Celem homilii jest krytyka obojętności, która zaprzecza miłości Boga i bliźniego. Jeśli dorośli nie będą zachowywali postawy miłości wobec całego otoczenia, to mimo czułej opieki, którą otoczone jest dziecko, może zrodzić się w nim egoistyczna postawa przyjmowania bez potrzeby świadczenia podobnych zachowań wobec innych osób. Zdarza się, że człowiek umiera na ruchliwej ulicy i nikt nie przychodzi mu z pomocą. Podobne wiadomości można mnożyć. Dzisiejsza Ewangelia to pochwała aktu miłosierdzia, którego dokonał Samarytanin wobec Izraelity pobitego przez zbójców, a jednocześnie nagana obojętności okazanej przez innych ludzi. Pomoce: - parasol oklejony wieloma czerwonymi serduszkami; parasol chroni od deszczu, ale obojętność w podobny sposób odbija wszelkie działania miłości Boga i bliźniego; - słuchawki, które są obrazem człowieka obojętnego, głuchego na prośby o pomoc.

Chrystus wysyła siedemdziesięciu dwóch uczniów, dając im konkretne wskazania. Mają iść: – jak owce między wilki – odwaga i niebezpieczeństwo; – bez trzosa i torby – wolni od troski o dobra materialne; – bez sandałów – pełni pokory; – nikogo nie pozdrawiać – nie szukać znajomości i ułatwień; – nieść pokój – wewnętrzną harmonię. Aktualność posłania zachowana jest do dziś. Każdy ochrzczony jest uczniem Chrystusa, każdy bierzmowany jest posłany do dzisiejszych wilków, bez obietnicy zapłaty tu, na ziemi, bez oczekiwania na pochwały i akceptacje, aby głosić pokój. Posłaniec ma zareagować na odrzucenie zgodnie ze słowami Chrystusa, a jeśli już nie może iść, to ma się modlić.

Jesteśmy ambasadorami Pana Jezusa, reprezentantami królestwa Bożego. Chrześcijanin niesie Pana. Wierzący wie, Kto go posyła. Jest zjednoczony z Panem. Ambasador Chrystusa musi być człowiekiem modlitwy, z której płynie siła do wypełnienia misji. Nie chroni go żaden immunitet, na który może się powoływać, ale w Panu nie boi się przeszkód. Świadek Chrystusa z odwagą i rozwagą idzie między wilki. Napełniony pokojem, wnosi go do domu, który udziela mu gościny. Chrześcijanin zdaje sobie sprawę z tego, że może być mile lub niemile widziany. Niezrozumienie jego wypowiedzi i manipulowanie nimi to chleb powszedni.

Uczniowie Pana Jezusa wyruszają na wyprawę, czas wakacji to dla nas czas wypraw. Pan Jezus przygotowuje uczniów, my też się przygotowujemy. Uczniowie ruszają do pracy, my na odpoczynek, ale nasza wyprawa też jest pracą dla Pana Jezusa. To, co zabieramy ze sobą, ma nam służyć do spotkania z Panem Jezusem i do dawania świadectwa, że jesteśmy Jego uczniami. Pomoce - buty, płaszcz przeciwdeszczowy, kapelusz, przewodnik turystyczny, telefon komórkowy (wyłączony), inne rzeczy przydatne w podróży, żeby rozwijać tę część homilii; - plecak (można plecak pakować z dziećmi, można też od razu pokazać plecak zapakowany wyżej wymienionymi rzeczami); - różaniec.

Rozpoczął się czas wakacji, urlopów, czas zasłużonego odpoczynku. Ten rytm wpisany w nasze życie: praca i odpoczynek – pochodzi od samego Stwórcy. Dzień odpoczynku był pierwszym dniem istnienia człowieka, który podziwiał swego Pana i Stwórcę, wychwalał Go w Jego dziełach. W dzisiejszej Ewangelii widzimy Jezusa wędrującego do Jerozolimy, aby dopełnić dzieła zbawczego. Dalej św. Łukasz opisuje spotkania z ludźmi, których Jezus zaprasza na drogę łaski i służby. W perykopie tej zostaje nam przekazana bardzo ważna nauka, na którą zwraca szczególną uwagę w swych ćwiczeniach duchowych św. Ignacy – podstawowy wybór, przed którym stoi człowiek, jest oczywisty: dobro lub zło.

Liturgia słowa dzisiejszej niedzieli zwraca naszą myśl na temat Bożego powołania. Pan powołuje nas do wspaniałych zadań na miarę naszych zdolności i możliwości. Pierwsze czytanie opowiada niezwykłą historię Eliasza, wielkiego proroka Starego Testamentu. Ten prorok wezwany przez Boga staje wobec niewiary władcy i ludu. Jego przepowiadanie, a przede wszystkim sprowadzenie ognia z nieba na ołtarz, staje się punktem zwrotnym wiary Izraela. Prorok powołuje Elizeusza na swego następcę. Odnajduje w codziennych zajęciach i narzuca mu na ramiona swój płaszcz. Św. Paweł pisze o wolności i przestrzega przed jej złym używaniem. Przestrzega, by nie pomylić wolności ze swawolą. W Ewangelii Pan Jezus wzywa do radykalizmu. On jako Bóg żąda od nas konkretnej postawy. Jesteśmy powołani do różnych zadań. Pytamy dziś siebie, jak odpowiadamy na nasze powołanie.

Człowiek rozmaicie odpowiada na Boże powołanie. Najważniejsze jest to, aby je dobrze rozeznać. Wzorem umiejętnego wyboru drogi życia są Eliasz i Elizeusz. Św. Paweł poucza Galatów o umiejętności poszanowania wolności. Chrystus wciąż powołuje ludzi, aby poszli za Nim i głosili Ewangelię. Wakacyjna stokrotka ze słowami „Pójdź za Mną” jest symbolem Chrystusowego wezwania. Pomoce Stokrotki z białego papieru z napisem: PÓJDŹ ZA MNĄ! (dla każdego dziecka).

Ostatnie zdanie z pierwszego czytania skupia się na różnych niebezpieczeństwach grożących owcom. Mówimy o zagubieniu, kiedy oddalamy się od właściwego celu. W życiu duchowym możemy to odnieść do sytuacji, w której tracimy z oczu Pana Boga. Bóg będzie poszukiwał zabłąkanej owcy i sprowadzi ją z powrotem. Tyle, że ta owca musi mieć w sobie pragnienie powrotu, nawet jeżeli nie ma sił i nie wie jak to zrobić, Bóg dokona reszty. Bóg nie tylko zajmuje się tymi owcami, które się źle mają. Troszczy się również o owce tłuste i mocne, chroni je przed niebezpieczeństwami. Bóg pasie sprawiedliwie, według tego jakie są potrzeby każdej z owiec. Warto się zastanowić, w którym z obrazów lepiej się odnajduję. Czy postrzegam siebie, jako owcę zagubioną, która oddaliła się od stada, czy może jako owcę „tłustą i mocną”? Od tego zależy również nasz stosunek do Pasterza.