Listopadowa liturgia koncentruje się wokół nadziei zmartwychwstania. Człowiek zdolnościami swojego rozumu próbuje pojąć tajemnicę zmartwychwstania. Ludzka miłość, choćby najpełniej altruistyczna, jest niepełna i niesie ze sobą ograniczenia. Po zmartwychwstaniu czeka człowieka absolutna wolność.

Jezus oczyszcza świątynię. Żąda prawdziwej czci dla Boga i całkowitego oddania. Co leży ostatecznie u podstaw naszego postępowania? Czy działamy głównie dla ludzkich korzyści, np. aby zasłużyć na pochwałę innych? Pan Jezus bardzo dobitnie w innym fragmencie Ewangelii nazywa tych, którym zależy tylko na „życiu na pokaz” grobami pobielanymi (por. Mt 23,27–28). Jezus kocha człowieka i zależy Mu na naszym zbawieniu. „Miłość jednak wymaga czasem słów twardych i zdecydowanych, bo miłe słówka często tylko ogłupiają i są wyrazem źle pojętej miłości”. Niech dzisiejsza Ewangelia będzie dla nas wezwaniem do rachunku sumienia.

Jezus przybył do Jerozolimy. Chciał tam razem z uczniami świętować Paschę. Niestety, było to Jego ostatnie święto na ziemi. Pascha to dni pełne emocji i różnych wydarzeń. Historia niewierności narodu izraelskiego spowodowała ból w sercu Jezusa. Jezus płacze z powodu zamkniętego serca wybranego miasta, ludu wybranego. Kiedy wejdą do Jerozolimy, pielgrzymi, którzy przychodzą z Jezusem, pozwolą się zarazić entuzjazmem i ogłoszą Go „Synem Dawida”. Bóg, który stał się człowiekiem, zapłakał nie tylko nad Jerozolimą, ale nad każdym z nas. Ten płacz, słowo Jezusa w drodze krzyżowej do kobiet jerozolimskich, jest najwspanialszym komentarzem do drugiego z błogosławieństw.

Ile razy zastanawialiśmy się, jak powstają wielkie majątki? Jedni rodzą się w bogatych rodzinach, inni wygrywają miliony na loterii lub dochodzą do fortuny ciężką pracą i talentem. Jedni z niczego budują wielkie fortuny, inni potrafią niewyobrażalne fortuny zniweczyć bezpowrotnie. To trochę tak, jak słudzy z dzisiejszej Ewangelii. Zauważmy, że to nie jest tak, że sługa źle zainwestował podarowany mu majątek i do stracił – on nie zrobił nic! Każdy człowiek w historii ludzkości jest uzdolniony do uwierzenia w Jezusa Chrystusa. Każdy otrzymał ten dar (minę). Sąd nad człowiekiem w momencie śmierci i podczas przyjścia Chrystusa na ziemię, będzie dotyczył odpowiedzi człowieka na ten dar wiary i inne dary otrzymane od Boga.

Celnicy w czasach Chrystusa uważani byli za zdrajców narodu. Pragnienie Zacheusza by ujrzeć Jezusa jest tak wielkie, że został on wynagrodzony. Im więcej spraw, które ograniczają, tym bardziej człowiek czuje się mały i przytłoczony. Chcąc wyrwać się z takiej sytuacji człowiek zaczyna błądzić po omacku i sądzić po pozorach. Jedynym ratunkiem jest wzniesienie się ponad to, co przytłacza. Wdrapanie się na drzewo pozwala nie tylko dostrzec to, co przed nami ale i cały horyzont. Nagrodą za poniesiony wysiłek jest pełnia łask od Najwyższego.

Jerycho symbolem oddalenia się od Boga. Ślepota Bartymeusza spycha go na margines życia społecznego. Chrystus spotyka się z ludzkim brakiem nadziei. Człowiek pozbawiony nadziei nie widzi możliwości odmiany. Zwątpienie rozciąga się również na Bożą obecność w ludzkim życiu. Ulituj się! – najprostsza modlitwa. Trwanie w Bożej obecności odmienia ludzkie życie. Bartymeusz przykładem wynagrodzonej wierności.

Modlitwa jest formą utrzymywania kontaktu z Panem Bogiem. Jeżeli ojciec ziemski ma tyle radości w dawaniu prezentów swoim dzieciom, to o ileż bardziej Ojciec nasz niebieski. Bóg zawsze wysłuchuje naszej modlitwy, choć nierzadko odpowiada po jakimś czasie.

Rytm ludzkiego życia wyznaczają punkty niezbędne do zrealizowania. Niespodziewane wydarzenia mogą sprawić, że plan się całkowicie rozsypie. Wszystkie zmiany, jakie człowieka zaskakują są niespodziewane. To, co bardziej może zaskoczyć, to skutki jakie niosą ze sobą zmiany. Mieszkańcy Sodomy i współcześni Noemu mieli czas do nawrócenia. Przywiązanie do codzienności, do schematów doprowadziło ich do zguby. Spotkanie ze złem duchowym, to świadoma i dobrowolna zgoda na nie, bez względu na istniejące znaki.