie drogi życia. Wiele jest sposobów dźwigania krzyża. Nieśmy Chrystusowy krzyż z ochotą.

Pan szuka uczniów, naśladowców, przyjaciół. Jego wołanie jest uniwersalne. Jezus przypomina nam dziś, że związanie się z Nim i wybranie drogi przez życie w zażyłości z Nim, przemienia człowieka wewnętrznie. To, co wcześniej było dla nas jedynym wyobrażeniem domu – fizyczne miejsce, gdzie moglibyśmy mieszkać i chronić się – przestaje być jedynym domem. Przestrogą i nadzieją zawartą w słowach, że „wielu pierwszych będzie ostatnimi, a ostatnich pierwszymi”, rozbrzmiewa cała Ewangelia. Zawsze jest czas, aby zrobić przegląd naszego życia i zbliżyć się do Jezusa Chrystusa. Możemy to zrobić przez modlitwę i sakramenty. Dla wielu opuszczenie „domu, braci, sióstr, matki, ojca...” oznaczyłoby pozostawienie tego, co uniemożliwia życie w głębokiej przyjaźni z Jezusem Chrystusem.

Bardzo łatwo i szybko przywiązujemy się do czegoś lub kogoś. Trudno byłoby nam się pozbyć technologicznych ułatwień w codziennym życiu. Te wszystkie udogodnienia powodują nasze pewnego rodzaju „zniewolenie” nimi. Człowiek z dzisiejszej Ewangelii był zniewolony swoim bogactwem. Nasze zniewolenia są przeszkodą w drodze do nieba. Co może być twoim „zniewoleniem”? Tylko człowiek wolny jest w stanie przyjąć godność dziedzica królestwa Bożego.