Sformułowanie „niezliczone rzesze zbawionych” rysuje przed nami biblijne obrazy z księgi Apokalipsy: tłumy w białych szatach, stojące przed tronem Baranka. W gronie wszystkich świętych znajdziemy przykłady niezwykłych historii życiowych i stylów życia. Dzisiejsza stawia nam ważne pytanie: czy istnieje jakiś szczególny chrześcijański styl życia? Poszukiwanie własnego stylu życia jest bez wątpienia ważnym celem człowieka. Niekiedy jednak dążenie do oryginalności staje się absurdalne (np. niezręczność dwóch takich samych strojów na przyjęciu). Biblijny opis „niezliczonej rzeczy zbawionych” jest inny: wszyscy są ubrani w jednakowe białe szaty i nie jest to powodem zawstydzenia. „Niezliczona rzesza zbawionych” upodabnia się do Chrystusa i bieli Jego szat.

W uroczystość Wszystkich Świętych podnosimy wysoko głowy, by wpatrując się w niebo, zobaczyć świętych. W ten uroczysty dzień wierni nawiedzają cmentarze, by pochylić się nad grobami swoich bliskich. Czcząc świętych, powinniśmy czas spędzać przed ich figurami czy obrazami. Układać przed nimi kwiaty, palić oliwne lampki, a my biegamy na cmentarze. Stajemy dzisiaj przed mogiłami bliskich, mamy świadomość, że ich tutaj nie ma, bo oni trwają przy Bogu. Na cmentarzu, nad ich ukwieconą i rozjaśnioną światełkami mogiłą, czujemy się bliżej nich. Gdy nawiedzamy naszych zmarłych, spotykamy się też z żywymi. Nad mogiłami pochylamy się we wspólnotach rodzinnych i przyjacielskich.

W uroczystość Wszystkich Świętych odwiedzamy cmentarze. Nasza pamięć, płonące światła, kwiaty są oznaką wiary w życie wieczne i nadziei, że nasi bliscy zmarli są wśród świętych w niebie. Niebo jest też naszym kierunkiem – tam zmierzamy przez uświęcenie się w czasie życia na ziemi. Pomoce: Kartki z kalendarza, najlepiej ściennego, aby można było je podać dzieciom do odczytania. Wybrać należy dni, w które przypadają święta lub wspomnienia świętych i błogosławionych.

Dzisiejsze wspomnienie rocznicy poświęcenia kościoła ma rangę uroczystości przez co chcemy powiedzieć, że jest to dla nas wszystkich bardzo ważna data… Tak, jak dla rodziców niezwykle ważnym dniem staje się dzień chrztu świętego ich dziecka, tak samo dla nas jako rodziny parafialnej bardzo ważne jest poświęcenie naszej świątyni! Bez Chrystusa nie ma Kościoła! Spójrzcie na to, co dzieje się aktualnie na zachodzie Europy, jak również w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie – masowo zamykane kościoły… Jesteśmy odpowiedzialni za tą świątynię także w jej materialnym, ale nade wszystko w jej duchowym wymiarze.

Szczególny dzień. Poświęcenie świątyni. Dziś zatarte są granice. Mój wyraz szacunku dla miejsca i Boga. Potrzeba wyrażenia swoich uczuć. Postawa faryzeusza. Postawa celnika. Kilka pytań.

Dzień dzisiejszy jest dla wszystkich nas bardzo szczególny, ponieważ obchodzimy Uroczystość Rocznicy Poświęcenia Własnego Kościoła. Dla nas, którzy w każdą niedzielę gromadzimy się w tym konkretnym kościele, są dwa szczególe dni w ciągu roku, kiedy skupiamy się na miejscu do, którego tak chętnie zmierzamy. Dzisiejsza uroczystość jest jak gdyby analogią do naszych urodzin. Przypominamy sobie wtedy nasz przyjęty chrzest święty. Myślę, że doskonale o tym pamiętacie – chrzest włącza człowieka do wspólnoty Kościoła i sprawia, że stajemy się prawdziwym dzieckiem Bożym. Człowiek o niewielkim wzroście, pracujący każdego dnia w komorze celnej, generalnie z racji pełnionej funkcji dość nielubiany. Jego serce było niespokojne – wiedząc, że Jezus ma przechodzić przez miasto robi wszystko, aby móc na własne oczy zobaczyć Boga. Zobaczenie na własne oczy Boga powoduje w Jego życiu początek osobowej wiary. Dla niego nic się nie liczyło. Wejście na sykomorę, drwiny, obelgi, uśmieszki nie robiły na nim wrażenia. Najważniejszy był cel – spotkać Mesjasza.

Różne spojrzenia na słowo „modlitwa”. Modlitwa to rozmowa z Bogiem. Faryzeusz i celnik przedstawiają nam dwa sposoby modlitwy. Faryzeusz mówi Bogu o swoim wypełnianiu zasad religijnych i porównuje się z innymi, wywyższając się przy tym. Celnik widzi własną grzeszność i prosi o przebaczenie. Współcześnie spotykamy i faryzeuszów i celników. Naszą codzienną modlitwą jest powielanie modlitwy faryzeusza lub celnika.

Tematem dzisiejszej liturgii słowa nie jest modlitwa, chociaż na pierwszy rzut oka teksty biblijne o niej mówią, tematem są dwie postawy, które prowadzą do zbawienia lub potępienia. Dwie postawy reprezentują dwie postacie. Faryzeusz jest wierny przepisom Prawa, zachowuje wszystkie skrupulatnie, dlatego jest w Starym Testamencie postrzegany jako człowiek dobry i bogobojny. Drugą postawę prezentuje celnik, uznawany w czasach Jezusa za grzesznika i kolaboranta. Jednak w oczach Jezusa uznanie znalazł celnik, bo jego postawa nacechowana jest otwartością i pokorą. Faryzeusz nie otrzymuje usprawiedliwienia, ponieważ on sam chce siebie usprawiedliwić. Ewangelia przestrzega nas przed pogardą wobec innych i zadufaniem we własne siły. Te dwie postawy stają się przeszkodą w zdobyciu królestwa niebieskiego.