Wiara prowadzi nas do świątyni na spotkanie z Panem. Świadomość Jego obecności jest nam potrzebna do dobrego przeżycia naszego modlitewnego spotkania z Bogiem. Patrząc na nasze życie i czerpiąc z tego wielkiego skarbca Bożego słowa i Chrystusowego Ciała, ubogacamy się. Pierwsze czytanie podejmuje temat kontaktów międzyludzkich. Autor wymienia cechy, którymi powinien odznaczać się człowiek. Są nimi pokora, miłość i łagodność. Drugie czytanie mówi o postawie, jaką powinien zająć człowiek wobec Boga. Każdy z nas powinien uczyć się pokory wobec Jego majestatu. Ta pokora jest w Kościele nazywana bojaźnią Bożą. Ewangelia kieruje myśl ku postawie człowieka wobec siebie. Mówi, że każdy z nas powinien znać swoje miejsce w społeczności. To ustrzeże go przed przykrościami i pomoże mądrze i godnie żyć.

Dzieci wybierają sobie miejsca w klasie, ale powinny też posłuchać wychowawcy. Autor Księgi Syracha poucza, że Bóg lubi pokornych. Pan Jezus poucza o pokorze w przypowieści o zaproszonych na ucztę. Przykładem braku pokory są ci, którzy zajmowali pierwsze miejsca. W kościele w czasie Eucharystii nie ma miejsc pierwszych i ostatnich – wszyscy jesteśmy przy Chrystusie – curcumstantes. Pomoce - napis: „Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony” (Łk 14,11); - rysunek.

Uroczystość NMP Częstochowskiej, obchodzona 26 sierpnia, ściśle związana jest z sanktuarium maryjnym w Częstochowie, w którym od końca XIV w. znajduje się otaczany wielką czcią obraz Bożej Rodzicielki. Jasna Góra jest od wieków głównym ośrodkiem kultu maryjnego w całej Polsce i zarazem duchową stolicą naszej Ojczyzny. Teksty liturgiczne dzisiejszej uroczystości wysławiają opiekę Matki Bożej nad Polską. Dziękujemy Bogu za to, że w Maryi dał narodowi polskiemu przedziwną pomoc i obronę. Obecność i wstawiennictwo Maryi zobowiązuje naród do walki w obronie wiary, czyli do dawania świadectwa posłuszeństwa i wierności Bogu i Ewangelii. Maryja jest dla naszego narodu Matką i Królową i dlatego uciekamy się do Niej we wszystkich naszych potrzebach i szukamy Jej pośrednictwa i wstawiennictwa. Wyrazem czci oddawanej Maryi są pielgrzymki do Jej sanktuarium na Jasnej Górze.

Wiara nie jest tylko wiedzą o Panu Bogu czy Jezusie Chrystusie. Wiara jest naszą zaangażowaną odpowiedzią na słowa, które kieruje do nas Jezus. Wiara oznacza konkretne czyny i działania. Bóg oczekuje od nas posłuszeństwa w wierze. W stwierdzeniu, które dziś stało się bardzo modne: „Jestem wierzący, ale nie praktykuję” brakuje logiki i konsekwencji. Brak konsekwencji i postawa dwulicowości pojawiają się także w naszym chrześcijańskim życiu. Często wyznajemy wiarę w kościele, a potem w codziennym życiu, w pracy, w rodzinie, przyjmujemy zupełnie inne kryteria i zasady postępowania. Opowiadanie o chłopcu w cyrku pokazuje jak wielkie znaczenie miały dla niego zaufanie i słowo ojca. Bóg Ojciec obdarza nas swoją miłością i kieruje do nas swoje słowo, które daje nam zbawienie.

Zbawienie to ukoronowanie drogi człowieka, wejście do domu Ojca. Bóg bardzo pragnie, by wszyscy ludzie zostali zbawieni. Boże zaproszenie jest aktualne przez cały czas (aż do chwili śmierci). Jeśli oczywistą rzeczą jest, iż każdy chce być zbawiony, to jak to się przekłada na codzienność? Zbawienie jest darem darmo danym, który działa, kiedy jest zaakceptowany. Zbawienie, o którym zapominamy, nie traci ważności. To człowiek ślepnie na jego moc. Przeciwieństwem zbawienia jest potępienie. Chrześcijanin wie, że jest niebo i piekło i że nie dano ludziom żadnej trzeciej możliwości. Przed nami położono błogosławieństwo i przekleństwo, dobro i zło, życie i śmierć, a wybór należy do nas.

