Przyjemniej byłoby posłuchać o cudach dokonanych przez Jezusa, a nie śmierci i marności wszystkich bogactw ziemskich. Kohelet mówi, że wszystko w ludzkim życiu jest marnością. Człowiek się trudzi i męczy, a i tak niewiele skorzysta z owoców swoich wysiłków. Bardzo często myślimy, że gdybyśmy mieli więcej pieniędzy, nasze życie byłoby łatwiejsze i przyjemniejsze. Jednak widząc nieoczekiwaną i przedwczesną śmierć osoby zamożnej, uświadamiamy sobie, że nic ze sobą nie zabrał i wszystko zostało dla innych. Sukces, bogactwa i chciwość mogą przynieść człowiekowi zgubę. Słowo Boże dzisiejszej niedzieli pokazuje, że problemem nie jest bogactwo, ale jego niewłaściwe używanie.

Marność nad marnościami (Koh 1,2) – przestroga dla człowieka, że gdy gubi właściwe proporcje, wprowadza zamęt i śmierć. Człowiek bezbożny prędzej czy później wybiera drogę szeroką i wygodną, a wtedy staje nad przepaścią. Roszczeniowość to owoc złego działania. Rozbija relacje międzyludzkie. Slogan „należy mi się” jako motto życia odzwierciedla egoizm. Chciwość przeradza się w niepohamowane żądze. Życie człowieka nie jest zależne od jego mienia. Św. Paweł woła: dążcie do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi (Kol 3,2). Najlepsze lokaty, polisy, ubezpieczenia znajdują się u Boga! Chrześcijanin w patrzeniu na świat korzysta z daru rozumu i daru pamięci. Korzysta ze świata o tyle, o ile ten pomaga mu w dojściu do domu Ojca. To wiara kieruje ku życiu w pełni, życiu ukrytym, w Bogu.

Zwrócenie uwagi dzieci na wartość dzielenia się oraz pokazanie, że chytrość i chciwość prowadzą do samotności. Opowiadanie o Janku, jego młodszej siostrze oraz ich koledze jest próbą przełożenia na język zrozumiały dla dzieci przypowieści z dzisiejszej Ewangelii. Rozmowa z dziećmi na temat chytrości oraz wartości dzielenia się. Zadanie apostolskie – staraj się mieć otwarte serce dla innych. Pomoce: karteczki z rysunkiem malin dla każdego dziecka; jako rekwizyt można wykorzystać maliny, którymi po Mszy św. warto poczęstować dzieci.

Opowieść o Sodomie i Gomorze należy do tych fragmentów Pisma Świętego, które we współczesnym świecie wywołują wiele emocji i kontrowersji. Nasi przodkowie w wierze nie próbowali wymagających biblijnych tekstów wycinać czy unieszkodliwiać, nadając łagodzące interpretacje. Wczytujemy się dzisiaj w opowieść o Sodomie i Gomorze, aby poznać Boże plany w stosunku do człowieka. Kara, jaka spotkała mieszkańców Sodomy i Gomory, stała się symbolem Bożej sprawiedliwości, która wprawdzie jest cierpliwa i wyrozumiała, jednak posiada pewne granice. Nie idea sprawiedliwego czy karzącego Boga napotyka na trudności w powszechnej akceptacji tej opowieści; największym problemem współczesnego człowieka jest uznanie i nazwanie własnego grzechu.

Odwołując się do osobistego doświadczenia modlitwy, pytamy dzisiaj o jej moc i konieczność. Świat dzisiejszy zdaje się życie duchowe modlitwy spychać na margines. Abraham w czytanym dzisiaj fragmencie Księgi Rodzaju jest prekursorem modlitwy pokornej. Staje przed Bogiem odważnie, ale z uniżeniem, by wyprosić ułaskawienie dla miast, które Pan chce zniszczyć. W Ewangelii spotykamy wątek, który podpowiada nam o kolejnej postawie modlitewnej, jaką jest postawa modlitwy wytrwałej. Pan poucza nas, że trwanie przed Bogiem, pewna nieustępliwość, są miejscem działania Jego Łaski. Modlitwa człowieka powinna mieć znamiona modlitwy synowskiej. Pan wzywa nas do takiej postawy. Syn naśladuje ojca, ale syn u Ojca może wiele uzyskać.

Dzieci wchodzą w Jezusową szkołę modlitwy. Zaczynają od krótkich wierszowanych paciorków, a wraz z umiejętnością czytania poznają więcej modlitw. Nie zawsze są jednak chętne do modlitwy. Celem homilii jest ukazanie dzieciom Jezusa modlącego się i nauczającego modlitwy apostołów, a przez to wzbudzenie u dzieci przekonania o konieczności modlitwy w życiu chrześcijanina. Modlitwa nie jest łatwą sprawą. Jedni ją negują, inni „klepią” bezmyślnie, a jeszcze inni uważają ją za bezowocną. Tłumaczy ten stan św. Jakub: Prowadzicie walki i kłótnie, a nic nie posiadacie, gdyż się nie modlicie. Modlicie się, a nie otrzymujecie, bo się źle modlicie, starając się jedynie o zaspokojenie swych żądz (Jk 4,2–3). Pomoce: - plakat, który w prostej grafice ukazuje modlące się dziecko; - popularne obrazy, ukazujące Jezusa modlącego się.

Abraham, wierny obowiązującej tradycji i zwyczajom, przyjmuje w swoim domu trójkę nieznanych ludzi: wyszedł im na spotkanie, pokłonił się im, zaprosił do domu, przyniósł wodę do obmycia nóg i przyrządził posiłek. Jezus odwiedza dom Marty i Marii. Kobiety z radością Go przyjmują i starają się okazać Mu gościnność. W naszych czasach zanika tradycyjna gościnność. Do niedawna niedziela była dniem przeznaczonym na spotkania rodzinne i towarzyskie. Dziś bardziej atrakcyjne stały się wizyty w galeriach handlowych czy czas spędzony przed telewizorem lub komputerem. Interesowność zagraża gościnności. Prawdziwej gościnności uczy nas Chrystus w Eucharystii. On z miłością zaprasza każdego z nas, abyśmy mogli uczestniczyć w uczcie Jego słowa i karmić się Jego Ciałem.

Nie wystarczy przyjąć Pana jako gościa, On chce być domownikiem. Gdzie przyjmuje się Pana i Zbawcę, tam zapanowuje harmonia. Harmonia to połączenie wszelkich wymiarów codziennego życia w całość. Marta przyjmując Jezusa do domu, zajęła się tysiącem spraw. Nie słucha Go i denerwuje się, bo nie rozumie, czemu jej postawa nie spotkała się z pochwałą. Bez refleksji wiele ważnych spraw przechodzi obok nas niezauważonych. Recepta Pana Jezusa jest prosta: zatroskanie o wiele spraw nie może przysłonić tych najważniejszych. Najlepszą cząstką jest przebywanie u stóp Pana. Kto na to nie znajduje czasu, ten nie ma czasu na nic.