Bogactwo czytań przeznaczonych na Niedzielę Palmową skupia uwagę na Męce i Śmierci Chrystusa. Celem homilii jest przygotowanie i zachęcenie wiernych do aktywnego udziału w Triduum Paschalnym. Tradycja gałązek palmowych – chodzi o uczestnictwo w powitaniu Chrystusa. Bogata symbolika Wielkiego Tygodnia: zaczynamy od gałązki (palma), poprzez stół (Wieczerza Paschalna), drzewo (Męka i Śmierć), a kończymy na pustym grobie (Zmartwychwstanie). To naturalne, że chętnie uczestniczymy w procesji z kolorowymi palmami. Powinno to jednak być początkiem do czegoś głębszego, mianowicie do wejścia w istotę tego, co uczynił dla nas Chrystus. Te najważniejsze trzy dni, czyli Wielki Czwartek, Wielki Piątek i Wielka Sobota ukazują nam wydarzenia paschalne.

Niedziela Palmowa każe nam zmierzyć się z tajemnicą człowieka i tajemnicą Boga. Zadajemy sobie pytanie, do czego zdolny jest człowiek i do czego zdolny jest Bóg. Bóg jest miłością, a człowiek jest możliwością miłowania. W tajemnicy człowieka jest obecny element zła: człowiek, który woła „hosanna”, za chwilę krzyczy „ukrzyżuj” i to w odniesieniu do tej samej osoby. Odpowiedzią Ojca na nienawiść jest Syn Jednorodzony, który bierze na swe barki zarówno hymny dziękczynne („hosanna”) jak i wyrazy nienawiści („ukrzyżuj”). Codziennie doświadczamy przechodzenia od ekstazy do agonii, od błogosławieństwa do przekleństwa, od chwały do pogardy. Życie jest w naszych rękach. To my decydujemy, po której jesteśmy stronie.

Niedziela Męki Pańskiej związana jest ze święceniem palm na pamiątkę triumfalnego wjazdu Jezusa do Jerozolimy. Witają Go ci, którzy byli świadkami Jego czynów i uznali Go za Mesjasza. Okazują Mu wdzięczność za wszelkie dobro – śpiewają i pozdrawiają. Zwracamy uwagę na zaangażowanie dzieci w liturgię – w czasie homilii należy zachęcać dzieci do podnoszenia rąk i kołysania palmami.Miłość i dobroć Jezusa dotykała nie tylko Jemu współczesnych, ale i nas. Przywoływane są postacie i wydarzenia z działalności publicznej Jezusa, do których dzieci dołączają swoją wdzięczność za otrzymywane dary. Pomoce: palma dla kapłana głoszącego homilię – powinna być dużych rozmiarów, by była widoczna z dalszych części kościoła.

Dramat polega na tym, że w historii sądu nad cudzołożnicą nie jest ważny człowiek, lecz problem moralny. Jezus przywraca jej właściwy wymiar. Uczynki nieczyste są źródłem strachu. Ludzie atakują grzeszników, bo brak im odwagi, by walczyć z grzechem w sobie. Trzeba uczciwie zmierzyć się z tym, co człowiek w sobie nosi. Nieodpowiednie przeżywanie nieczystości sprawia, że człowiek nie ma serca dla tych, których nieczystość stała się jawna. Rozumienie drugiego jest najgłębszą formą spotkania się z człowiekiem. Gorszą się ci, którzy nie dostrzegają własnej nieczystości. Nie znając stanu swojej duszy, chętnie chwytamy kamień, aby rzucić nim w drugiego. Nieczystość jest nagłaśniana, człowiek nieczysty ośmieszany. Spotkanie Jezusa jest szansą na powrót do czystości serca.

