Krzyż to znak, który towarzyszy chrześcijaninowi od chwili narodzenia do śmierci. Na polskiej ziemi nabrał na przestrzeni historii szczególnego wymiaru. Jak dla Izraelitów znakiem ratunku był „wąż miedziany”, tak dla nas krzyż. Wydarzenie z lat siedemdziesiątych ukazujące walkę totalnego systemu z krzyżem. Nauczanie św. Jana Pawła II podczas pielgrzymki do Ojczyzny (1991 r.), podczas której nawoływał do życia zgodnie z Bożymi przykazaniami i do obrony krzyża. Ramiona krzyża wskazują na jego wertykalny i horyzontalny wymiar. Szatan poprzez swoich zwolenników będzie walczył z krzyżem, a wierzący mają obowiązek obrony tego znaku miłości. Dzisiejsze święto ma przypominać o wartości krzyża dla naszej Ojczyzny.

Bramą do życia zgodnego z przykazaniami jest wiara – wiara w jedynego Boga i odrzucenie wszelkich innych bóstw. Przykład wiary Abrahama, wiary osobistej, pokazuje nam, że akt zaufania Bogu jest wykuwaniem w sercu pierwszego przykazania. Kto ufa, ten nie szuka innych bożków. "Wiara, ponieważ związana jest z nawróceniem, jest przeciwieństwem bałwochwalstwa; jest odsuwaniem się od bożków, by powrócić do Boga żywego dzięki osobistemu spotkaniu" (Franciszek, Encyklika „Lumen Fidei”, 13) Bałwochwalstwo jest zawsze politeizmem, nawrócenie jest odwróceniem się od bałwochwalstwa. Wiara w jednego Boga może być porównana do jednej, prostej drogi, która wiedzie do celu. Politeizm zaś jest plątaniną dróg, która zamiast bezpiecznie i szybko pomóc odnaleźć cel, zamienia nasze życie w trudną przeprawę przez labirynt. Odrzucenie politeizmu pozwala nam na nowo znaleźć właściwą i jedyną drogę, która wiedzie tam, gdzie chcemy dotrzeć.

Trudności na drodze ucznia Chrystusa są zachętą do uczenia się Boga i Jego logiki. Najważniejsza jest świadomość, że jestem kochany. Bez roztropności robimy błędy. Czy da się pogodzić miłość i nienawiść? Chrystus zachęca do radykalizmu. Kiedy Jezus jest najważniejszym i jedynym punktem odniesienia, to wszystko inne znajduje właściwe sobie miejsce i rolę. Spojrzenie na życie modlitewne i jego wpływ na codzienność. Zaniedbanie modlitwy prowadzi do osłabienia wiary, rozluźnienia moralnego i złych decyzji.

Wiele wydarzeń i sytuacji naszego życia wymaga wcześniejszego planowania. W przypadku małych dzieci plany układane są przez rodziców, gdyż jedynie oni mogą ocenić możliwości dziecka. Należy unikać skrajności: z jednej strony zupełnego lenistwa i obojętności, z drugiej zaś nadmiernych ambicji, kończących się często zniechęceniem i rozczarowaniem. Rodzice odpowiadają także za budowanie świata wiary w dziecku. Pomoce: - małe kartki (A6) z listą dziesięciu celów, które można (powinno się) osiągnąć w najbliższym czasie; - w przypadku małych grup można także przynieść długopisy do zakreślania na kartce zadań wytypowanych w pierwszej kolejności.

Pokora jest przeciwieństwem pychy. Syrach zwraca uwagę, że prawdziwa pokora otwiera i prowadzi człowieka do Boga, a pycha jest chorobą, na którą nie ma lekarstwa. W przypowieści o gościach zaproszonych na ucztę Jezus daje pozornie paradoksalną zasadę: "Kto się poniża, będzie wywyższony" (Łk 14,11). Ta zasada jest kluczem do zrozumienia nowego prawa w królestwie Bożym. We współczesnym świecie i w codziennym życiu człowiek nie ceni pokory. Bardzo często pycha i zawziętość niszczą miłość, która rodzi się z pokory. Św. Franciszek w modlitwie wychwala Boga w taki sposób: "Ty jesteś w Trójcy jedyny. Ty jesteś miłością, Ty jesteś mądrością, Ty jesteś pokorą". Bóg jest pokorą. Jego pokora objawiła się w akcie stworzenia świata i człowieka, objawiała się w Jego zbawczych interwencjach na przestrzeni wieków, ale najpełniej objawiła się w Jezusie Chrystusie. Całe życie Jezusa jest pokorne. On będąc Bogiem, uniżył się i stał się człowiekiem. Jako Mistrz i Nauczyciel umywał swoim uczniom nogi.

Wiara prowadzi nas do świątyni na spotkanie z Panem. Świadomość Jego obecności jest nam potrzebna do dobrego przeżycia naszego modlitewnego spotkania z Bogiem. Patrząc na nasze życie i czerpiąc z tego wielkiego skarbca Bożego słowa i Chrystusowego Ciała, ubogacamy się. Pierwsze czytanie podejmuje temat kontaktów międzyludzkich. Autor wymienia cechy, którymi powinien odznaczać się człowiek. Są nimi pokora, miłość i łagodność. Drugie czytanie mówi o postawie, jaką powinien zająć człowiek wobec Boga. Każdy z nas powinien uczyć się pokory wobec Jego majestatu. Ta pokora jest w Kościele nazywana bojaźnią Bożą. Ewangelia kieruje myśl ku postawie człowieka wobec siebie. Mówi, że każdy z nas powinien znać swoje miejsce w społeczności. To ustrzeże go przed przykrościami i pomoże mądrze i godnie żyć.

Dzieci wybierają sobie miejsca w klasie, ale powinny też posłuchać wychowawcy. Autor Księgi Syracha poucza, że Bóg lubi pokornych. Pan Jezus poucza o pokorze w przypowieści o zaproszonych na ucztę. Przykładem braku pokory są ci, którzy zajmowali pierwsze miejsca. W kościele w czasie Eucharystii nie ma miejsc pierwszych i ostatnich – wszyscy jesteśmy przy Chrystusie – curcumstantes. Pomoce - napis: „Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony” (Łk 14,11); - rysunek.

Uroczystość NMP Częstochowskiej, obchodzona 26 sierpnia, ściśle związana jest z sanktuarium maryjnym w Częstochowie, w którym od końca XIV w. znajduje się otaczany wielką czcią obraz Bożej Rodzicielki. Jasna Góra jest od wieków głównym ośrodkiem kultu maryjnego w całej Polsce i zarazem duchową stolicą naszej Ojczyzny. Teksty liturgiczne dzisiejszej uroczystości wysławiają opiekę Matki Bożej nad Polską. Dziękujemy Bogu za to, że w Maryi dał narodowi polskiemu przedziwną pomoc i obronę. Obecność i wstawiennictwo Maryi zobowiązuje naród do walki w obronie wiary, czyli do dawania świadectwa posłuszeństwa i wierności Bogu i Ewangelii. Maryja jest dla naszego narodu Matką i Królową i dlatego uciekamy się do Niej we wszystkich naszych potrzebach i szukamy Jej pośrednictwa i wstawiennictwa. Wyrazem czci oddawanej Maryi są pielgrzymki do Jej sanktuarium na Jasnej Górze.