Świętość życia znajduje się w centrum chrześcijańskiego przekazu. Sobór jerozolimski podejmuje ten temat, określając jasno, że Bóg jest Panem życia, że tylko Bóg jest życiem i tylko On o nim może decydować. Bóg jest Dawcą życia! Życie należy tylko i wyłącznie do Boga. Nierząd wszelkiego rodzaju jest odwróceniem się od życia, podeptaniem go, wykorzystaniem go do egoistycznych celów. W imię Boga mamy ochraniać życie od poczęcia do naturalnej śmierci. Tajemnica życia została objawiona w Jezusie, Panu żywym, zmartwychwstałym. Zachowanie Jego nauki oznacza uszanowanie życia z pokorą. Bez pokory nic nie osiągniemy. Obrona każdego życia nie oznacza wstecznictwa czy zacofania. Jesteśmy współodpowiedzialni za życie. Dotyczy to każdego z nas. Zachowanie nauki Pańskiej to życie w Bożej obecności i Bożą obecnością.

W ubiegłą niedzielę Pan Jezus mówił o miłości różnej od tej, której hołduje świat, a dziś porusza temat pokoju, też innego, niż daje świat. Chrystus przygotowuje nas na bliski dzień Pięćdziesiątnicy. Celem homilii jest wskazanie dzieciom na Eucharystię jako źródło pokoju Chrystusowego. W czasie udziału w Eucharystii wielokrotnie prosimy Boga o pokój w sercu, nim przyjmiemy Ciało Chrystusa. Pokój wewnętrzny osiągnięty za sprawą Ducha Świętego jest darem, którym można obdzielać innych i wprowadzać ład wokół nas. Homilia jest też dobrą okazją do pouczenia, co do sposobu przekazywania znaku pokoju. Warto przeczytać Ogólne Wprowadzenie do Mszału Rzymskiego nr 82 i 154. Być może coś trzeba zmienić w zwyczajach lokalnych co do przekazywania tego ważnego znaku w liturgii. Pomoce: – napis ze słowami Jezusa POKÓJ WAM, który należy umieścić w zasięgu wzroku dzieci, najlepiej przy miejscu sprawowania liturgii słowa; – dla utrwalenia homilii i jej urozmaicenia można przygotować śpiew piosenek religijnych, których propozycje znajdują się w części z cytatami.

Mowa Jezusa wygłoszona Apostołom w Wieczerniku podczas Ostatniej Wieczerzy stanowi swego rodzaju testament, który Jezus zostawił wszystkim swoim uczniom. Testament Jezusa wyraża się w słowach: Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak ja was umiłowałem (J 13,34). Cała historia zbawienia przesiąknięta jest miłością Boga do ludzi. Najpełniej Jego miłość objawiła się w Jezusie Chrystusie, który stał się człowiekiem, umarł na krzyżu za nasze grzechy i zmartwychwstał, aby dać nam zbawienie. Miłość jest darem, którego nie można zatrzymać dla siebie. Dlatego Bóg dzieli się swoją miłością z całym światem i każdym człowiekiem. Prawdziwa miłość wyraża się w życiu dla innych, w poświęceniu dla innych.

Pan Jezus oddał za nas życie. Uczynił to z miłości do każdego z nas. Ta Jezusowa miłość jest jedyna i wyłączna. Do takiej miłości jesteśmy wezwani. Świat może odrzucić nasze pojmowanie miłości, może ją podeptać, ale chrześcijanin trwa wiernie i kocha mimo wszystko. Św. Paweł Apostoł głosi Ewangelię, przysparzając Kościołowi nowych członków. Jego działalność jest owocna. Czytamy o nowych wspólnotach, o umocnieniu, jakie Apostoł wnosi we wspólnoty już istniejące. Nie możemy zapomnieć, że Paweł nie działa sam. Apostoł zawsze działa we wspólnocie. W Apokalipsie św. Jan pisze o chwale Bożej. Słowa Pana są odpowiedzią na zadawane przez nas pytania o sens istnienia. Pan czyni wszystko nowe, On dokonuje cudu przemiany. W Ewangelii słyszymy o przykazaniu miłości. To jest testament Pana. Od Wieczernika chrześcijan wyróżnia wzajemna miłość, ona jest znakiem obecności Chrystusa w codzienności chrześcijan.

