Św. Jan zauważa, że „pożądliwość ciała, pożądliwość oczu i pycha tego życia” nie są dziełem Ojca niebieskiego, ale pochodzą „od świata”. Ewangeliczna prorokini Anna ponad wszystko umiłowała Pana Boga, „mówiła o Nim wszystkim, nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą”. Spróbujmy zatem, tak jak ona kochać Pana Boga, służąc Mu z jak największym oddaniem, bo tylko ten, „kto wypełnia wolę Bożą, trwa na wieki”. Coraz głębiej zakorzeniając swoje życie w Bogu, stajemy się coraz wrażliwsi na Bożą łaskę, bo Jego sprawy są najważniejsze.

Maryja i Józef wypełniają nakazy Prawa. Składane ofiary były rożne. Rozumienie ofiarowania. W rodzinie wzajemne ofiarowywanie siebie jest codziennością. Miłość jest motywem postawy ofiarniczej. Dziecko żyje kosztem zdrowia mamy. Mamy ofiarowywały swoje życie. Łączyć naszą ofiarę z Bogiem.

Słowa św. Jana Apostoła pokazują nam Boga, który jest światłością i w którym nie ma żadnej ciemności. Do każdego człowieka Bóg przychodzi inaczej, każdego prowadzi jego osobistymi drogami. Kto idzie z/za Panem, ten choćby nawet przechodził przez ciemną dolinę, to kroki jego są oświetlone słowem Pańskim. Dzisiejsze wydarzenie wspomina jedynie św. Mateusz. Dekret śmierci na niemowlęta wydał król żydowski Herod Wielki, kiedy dowiedział się od Magów, że narodził się oczekiwany Mesjasz. Męczeństwie świętych Młodzianków pisał już w II w. św. Ireneusz, natomiast w III wieku św. Cyprian. W V stuleciu ich kult był już powszechnie rozpowszechniony.

Bardzo szybko liturgia słowa przenosi nas od żłóbka do grobu Jezusa. Liturgia nie chce brutalnie sprowadzić nas na ziemię, ale ukazać prawdziwy sens wcielenia Syna Bożego. „Życie objawiło się!” Zubożeniem, a może i nawet pokusą byłoby zatrzymać się tylko przy tajemnicy Bożego Narodzenia! Śmierć jest bramą do PEŁNI ŻYCIA! Często szukamy życiodajnego źródła w komfortowych miejscach. Największe, najtrwalsze i najprawdziwsze owoce duchowe rodzą się w trudzie, cierpieniu.

Dzisiaj Kościół w liturgii słowa wzywa nas do dziękczynienia na wzór Zachariasza. Największym naszym dziękczynieniem jest dziękczynienie za dar życia, które jest darem Boga. Bóg odpowiada na nasze prośby a Jego odpowiedź jest zawsze związana z nadaniem misji. Kantyk Zachariasza jest dobrym tekstem do modlitwy dziękczynnej.

Prorok Malachiasz jest chyba najmniej znanym spośród proroków Starego Testamentu. „Oto Ja wyślę anioła mego, aby przygotował drogę przede Mną.” Spróbujmy odnieść to do współczesności, odczytać te słowa Malachiasza dziś. Kto może być tym aniołem dla ciebie? Może Pan Bóg ciebie zaprasza do tego, abyś to ty był dla innych tym aniołem, przygotowującym drogę Panu? Pozwól Bogu uczynić z siebie narzędzie Jego łaski, otwórz się na Niego i daj Mu działać przez ciebie w życiu innych.

Dzisiejsze czytania posiadają w lekcjonarzu podobne tytuły: „Anna dziękuje za narodzenie Samuela”. „Maryja dziękuje za wcielenie się Syna Bożego”. Radość Anny i Maryi nie była skoncentrowana na nich samych i na własnych przeżyciach, ale skierowana w formie modlitwy w stronę Boga, Dawcy Życia. Anna oddaje Samuela „na własność Panu”. Maryja zaś śpiewa: „wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, święte jest imię Jego”. Świat jako całość nadal pozostaje własnością Pana. A my – część tego świata – możemy ciągle powtarzać maryjne Magnificat: „wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, święte jest imię Jego”.

We fragmencie Pieśni nad pieśniami autor przedstawia rozmowę oblubienicy z oblubieńcem. Rozmowa ta stanowi prawzór dialogu, jaki Kościół−Oblubienica prowadzi ze swym Oblubieńcem−Jezusem Chrystusem. Dzisiejsza Ewangelia kolejny raz ukazuje wielkość Maryi, którą wychwala matka św. Jana Chrzciciela – św. Elżbieta. Czy ja jestem gotów na wzór Maryi na przyjście Boga? Idźmy do swoich domów i codziennych zajęć, by przygotować swoje serce i domy na przyjście Emanuela.