Dzieci dopiero z czasem wykształcają w sobie zdolność abstrakcyjnego myślenia, dlatego też często trudno jest im wyobrazić sobie coś i na podstawie tych wyobrażeń odpowiadać na pytania. Dlatego też poprzez krótką i prostą do wykonania scenkę, pokazujemy im przechodzenie przez szeroką i wąską bramę. Wspólnie z dziećmi ustalamy zasady bezpiecznego przechodzenia przez ciasną bramę. Poprzez analogie, każdą z zasad bezpiecznego przechodzenia przez ciasną bramę próbujemy wspólnie z dziećmi odnieść do naszego życia i przechodzenia przez ciasną bramę nieba. Pomoce: - lina lub kawałek sznurka o długości ok. 1,5–2 m (zamiast liny można wykorzystać kij od szczotki); - do odegrania scenki potrzebne będzie 10 chętnych dzieci oraz 1 wysoki pomocnik – może nim być ktoś z rodziców lub starszy ministrant (jeśli kapłan nie chce sam brać udziału w scence, może poprosić o 2 chętnych pomocników do robienia bramy); - karteczki z miejscem na zapisanie zasad przechodzenia przez ciasną bramę nieba dla każdego dziecka.

Dzisiejsza Ewangelia pokazuje, że Jezus z Nazaretu chce rzucić ogień na ziemię (Łk 12,49). „Rzucanie ognia” nie oznacza w tym kontekście udostępniania ognia ludzkości (jak w micie o Prometeuszu), lecz oznacza zmaganie, walkę, ścieranie się z przeciwnikiem. Słowa Jezusa nie są słowami naiwnego konformisty, który dla tzw. świętego spokoju jest w stanie zaakceptować wszystko. Ewangeliczne orędzie wywołuje różnice temperatur i różnice ciśnień. Wichury i burze są w takiej sytuacji atmosferycznej nie do uniknięcia. Jak zharmonizować obraz Jezusa, który burzy mury podziałów pomiędzy ludźmi, z obrazem Jezusa, który wprowadza rozłam pomiędzy domownikami? Los Jezusa pokazał, że orędzie pełne pokoju i nadziei spotkało się z wrogim przyjęciem. Męczeńska śmierć na krzyżu pokazała, że świat nie jest gotowy na przyjęcie Jezusowego orędzia o zbawieniu. Jezus przyszedł, aby głosić przykazanie miłości Boga i bliźniego, ale spotkało Go odrzucenie, zazdrość i śmierć krzyżowa. Stała się ona jednak dla nas źródłem nadziei, że ewangeliczne orędzie przebaczenia i miłości jest silniejsze od grzechu i śmierci.

Życie proroka w czasach opisywanych w Starym Testamencie było bardzo trudne. Proroka czekały trudności a nawet na śmierć. W liturgii słowa poznajemy proroka Jeremiasza, którego Pan posyła, aby przekazać Izraelowi wieść o upadku Jerozolimy. To staje się powodem jego odrzucenia i cierpienia. Władca za namową ludzi wrzuca Jeremiasza do cysterny, gdzie ma on ponieść śmierć. Jednak Bóg troszczy się o swoich proroków, nie pozwala mu umrzeć z głodu, a nawet obdarowuje go wolnością. Na drodze życia chrześcijańskiego może pojawić się wiele przeszkód i dlatego autor Listu do Hebrajczyków wzywa do naśladowania świętych, których nazywa świadkami wiary. Na drodze naszego życia zawsze stoi Jezus, On przewodzi naszym poczynaniom. Jego męka i śmierć pokazują nie tylko miłość Boga do człowieka, ale i ofiarę, jaką czasem trzeba ponieść dla owocności posłannictwa. Uczeń, którym jest każdy z nas, wierzy i ufa Panu.