Postawy prezentowane przez faryzeusza i przez celnika są obecne w każdym człowieku. Pierwszej z nich możemy uniknąć, ucząc się właściwego podejścia do modlitwy. Wokoło żyją ludzie, którzy potrzebują naszej modlitwy, chociaż rzadko proszą o nią osobiście. Naszym zadaniem jest świadoma obserwacja świata, życia, ludzi, a potem gorliwa, wytrwała i pokorna modlitwa o Bożą pomoc. Pomoce: Karteczki z nazwą jednej osoby lub rzeczy, o których powinniśmy pamiętać w naszej modlitwie (rodzice, rodzeństwo, nauczyciele, koledzy, dziadkowie, kierowcy, lekarze, politycy, ludzie bogaci, ludzie biedni, misjonarze, chorzy, bezdomni, głodni, ofiary wojny itp.; nazwy mogą się powtarzać) – do rozdania dla każdego dziecka.

Przypomnienie, że wszyscy jesteśmy Kościołem, wspólnotą wiary i miłości, wszyscy od chwili chrztu świętego otrzymaliśmy od Jezusa misję do wypełnienia nakazu Zmartwychwstałego Pana: „Idźcie i głoście”. Ten nakaz misyjny, skierowany niegdyś do apostołów, dotyczy każdego z nas bez wyjątku. Wiara rodzi się z tego, co się słyszy (św. Paweł). Dzień Misyjny – orędzie papieża Franciszka. Krzewienie wiary jest obowiązkiem każdego chrześcijanina. Przepowiadanie jest dziełem Boga (św. Jan Chryzostom).

Ukazać prostotę codziennej modlitwy i moc z niej płynącą. Czy Bóg nie słucha naszej modlitwy? Modlitwa na pół gwizdka, do pierwszego roztargnienia, a może modlitwa do bólu kolan? Możemy albo się taplać w brodziku, albo wypłynąć na głębię. Mojżesz modli się od rana do wieczora. W Eucharystii mamy być uczestnikami, a nie kibicami czy obserwatorami. Na kłopoty ze współmałżonkiem czy dzieckiem – modlitwa. Na kłopoty w szkole, na uczelni, pośród rówieśników – modlitwa. Wojna w domu, w szkole, w pracy – modlitwa. Ważna rozmowa, spotkanie czy sprawa sądowa – modlitwa. Modlić się mamy i w trwodze, i w pokoju, i w radości. Mottem chrześcijan jest formuła św. Benedykta: ora et labora, módl się i pracuj.

Pouczyć dzieci, że modlitwa jest bardzo potrzebna nam wszystkim. Winniśmy sobie wzajemnie pomagać w wytrwałej rozmowie z Bogiem. We wszelkich sportowych zmaganiach kibice są niezastąpieni. Im więcej prawdziwej sportowej rywalizacji, tym bardziej widownia podnosi na duchu walczących o medal czy wynik. W życiu potrzebne jest także wsparcie modlitewne, gdyż coraz więcej udzi jest osłabionych duchowo; coraz więcej prosi o modlitwę. Przykładem są Mojżesz wraz z Aaronem i Churem, którzy modlili się o zwycięstwo nad Amalekitami, a także uczeń św. Pawła, Tymoteusz, wytrwały w modlitwie. Pan Jezus podaje przykład wytrwałej modlitwy ubogiej wdowy. Wraz z kapłanem w modlitwie dziękczynnej wznosimy swe dłonie i serca ku Bogu. Pomoce: Napis „Wytrwaj w modlitwie”.

W wielu wypadkach chrześcijaństwo nie opiera się na żywej wierze, ale na wiedzy o Bogu i powtarzanych bez głębszej refleksji praktykach religijnych. Teoretyczne wiadomości o Panu Bogu nie gwarantują żywej wiary. Naaman został uzdrowiony z choroby trądu, ponieważ uwierzył. To nie cudowne działanie wód rzeki Jordan go uzdrowiło, ale wiara w słowo proroka Elizeusza. Wiara ocaliła także człowieka trędowatego. Była to wiara w Jezusa i Jego słowo. Wierzyć, w potocznym języku oznacza zaufać. Uwierzyć w Boga oznacza przede wszystkim zaufanie Mu; oznacza uznanie, że tylko w Bogu znajdziemy pełnię życia i szczęścia. Etymologicznie słowo „wiara” pochodzi od dwóch starych słów, z których pierwsze oznacza „serce”, a drugie: „kłaść, położyć”. Mamy wierzyć w Jezusa i Jego Ewangelię. Wierzyć w Ewangelię, to wybrać Jezusa jako jedynego Pana naszego życia, jako naszego osobistego Zbawiciela. Spotkanie z Jezusem rodzi wiarę, która wyraża się w konkretnych działaniach. Nie ma wiary bez uczynków. Jezus oczekuje od swoich wyznawców żywej – czyli popartej czynami – wiary.

Gromadzimy się w świątyni na uroczystym zgromadzeniu. Pan przygotował dla nas słowo i pokarm eucharystyczny. Jest to dar Jego miłości dla nas, podejmujących codziennie walkę o zbawienie. Liturgia słowa podejmuje temat trądu. To ciężka, kiedyś śmiertelna choroba, która zniekształca ciało człowieka. W czasach Jezusa była powodem wykluczenia społecznego. Ewangelia posługuje się liczbą 10. Oznacza ona pełnię, doskonałość. Pan Jezus w swojej miłości dokonuje cudu oczyszczenia chorych na trąd. Pan obdarza ich łaską, która zostaje doceniona tylko przez jednego z nich i to jeszcze cudzoziemca. Uzdrowienie Naamana (Stary Testament) i Samarytańczyka (Nowy Testament) ukazują nam powszechność działania Boga. Pan kocha wszystkich ludzi i wobec każdego objawia swoją miłość. Jesteśmy wezwani, by dawać świadectwo o Chrystusie.

W Ewangelii dziesięciu trędowatych doznaje uzdrowienia, ale tylko jeden ma poczucie wdzięczności i wraca, by podziękować Jezusowi. Wdzięczność jest też widoczna u Naamana. Liturgia słowa daje okazję do zwrócenia dzieciom uwagi na potrzebę wdzięczności wobec ludzi. Pomoce: Napis „Dziękuję”. Jeszcze korzystniej byłoby, gdyby kilkoro dzieci trzymało tabliczki z tym napisem.

Apostołowie prosili: "Panie, przymnóż nam wiary" (Łk 17,5). Czasownik „przymnażać” kojarzy się z tabliczką mnożenia, jednak grecki czasownik użyty w tekście nie budzi matematycznych skojarzeń. Jest to prośba do Jezusa o to, aby wiarę „powiększyć”. Prośba uczniów Jezusa wyraża przekonanie, że mają oni już jakiś maleńki, mikroskopijny zaczątek wiary i proszą o jego powiększenie. Jezus mówi, że wiara może być drobna jak ziarnko gorczycy. Powiększanie wiary nie oznacza jednak dokładania kolejnych ziarenek, ale wzrost drzewa. Często dostrzegamy w postępowaniu innych dowody wiary, które nas głęboko poruszają. Przekonanie o prawdziwości komunikatu zależy od wiarygodności człowieka, który coś mówi lub robi. Przekonanie, że Bóg jest i kocha nas miłością bezgraniczną, wyzwala nas od zbędnego lęku i pozwala się angażować dla dobra potrzebujących. Obecność na Mszy św. jest znakiem naszej wiary. Jest cichym i pokornym wołaniem: „Panie, przymnóż nam wiary!”.