W naszym życiu nie może być zgody na zło, nawet jeśli może on prowadzić do sporów i podziałów. Także najmłodsi powinni potrafić się sprzeciwić gdy ktoś namawia ich do nieprzestrzegania przykazań. Pokazujemy dzieciom krótką scenkę – rozmowę rodzica i dziecka – dotyczącą rodzinnego spędzania niedzieli. Rozmowa na temat sporu rodzica i dziecka – kto miał rację? Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii zachęca nas do tego, abyśmy nie bali się sprzeciwiać wszystkim, którzy będą nas zachęcali do złego. Mamy być wrogami pokusy, nawet gdy do złego namawiąją nas najbliżsi. Zadanie apostolskie – pomodlę się do swojego Anioła Stróża, by pomagał mi rozpoznawać, co jest dobre, a co złe. Pomoce: przed niedzielną Mszą św. należy poprosić o pomoc przy odegraniu scenki 2 osoby – najlepiej aby był to rodzic z dzieckiem, ale mogą to być też dwaj ministranci – aktorom opowiadamy o co chodzi w scence i prosimy, by spróbowali własnymi słowami odegrać, podobną do zaproponowanej, rozmowę (aby ułatwić im zadanie, można im wręczyć skserowany fragment ze scenką).

Ukazanie ludzkiego ciała jako środka uświęcania świata. Opowiadanie o uczennicy, która w zderzeniu z otaczającym ją złem, pod wpływem księdza rozpoczyna mozolny trud dawania świadectwa dobroci wśród swoich rówieśników. Owocuje to uznaniem i szacunkiem młodzieży i dorosłych. Dzisiejsza Ewangelia ukazuje dwie święte kobiety – Najświętszą Maryję Pannę i św. Elżbietę – a ich spotkanie owocuje pięknem dwóch hymnów. Maryja swoim życiem uświęciła ciało, które zostało bezpośrednio wzięte do nieba. Każdy człowiek otrzymuje ciało, które może swoim życiem uświęcać lub profanować. Jesteśmy słabi, ale Maryja nam pomoże, jeśli będziemy Ją prosić o wstawiennictwo.

Maryja niesie Jezusa Chrystusa do tych, którzy Go potrzebują. Pielgrzymka Maryi to towarzyszenie Bogu w wypełnianiu planu miłości. Chrześcijanin jest urodzonym pielgrzymem. Jesteśmy świadkami pielgrzymki Maryi do Elżbiety. Ziemska wędrówka przebiega etapami. Napotkany człowiek, pozornie przypadkowe wydarzenie – wszystko jest wplecione w Boży plan miłości i stanowi kolejne etapy w drodze ku niebu. Pielgrzymka ziemska to służba bliźniemu. Niebo jest realizacją przykazania miłości Boga, człowieka i siebie. Trzeba stale pamiętać o ostatecznym celu: o niebie, do którego jesteśmy zaproszeni. Dopiero tam nasze serce będzie spokojne.

Tu na ziemi jesteśmy emigrantami, naszym domem jest niebo. Przyglądamy się Maryi, która została wzięta do nieba i szukamy wskazówek dla nas, wciąż wracających do „domu”. Nasze życie na ziemi jest emigracją – naszym domem jest niebo. Czym jest emigracja? Jakie emocje towarzyszą powrotowi do domu po długim czasie nieobecności? W jaki sposób Maryi udało się wrócić do nieba? Szukamy wskazówek w tekście dzisiejszej Ewangelii. Kapłan czyta wybrane fragmenty tekstu a następnie wraz z dziećmi wydobywa potrzebne wskazówki – jak żyć, by nie zgubić drogi do nieba. Zadanie apostolskie – wybrać jedną wskazówkę i starać się wprowadzić ją w życie.

W czasie każdej Eucharystii wyznajemy wiarę w jednego Boga. Powinniśmy wyznawać ją także naszym życiem. Wzorem wyznawania wiary życiem jest dla nas Abraham. Możemy powiedzieć, że znakiem wiary Abrahama, znakiem jego zaufania do Boga, było wyruszenie w drogę, jego pielgrzymka zaufania. Historia przedszkola, w którym rodzice nie zgodzili się na zajęcia katechetyczne dla swoich dzieci. Jak łatwo przychodzi nam zapominać o obietnicach danych Bogu – tak jak rodzicom ze wspomnianego przedszkola, którzy zarówno w dniu ślubu jak i w czasie chrztu dziecka, przyrzekali wychować swe dzieci po katolicku. Jak bardzo potrzeba nam ognia żywej wiary, by oświecał drogi naszych wyborów; by pozwalał nam nieustannie widzieć, co jest prawdziwym dobrem.

Życie każdego z nas jest wędrówką. Dzisiejsze słowo Boże mówi nam o obietnicach Bożych i zapowiedzianej paruzji. Nasze codzienne troski, walki, bieganina mogą się stać jarzmem trudnym do udźwignięcia. Księga Mądrości dodaje nam otuchy, pouczając nas, że po każdej nocy świta poranek. Pan zapowiada jego nadejście. W dzisiejszej liturgii słowa znajdujemy nawiązanie do patriarchów. Są to szczególnie umiłowani przez Boga ludzie, którzy stali się świadkami wiary i wzorami zaufania Bożym obietnicom. Są naszymi przewodnikami na drogach wiary. W Ewangelii Jezus poucza swoich uczniów o królestwie Bożym. Uczniowie mają być zawsze gotowi na jego przyjście. Codzienna modlitwa i zaufanie Panu są dobrą formą oczekiwania. Pan działa w życiu każdego z nas, dla każdego przygotował to, czego potrzebuje do dobrego życia. Potrzeba tylko postawy zaufania i wierności.

Kiedy się boimy? Co musi się wydarzyć, abyśmy przestali się bać? Czujemy się bezpieczni w tym, co jest trwałe, w tym, co daje nam stabilne oparcie. Co jest trwalsze: dom z cegieł, czy dom z kartonu? Pan Jezus obiecuje nam skarb jeszcze trwalszy niż najmocniejsze cegły i mury – obiecuje nam niebo. W jaki sposób w naszym życiu ma się wyrażać czuwanie? Pomoce: - kilka cegieł (2 lub 3); kilka kartonowych pudełek (może ich być tyle samo, co cegieł); cegły i kartonowe pudełka należy, o ile to możliwe, przed Mszą św. ustawić blisko ołtarza, tak, by były widoczne dla dzieci.

Ewangelista Łukasz opisuje ciąg zwykłych i niezwykłych wydarzeń z życia Jezusa, które przeplatają się ze sobą. Podczas przemienienia twarz Jezusa zaczyna świecić niespotykanym blaskiem, Jego szaty stają się lśniąco białe, ukazują się dwie postacie, z obłoku rozlega się głos. Trzej uczniowie Jezusa stoją jak sparaliżowani. Nasze krytyczne myślenie, wykształcone na zajęciach z chemii i fizyki, skłoniłoby nas do podejrzliwości. Czy to nie była halucynacja? Albo zręczna mistyfikacja? Ten sposób myślenia był apostołom obcy. Piotr, Jakub i Jan znali Jezusa od dłuższego czasu. Wiedzieli, że jest niezwykłym Nauczycielem i Uzdrowicielem, któremu można zaufać.