Jezus wzywa nas, abyśmy miłowali się wzajemnie tak, jak On nas umiłował. Mamy miłować wszystkich ludzi. Sporządzony „serdeczny łańcuch” ilustruje symbolicznie ludzi, których spotykamy w swoim życiu, a wszystkich mamy obdarzać miłością. Małe dzieci słysząc o miłości, rozumieją to jako wszelkie dobro skierowane względem nich. W miarę wzrastania zaczynają myśleć nie tylko o sobie, ale też o innych. Celem homilii jest zapamiętanie przez dzieci najważniejszego przykazania jakie dał Jezus: Miłujcie się wzajemnie i zrozumienie, jakie są zasady wzajemnej miłości. To nowe przykazanie wymaga od nas miłości nie tylko wobec członków rodziny, ale również do innych osób. Wykonany łańcuch z kolorowych serduszek pokazuje, że jedni drugim mamy świadczyć miłość. Pomoce: – wycięte z papieru różnokolorowe serduszka nanizane na połączone spinacze biurowe tworzą łańcuch spotykanych w życiu osób. Podobnymi małymi serduszkami można obdzielić dzieci po Mszy św. – tekst piosenki religijnej „To przykazanie” (znajduje się w części z cytatami).

IV Niedziela Wielkanocna zwana jest potocznie Niedzielą Chrystusa Dobrego Pasterza. Tym samym rozpoczynamy Tydzień Modlitw o Powołania. Jezus wyraźnie mówił, że skoro Jego prześladowali, na Niego podnieśli rękę, to i tych, którzy pójdą za Nim, czekają podobne doświadczenia. "Moje owce słuchają mego głosu, a Ja znam je. Idą one za Mną i Ja daję im życie wieczne. Nie zginą one na wieki i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki. Ojciec mój, który Mi je dał, jest większy od wszystkich. I nikt nie może ich wyrwać z ręki mego Ojca" (J 10,27–30). Kapłan musi słuchać głosu Pana i iść Jego śladami.

Jedność Ojca i Syna i nasze współuczestnictwo w tej tajemnicy są podstawą naszej wiary. Jesteśmy wybrani pod sztandar Chrystusa i uczymy się rozpoznawać głos Boży. Odpowiedzią na powołanie jest otwarcie rozumu i serca na Tego, który zaprasza nas do siebie. Nikt ani nic nie może wyrwać nas z ręki Dobrego Pasterza. Głównym zadaniem żołnierza Chrystusowego jest głoszenie Ewangelii. Powołany głosi Boże słowo tam, gdzie to możliwe i w taki sposób, by dotarło. Głosiciel nie wstydzi się Tego, którego ogłasza. Powołany szuka sposobu rzucenia ziarna, a resztę pozostawia Bogu. Świat potrzebuje świadków i apostołów, łaknie Dobrej Nowiny.

W dzisiejszej Ewangelii Jezus mówi nam, że jest Dobrym Pasterzem. Pasterz troszczy się o stado owiec. Dba, aby miały pożywienie, wodę i były bezpieczne. Jezus podobnie troszczy się o nasze bezpieczeństwo. Każdego z nas zna z imienia, a my znamy Jego głos. Główny cel homilii to ukazanie Boga, który troszczy się o nas. Dzieci przyzwyczajone są, że rodzice, dziadkowie, rodzeństwo, wychowawcy i wiele innych osób, troszczy się o nich. One jednak też mogą troszczyć się o innych. Na przykładzie doświadczeń troski dzieci o psa czy kota przybliżamy troskę pasterza o stado owiec, a następnie ukazujemy Jezusa Dobrego Pasterza opiekującego się swoją owczarnią, czyli Kościołem. Pomoce: – przedmioty związane z domowym zwierzakiem: miska, karma, dzbanek z wodą, szampon, obroża, smycz, wyścielony kosz; – laska pasterska, koniecznie zakrzywiona (zakrzywienie laski służy do włączania do stada tych owiec, które się od niego odłączają); – kij pasterski, prosty, służący do odganiania wilków, obrony stada.