Idziemy z Cezarei. Pytanie Jezusa. Zasłyszane opinie. Przesłanie św. Jakuba. Pytania ku refleksji. Czego oczekujemy? Jakie są nasze prawdziwe intencje. Prawda o nas samych.

Opis uzdrowienia niewidomego, który przed chwilą usłyszeliśmy odnajdujemy wyłącznie w Ewangelii wg św. Marka. Marek celowo podkreśla stopniowy proces uzdrawiania niewidomego. Ta opowieść mówi nam, że wiara ludzi musi wzrastać. Kiedy wiara niewidomego staje się mocniejsza, otwiera się na uzdrawiającą moc Jezusowego dotyku. Potrzebujemy „drugiego dotknięcia” Jezusa; w istocie musimy prosić, aby Pan stale dotykał naszego życia, tak byśmy zawsze potrafili dostrzec Jego obecność. Warto dostrzec jeszcze jeden szczegół uzdrowienia niewidomego – to inni przyprowadzają niewidomego do Jezusa i to oni proszą Jezusa, by go uzdrowił, by go dotknął.

„Ty nadal nic nie rozumiesz?!” Brak rozumienia może wynikać z niewystarczającej inteligencji, ignorancji, lenistwa czy braku skupienia. Jezus tłumaczy uczniom rzeczy wydawałoby się oczywiste. Może byli krótkowzroczni, może nie umieli spojrzeć „dalej” niż sięgały ich zmysły: wzrok, słuch? Byli w stanie dostrzec pojedyncze działania, ale nie umieli wyprowadzić z tego jakiejś stałej postawy i logiki. I nam nie jest tak łatwo dostrzec działanie Boga w naszym życiu. Bóg nieustannie przychodzi, okazuje łaskę, objawia swoją moc. My odpowiadamy Mu letniością w wierze, powierzchowną obrzędowością. On jest cierpliwy wobec nas i wierzy, że dostrzeżemy Jego dyskretną obecność i wierną miłość do nas.

W liturgii wspominamy dzisiaj dzień Świętych Cyryla i Metodego, braci krwi i patronów Europy. To wyjątkowe postaci. Byli oni misjonarzami i ewangelizatorami geograficznie dużej części Europy. Jezus Chrystus skupiał wokół siebie misjonarzy i ich posyłał. Posłał także dwunastu Apostołów i siedemdziesięciu dwóch uczniów. Ci pierwsi mogli reprezentować kapłanów i poświęconych Bogu. Jakie jest nasze powołanie, którym obdarzył mas Bóg? Mamy ogłaszać królestwo i nieść pokój: „Najpierw mówcie: «Pokój temu domowi»; (…) mówcie im: «Przybliżyło się do was Królestwo Boże»” (Łk 10,5.9). Święci Cyryl i Metody rozpoznali, że powołanie i misja są darami Boga. Cyryl wyraził to w modlitwie: „Twój to jest dar, dzięki któremu przeznaczyłeś nas do głoszenia Ewangelii Chrystusa i pomnażania tych dzieł, które są Ci miłe”.

W dzisiejszej Ewangelii Chrystus wzywa nas, aby powiedzieć, że czuje żal. „Żal Mi tego tłumu” (Mk 8,2). Kiedy patrzymy na teraźniejszy świat, który przeżywa kryzys wiary i pokoju, widzimy jak obfituje on w lęk, apatię. Kogo przywołuje Jezus? Ewangelia podkreśla: „przywołał do siebie uczniów” (Mk 8,1). To wezwanie dla każdego z nas. Jezus wzywa mnie, aby nie wysłać ich głodnych, aby dać im coś. Chrystus potrafi współczuć. A my? Często mówimy, że nic nie możemy zrobić. „Skąd tu na pustkowiu będzie mógł ktoś nakarmić ich chlebem?” (Mk 8,4). Jak powiedział święty Grzegorz z Nyssy, „kto dzieli się chlebem z ubogimi jest częścią Tego, kto, dla nas, chciał być biedny. Biedny był Pan, nie bój się ubóstwa”.

Najświętsza Maryja Panna z Lourdes, objawiła się biednej pasterce Bernadecie Soubirous w roku 1858 we Francji, przy grocie masabielskiej w cztery lata po ogłoszeniu przez papieża Piusa IX dogmatu o Niepokalanym Poczęciu. Podczas osiemnastu spotkań Maryja wzywa ludzkość do modlitwy i pokuty. Maryja jest Tą, która uwierzyła i z Jej łona wytrysnęły strumienie wody żywej, które użyźniły historię rodzaju ludzkiego. Źródło, które w Lourdes, Maryja wskazała Bernadetcie, jest skromnym znakiem tej duchowej rzeczywistości. Z Jej serca, wierzącej i Matki, wytryskuje woda żywa, która oczyszcza i uzdrawia. Ilu ludzi poprzez zanurzenie się w sadzawkach w Lourdes odkryło łagodne macierzyństwo Najświętszej Maryi Panny, doświadczyło go i przylgnęło do Niej, by bardziej zjednoczyć się z Panem! Z serca Maryi wypływa bezinteresowna miłość, wyzwalająca w odpowiedzi miłość dzieci, która nieustannie winna się uszlachetniać. Jak każda matka i doskonałej niż każda matka, Maryja wychowuje do miłości.

Świat w przestrzeni całej swojej historii ciągle próbował kategoryzować ludzi. „Segregacja” ludzi często dotykała ich godności. Żydzi z zasady ze względów religijnych izolowali się od innych narodów. Syrofenicjanka przychodzi do Jezusa prosić Go o łaskę uwolnienia dla swojej córeczki. Żadną miarą intencją Jezusa nie było upokorzyć tę kobietę. Jezus być może wypowiada słowa, które ona od lat nosiła w swoim sercu, którymi sama siebie określała. Bóg człowiekowi przywraca poczucie godności, nie jesteśmy Mu obojętni. Stworzył nas pięknymi i chce abyśmy całym sobą oddawali Mu chwałę!

Wizyta u Salomona. „Wątpliwości” królowej Saby. Wielkość Salomona. Spojrzenie na Boga. Czystość – nieczystość. Z wnętrza człowieka. Wymiar duchowy fundamentem. Czyny i słowa „mówią” o człowieku.