Szyderstwa gapiów pod krzyżem Chrystusa i pytania jednego z łotrów przypominają szatańskie pytania na pustyni. Dobry Łotr staje po stronie prawdy. Taka postawa wymaga odwagi i pokory. Świat jest miejscem istnienia królestwa szatańskiego i Bożego, które wzajemnie się przenikają. Krzyż jest znakiem Bożego królestwa i mamy o niego walczyć.

Przeżywamy Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata i w ten dzień – za sprawą odczytanej Ewangelii – przenosimy się na szczyt Golgoty. Wpatrując się w krzyż Zbawiciela, nie sposób nie zauważyć jeszcze dwóch pozostałych krzyży i towarzyszy Jezusa. Te krzyże łotrów również mają nam coś do powiedzenia, są bowiem symbolami pewnych zachowań. Dobry Łotr jest symbolem zgody na sprawiedliwość. Ona dokonuje się na nim teraz. Jest świadomy własnych win i poddaje się karze. Prosi Jezusa o pamięć o nim w wieczności. Drugi łotr jest przedstawicielem krzykaczy i szyderców. Ponosi karę za swe występki, ale zadany mu ból nie zmiękcza jego serca. Nie stać go nawet na chwilę współczucia wobec niewinnego Chrystusa. Trzeci krzyż jest tronem Chrystusa Króla. Pan króluje z drzewa. Patrząc na krzyż Jezusa, widzimy Jego troskę o indywidualnego człowieka. Jego królestwo jest królestwem miłości.

Zdarza się, że dzieci posprzeczają się ze sobą nawet w czasie zabawy – szczególnie w czasie sportowej rywalizacji. O wiele trudniejsze kwestie do rozwiązania mają sędziowie. Jakże często oni sami potrzebują wsparcia Ducha Świętego. Trudne sprawy wiary Kolosan św. Paweł rozwiązywał poprzez listy, w których zachęcał adresatów do modlitwy i ukazywał Chrystusa jako Głowę Kościoła. Na Golgocie Chrystus został wyśmiany, ale Bóg Ojciec wywyższył Go ponad wszystko – jest On Królem wszechświata. Pomoce: Napis „On jest Mesjaszem”.

Życie Kościoła jest oczekiwaniem na powtórne przyjście Pana. Konieczna jest czujność, by Zbawiciel zastał nas przygotowanych: teraz – gdy przychodzi do naszych serc w Komunii św. i kiedyś, gdy staniemy przed Nim twarzą w twarz. Przyjdź jak chcesz i kiedy chcesz – św. Faustyna. Postawa zawierzenia. Do szczęścia i do światłości nie można dojść na skróty – św. Jan Paweł II. Ostrzeżenie przed fałszywymi prorokami. Szatan jako uwodziciel, który robi wszystko, aby odwieść człowieka od pokory, ufności i uległości wobec woli Bożej. Trudne wydarzenie osobiste czy dziejowe jest wezwaniem do ufności i nadziei. Z utęsknieniem czekam na przyjście Twoje – modlitwa św. Faustyny.

Po ruinach możemy wnioskować o minionej świetności starożytnych budowli. Wszystko przemija! Nauczmy się tego raz na zawsze. Radujemy się wspaniałymi budowlami ludzkiego ducha i myśli, ale nie pokładamy nadziei w ich trwałości. Z tego, na co patrzymy, kiedyś nie zostanie kamień na kamieniu. Naturalnym środowiskiem człowieka jest dom. Doczesny dom zniszczeje, bo przemijalność jest wpisana w naszą egzystencję. Mówi się wiele o wolności, a jednocześnie wokół tyle zniewolenia. Mówi się o demokracji, a tyle jest manipulacji. Pan Jezus ustanowił wspólnotę wierzących, Kościół. W tym świecie jest miejsce dla chrześcijan, jest miejsce dla Kościoła. Chrześcijanin myśli wedle Bożego zamysłu. Chrześcijanin stawia na Boga i buduje dom na Bogu! Na Nim opiera mury codzienności i czerpie materiał do dokończenia wieży.

Zbliża się koniec roku kościelnego, więc teksty dzisiejszych modlitw i dzisiejszej Ewangelii nawiązują do zapowiedzianego w Biblii końca świata. Jezus zostawia nam nadzieję. Koniec świata musi wprawdzie nastąpić, jednak można odnaleźć drogę ocalenia wśród tych groźnych wydarzeń. Musimy tylko ochronić nasze serca przed grzechem i niegodziwością. Jezus Chrystus, obecny w swoim słowie i w sakramentach, podaje nam rękę. Pomoce: Tekturowy karton lub pojemnik z zamykanym wiekiem. Do środka trzeba wcześniej włożyć kilka banknotów o różnych nominałach (a nawet różnych walut) oraz Biblię. Pudełko posłuży do pobudzenia dziecięcej aktywności i percepcji w trakcie homilii.

Można się sprzeczać w dobry sposób, tzn. w taki, który szanuje innych, który prowadzi do odnalezienia prawdy. W starożytności pojawiło się wiele szkół filozoficznych, których uczniowie spotykali się i prowadzili zażarte dysputy. W synagogach również odbywały się dysputy religijne. Często miały one jednak na celu raczej dyskredytowanie przeciwnika niż poszukiwanie prawdy. Takie podejście do Jezusa mają w dzisiejszej Ewangelii saduceusze – chcą z jednej strony „wybadać” Mistrza, a z drugiej strony obalić jego autorytet. Czy można jednak sprzeczać się z Bogiem? Pytanie, które saduceusze zadają Jezusowi, dotyczy prawa lewiratu, praktykowanego w wielu kulturach zarówno w starożytności, jak i w czasach współczesnych. Saduceuszom nie chodzi o sam problem kobiety i jej siedmiu mężów, ich celem jest ośmieszenie Mistrza z Nazaretu. Dziś nie brakuje takich ludzi, którzy swoją postawą próbują udowodnić Bogu, że się myli w kwestiach świata i jego praw. Ratunkiem dla człowieka jest życie w komunii z Bogiem.

Spór Jezusa z saduceuszami dotyka ważnego tematu, jakim jest wieczność. Saduceusze w nią nie wierzą. Są ugrupowaniem religijnym odrzucającym powstanie z martwych. Postawa saduceuszy prowadzi do pychy. Człowiek, dla którego życie kończy się tutaj na ziemi, pragnie z tego życia korzystać, czerpać pełnymi garściami. Ale jest jeszcze niebezpieczeństwo, że taki człowieka sam siebie postawi w centrum, w miejscu Boga. Wówczas do niego należą decyzje, a system wartości uzależniony jest od ludzkich pragnień. Bohaterska kobieta i jej synowie zadziwiają nas swoją postawą. Mimo młodości, przedkładają wieczność nad doczesność. Nie udało się władcy złamać ich kręgosłupa, odwieść od przekonań religijnych. Wytrwali mimo zadawanej im kaźni i bólu. Myśleli o chwale zmartwychwstania. Dzisiaj również spotykamy saduceuszy. Trzeba się ich wystrzegać, bo inaczej doświadczymy z ich strony ironii i poniżenia.