Zapowiedź przyjścia królestwa Bożego na ziemię jest cały czas aktualną sprawą. Nie wiemy, kiedy to się wydarzy i dlatego musimy być wciąż na tę sytuację przygotowani. Ważną sprawą w naszym życiu jest to, aby być ciągle gotowymi na przyjście Jezusa i zaangażowanym całym sobą w dzieło szerzenia królestwa Bożego na ziemi. Zaproszeni jesteśmy do współpracy w dziele zbawienia i dawania świadectwa o Chrystusie i miłosierdziu Bożym. Zmartwychwstanie Jezusa czyni królestwo Boże pośród nas. Możemy Go spotkać w cierpieniu i wszelkiej ludzkiej niedoli. Jeżeli praktykujemy miłość to w tym samym miejscu i czasie królowanie Jezusa w naszym życiu staje się faktem.

Dziesięć to w tradycji żydowskiej liczba znacząca. Tylu mężczyzn liczy najmniejsza wspólnota liturgiczna. Ewangelia opowiada o dziesięciu ludziach dotkniętych trądem, który sprawia, że żywe ciało psuje się, wydając odór śmierci. Trędowaci wiedzieli, że Jezu uzdrawia wszystkich. Chcieli również dostąpić tej łaski. Ku ich zdziwieniu Jezus dokonuje cudu. Jeden z oczyszczonych – samarytanin – pada przed Bogiem i oddaje Mu pokłon. Z dzisiejszej perykopy uczymy się jaki jest sens dziękczynienia – ono dopełnia pewnego procesu uzdrowienia, który czasem może się zatrzymać tylko na poziomie ciała, fizyczności. Gdy jednak pozwalamy sobie wyrazić wdzięczność, wtedy zostaje uzdrowione nasze serce. Najważniejszym słowem wyrażającym ideę dziękczynienia w Nowym Testamencie jest czasownik „eucharisteo” i rzeczownik „eucharystia”. Największym dziękczynieniem jest ofiara Jezusa złożona Ojcu.

Bazylika św. Jana na Lateranie w Rzymie zawsze odgrywała wyjątkową rolę w historii chrześcijaństwa. Tak też jest i dzisiaj. Nic więc dziwnego, że Kościół katolicki obchodzi dzień poświęcenia świątyni, która jest „Matką i Głową wszystkich kościołów Miasta i Świata”. Św. Jan Ewangelista wyjaśnia, że Jezus mówił o „świątyni swego Ciała”, a więc nawiązał do swojej śmierci i zmartwychwstania. Przeżywając święto poświęcenia Bazyliki Laterańskiej, uświadamiamy sobie, że my jesteśmy żywą świątynią Bożą.

Granice i kategorie pozwalają usystematyzować otaczającą rzeczywistość. Nie wszystkie rzeczywistości da się zamknąć w schematach i kategoriach. Braterstwo jest dane raz na zawsze. Żadne działania i przeciwieństwa nie są w stanie rozerwać więzi braterskiej. Braterstwo nie zakłada braku przebaczenia bratu. Pełnia braterskiej miłości objawia się w osobie Jezusa Chrystusa.

Każdy człowiek musi mieć punkt odniesienia, który nadawałby jego życiu sens. Brak celu rodzi niemoc, a nawet depresję. Chrystus nawołuje do wierności we wszystkich aspektach ludzkiego życia. Refleksja nad tym, na ile człowiek jest wierny i uczciwy w tym co robi i jak się zachowuje. Bóg chce, by człowiek swoje cele opierał na Nim. Najwyższym i nadrzędnym celem ma być Bóg. Człowiek nie może przysłaniać Boga troską o dobra doczesne. Przywiązanie do codzienności upokarza człowieka.

Listopad miesiącem pamięci o zmarłych. Zyskiwanie odpustu zupełnego i ofiarowywanie go za zmarłych. Fragment Dzienniczka – wizja sądu. Kluczowe znaczenie słowa „cieni”. Światło Bożej Miłości spowoduje powstanie cienia. Opis tragicznego zdarzenia. Konsekwencje tego faktu. Cień będzie zniwelowany pobytem w czyśćcu.

Każda Msza Święta przypomina nam o bezgranicznym miłosierdziu Boga, który pragnie wszystkim ofiarować życie wieczne w królestwie niebieskim. Jezusowa przypowieść o zaginionej owcy i zagubionej drachmie jest ukazaniem Bożego poszukiwania zagubionych ludzi. Uczniowie Chrystusa winni zawsze łączyć się ze smutkami i radościami Boga troszczącego się o każdego człowieka a szczególnie zagubionego, błądzącego.

Jezus stawia swoim uczniom wymagania, których logika świata nigdy pojąć nie może. Trzy warunki pełnego naśladowania Jezusa dotyczą porzucenia posiadłości, uwolnienia się od więzi z najbliższą rodziną oraz gotowości do cierpienia poprzez dźwiganie krzyża. W spotkaniu ze Zmartwychwstałym ukrywa się źródło odwagi i mocy do całkowitego naśladowania Syna Bożego.