Święty Andrzej jako pierwszy odpowiada na Boże wezwanie. Męczeńska śmierć apostoła. Powołanie apostołów wiązało się z radykalną zmianą życia. Radykalność decyzji wynika z odwagi apostołów. Porzucając dotychczasowe życie, świadomie rezygnują z bezpieczeństwa. Bóg taki sam plan ma wobec każdego człowieka. Chodzi o to, by na Boże wezwanie odpowiedzieć jak najwcześniej. Odkrycie powołania to odkrycie własnej tożsamości.

Niezwykła jest lekcja, której udziela nam setnik z dzisiejszej perykopy. Setnik, inaczej zwany centurionem, jest dowódcą oddziału wojskowego, w skład którego wchodzi 100 żołnierzy. Jest to człowiek, który odniósł sukces w wojskowości i który na co dzień wydaje rozkazy swoim podwładnym – tak żołnierzom jak i służącym. Nie wiemy skąd setnik wiedział o Jezusie. Św. Paweł powie, że wiara rodzi się ze słuchania – jakże zatem otwarty na Dobrą Nowinę był setnik, skoro uwierzył w Jezusa! Jezus nie jest dowódcą, czy przełożonym, jest Bogiem, a setnik wie, że prosić samego Boga powinna najdostojniejsza osoba i idzie sam. Jednocześnie wie, że przed Bogiem jest tylko niegodnym sługą. Prośmy Boga o dar pokory, czyli uznania prawdy o samym sobie. Prośmy o dar wiary w Jezusa – Boga i Człowieka.

Czuwać oznacza być ostrożnym na pokusy, które każdego dnia próbują doprowadzić nas do złego, aby odwrócić nasz wzrok od Boga. Mamy czuwać, bo to prawdziwa walka między dobrem a złem i ważne jest, aby opowiedzieć się po dobrej stronie tej bitwy. Chrześcijanin zawsze powinien stać po stronie dobra i toczyć walkę o swoje życie wieczne. W modlitwie nabieram ducha, napełniam się Duchem Świętym. On obdarza mnie swoimi darami. Pomagają one w czuwaniu. Dzięki modlitwie staję w obecności Pana Boga. Mam świadomość, że mogę liczyć na Niego, nie zaś na swoje siły, które przecież są takie małe. Powiedz Jezusowi o tym, co Cię dotyka. Wylej przed Nim swój smutek, żal, ale też podziel się swoimi sukcesami i radościami. Podziękuj za to, co dobrego cię w życiu spotyka każdego dnia.

Jezus z Nazaretu posługuje się przykładem, by trudne sprawy przekazać zrozumiałym językiem. Dziś, zapowiadając bliskość królestwa niebieskiego, posługuje się przypowieścią o drzewie figowym. Drzewo figowe typowe dla Palestyny, ma także w Biblii znaczenie symboliczne. To jedno z częściej wymienianych drzew w Piśmie Świętym. Ceniony jest głównie za swoje wyborne, słodkie owoce. Jezusowe słowo, które czyni wszystko nowe, wzywa do czujności. To wezwanie jest istotnym elementem nauczania Pana naszego, Jezusa Chrystusa.

Czytając opis końca świata, możemy czuć się zaniepokojeni. Zwłaszcza w ostatnim czasie, wiele osób próbuje siać zamęt, przedstawiając sytuację na świecie jako realizację tych słów Jezusa. Jednak my, chrześcijanie, nie powinniśmy ulegać tym niepokojom. Jezus mówi do nas: „nabierzcie ducha i podnieście głowy”. Dzisiaj na nowo odkryjmy w sobie wielką godność, jaką zostaliśmy obdarowani. Nabierzmy odwagi i wiary w to, że jesteśmy w najlepszych rękach. Zachowajmy w pamięci niezwykle zapewnienie Jezusa, że możemy z ufnością oczekiwać na Jego przyjście.

Trudności ludzkiego życia wynikają z działania szatana. Każdy człowiek ma swoje indywidualne trudności, z którymi musi sobie poradzić. Przyczyną porażki jest strach. Chrystus pragnie byśmy byli wytrwali. Bóg chce byśmy na Nim opierali swój mechanizm obronny. By pozwolić Bogu działać, niezbędne jest zaufanie.

Powiedzenie, że coś jest jak kolos na glinianych nogach, weszło do powszechnego słownika polskiej mowy. Czasami używa się tego powiedzenia w odniesieniu do mocarstw, które na pozór są niemal wszechpotężne, ale w rzeczywistości stają na krawędzi rozpadu. Ten obraz ma jednak znaczenie przede wszystkim dla naszego życia duchowego. W naszej pielgrzymce wiary przychodzą niekiedy trudniejsze chwile wątpliwości, doświadczeń lub cierpienia. Są to jednak przeżycia, które sprawdzają wytrzymałość fundamentów naszej wiary. Módlmy się o mocną wiarę, której nie zniszczą ani trzęsienia ziemi, ani głód, ani zaraza, ani straszne zjawiska i wielkie znaki na niebie.

Chrystus wzywa nas, abyśmy oddali Bogu wszystko, co posiadamy. Byśmy całkowicie zdali się na Jego wolę, bo wszystko w naszym życiu zależy od naszego Stwórcy. Wcale nie chodzi o to, aby porzucić swój dobytek i stać się żebrakiem żyjącym z jałmużny, ale o to, aby być wspaniałomyślnym wobec bliźnich. Niech każda ofiara kosztuje nas wiele, niech nie będzie pozbyciem się tego, co nam jedynie zbywa, co jest nieużyteczne. Módlmy się w czasie tej Eucharystii, aby nasze serca były wrażliwe na potrzeby innych i zdolne do ponoszenia ofiar.