Od piątej niedzieli Wielkiego Postu wkraczamy w okres, który nazywany jest w liturgii Kościoła czasem Męki Pańskiej. Rozważymy dzisiaj zawołanie proroka Izajasza, przez którego przemawia Pan: Nie wspominajcie wydarzeń minionych, nie roztrząsajcie w myśli dawnych rzeczy. Oto Ja dokonuję rzeczy nowej: pojawia się właśnie (Iz 43,18–19). Izajasz ogłasza nadchodzący czas przebaczenia grzechów i wybawienia, jest to czas odnowy duchowej. Św. Paweł wzywa nas poprzez osobiste doświadczenia do złożenia pełnej ufności w Chrystusie. Od momentu poznania Pana i doświadczenia Jego miłosierdzia Apostoł służy Bogu z pełną gorliwością i niezwykłym oddaniem. Piękna i dobrze znana nam wszystkim jest dzisiejsza scena z Ewangelii. Chrystus okazuje miłosierdzie grzesznej kobiecie i wzywa oskarżycieli do rachunku sumienia.

Celowe odstąpienie od zatrzymywania się przy grzechu niewiasty cudzołożnej na rzecz prawości sumienia i prawdy o nas samych. Jezus zna każdego człowieka. Potrafił poruszyć sumienia mężczyzna chcących ukamienować kobietę przyłapaną na cudzołóstwie. Prawda o naszej grzeszności wyznana przed Bogiem jest drogą do świętości. Celem homilii jest wywołanie u dzieci potrzeby poznawania prawdy o sobie, która jest zapisana w sumieniu człowieka. Nikt z nas nie jest doskonały i nikt wolny od złych czynów. Wejrzenie w swoje sumienie i wyznanie całej prawdy o swej grzeszności prowadzi do odpuszczenia win. Spowiedź święta jest miejscem, gdzie Jezus okazuje swoje miłosierdzie grzesznikowi, który staje przed Nim w prawdzie. Pomoce: wiersze Jana Brzechwy: „Skarżypyta” i „Samochwała” odczytane przez dzieci w trakcie homilii przyczynią się do lepszego zrozumienia przesłania. Czytających koniecznie trzeba wcześniej przesłuchać, aby czytali płynnie i nie narazili się na docinki rówieśników.

Opowiadanie kapłana o swoim doświadczeniu z opuszczonym przez dzieci ojcem. Syndrom pustego gniazda w życiu starzejących się rodziców. Podobieństwa i różnice między ojcem z przypowieści, a Karolem – bohaterem opowiadania. Co czuł ojciec, gdy jego syn odchodził z domu? Niepokój, ulgę, smutek? Czy kiedyś czułem się jak marnotrawny syn? Ojciec niebieski nieustannie czeka na nasz powrót. Jak wykorzystujemy tę szansę? "W przypowieści o synu marnotrawnym nie występuje ani razu słowo „sprawiedliwość”, podobnie jak w tekście oryginalnym nie ma też wyrażenia „miłosierdzie”. A jednak w sposób ogromnie precyzyjny stosunek sprawiedliwości do tej miłości, która objawia się jako miłosierdzie, zostaje wpisany w samą treść ewangelicznej przypowieści. Tym jaśniej widać, iż miłość staje się miłosierdziem wówczas, gdy wypada jej przekroczyć ścisłą miarę sprawiedliwości, ścisłą, a czasem nazbyt wąską" (św. Jan Paweł II, encyklika „Dives in misericordia”, 5).

W historii o synu marnotrawnym jesteśmy świadkami powstania z martwych, świadkami nowego życia. Czy my pragniemy tak radykalnej przemiany? W dzisiejszych czasach takie wydarzenie stałoby się pożywką dla sensacyjnych doniesień, aferą w czarnych barwach ocierającą się o melodramat w scenariuszach medialnych. Dla świata radykalne nawrócenie jest głupotą i śmiesznością. Trendy światowe przemijają. Tylko miłość Ojca niebieskiego jest trwała. Bóg wierzy w człowieka, bo wie kogo i na jaki obraz stworzył, czym to stworzenie ubogacił i w co wyposażył.