W dzisiejszą niedzielę przenosimy się do Wieczernika, w którym Jezus spotkał się z swymi uczniami w wieczór przed męką i śmiercią. Słowa Jezusa miały rangę testamentu. Były wypowiadane ze świadomością, że Jezus wybiera się w ostatnią podróż do Domu Ojca. Jezus zapowiadał już wcześniej, że spotka Go los biblijnego Sługi Jahwe, o którym pisał prorok Izajasz. Jezus obiecuje uczniom, że wróci i zabierze ich do siebie. Jezus nie zostawia uczniów jak opuszczone sieroty. Zapowiada, że pośle im Ducha Świętego jako ich Pocieszyciela. Jezus daje swym uczniom pokój, którego im nie odbiorą żadne wrogie siły działające na świecie.

Świętość życia znajduje się w centrum chrześcijańskiego przekazu. Sobór jerozolimski podejmuje ten temat, określając jasno, że Bóg jest Panem życia, że tylko Bóg jest życiem i tylko On o nim może decydować. Bóg jest Dawcą życia! Życie należy tylko i wyłącznie do Boga. Nierząd wszelkiego rodzaju jest odwróceniem się od życia, podeptaniem go, wykorzystaniem go do egoistycznych celów. W imię Boga mamy ochraniać życie od poczęcia do naturalnej śmierci. Tajemnica życia została objawiona w Jezusie, Panu żywym, zmartwychwstałym. Zachowanie Jego nauki oznacza uszanowanie życia z pokorą. Bez pokory nic nie osiągniemy. Obrona każdego życia nie oznacza wstecznictwa czy zacofania. Jesteśmy współodpowiedzialni za życie. Dotyczy to każdego z nas. Zachowanie nauki Pańskiej to życie w Bożej obecności i Bożą obecnością.

W ubiegłą niedzielę Pan Jezus mówił o miłości różnej od tej, której hołduje świat, a dziś porusza temat pokoju, też innego, niż daje świat. Chrystus przygotowuje nas na bliski dzień Pięćdziesiątnicy. Celem homilii jest wskazanie dzieciom na Eucharystię jako źródło pokoju Chrystusowego. W czasie udziału w Eucharystii wielokrotnie prosimy Boga o pokój w sercu, nim przyjmiemy Ciało Chrystusa. Pokój wewnętrzny osiągnięty za sprawą Ducha Świętego jest darem, którym można obdzielać innych i wprowadzać ład wokół nas. Homilia jest też dobrą okazją do pouczenia, co do sposobu przekazywania znaku pokoju. Warto przeczytać Ogólne Wprowadzenie do Mszału Rzymskiego nr 82 i 154. Być może coś trzeba zmienić w zwyczajach lokalnych co do przekazywania tego ważnego znaku w liturgii. Pomoce: – napis ze słowami Jezusa POKÓJ WAM, który należy umieścić w zasięgu wzroku dzieci, najlepiej przy miejscu sprawowania liturgii słowa; – dla utrwalenia homilii i jej urozmaicenia można przygotować śpiew piosenek religijnych, których propozycje znajdują się w części z cytatami.

Mowa Jezusa wygłoszona Apostołom w Wieczerniku podczas Ostatniej Wieczerzy stanowi swego rodzaju testament, który Jezus zostawił wszystkim swoim uczniom. Testament Jezusa wyraża się w słowach: Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak ja was umiłowałem (J 13,34). Cała historia zbawienia przesiąknięta jest miłością Boga do ludzi. Najpełniej Jego miłość objawiła się w Jezusie Chrystusie, który stał się człowiekiem, umarł na krzyżu za nasze grzechy i zmartwychwstał, aby dać nam zbawienie. Miłość jest darem, którego nie można zatrzymać dla siebie. Dlatego Bóg dzieli się swoją miłością z całym światem i każdym człowiekiem. Prawdziwa miłość wyraża się w życiu dla innych, w poświęceniu dla innych.

Pan Jezus oddał za nas życie. Uczynił to z miłości do każdego z nas. Ta Jezusowa miłość jest jedyna i wyłączna. Do takiej miłości jesteśmy wezwani. Świat może odrzucić nasze pojmowanie miłości, może ją podeptać, ale chrześcijanin trwa wiernie i kocha mimo wszystko. Św. Paweł Apostoł głosi Ewangelię, przysparzając Kościołowi nowych członków. Jego działalność jest owocna. Czytamy o nowych wspólnotach, o umocnieniu, jakie Apostoł wnosi we wspólnoty już istniejące. Nie możemy zapomnieć, że Paweł nie działa sam. Apostoł zawsze działa we wspólnocie. W Apokalipsie św. Jan pisze o chwale Bożej. Słowa Pana są odpowiedzią na zadawane przez nas pytania o sens istnienia. Pan czyni wszystko nowe, On dokonuje cudu przemiany. W Ewangelii słyszymy o przykazaniu miłości. To jest testament Pana. Od Wieczernika chrześcijan wyróżnia wzajemna miłość, ona jest znakiem obecności Chrystusa w codzienności chrześcijan.

Jezus wzywa nas, abyśmy miłowali się wzajemnie tak, jak On nas umiłował. Mamy miłować wszystkich ludzi. Sporządzony „serdeczny łańcuch” ilustruje symbolicznie ludzi, których spotykamy w swoim życiu, a wszystkich mamy obdarzać miłością. Małe dzieci słysząc o miłości, rozumieją to jako wszelkie dobro skierowane względem nich. W miarę wzrastania zaczynają myśleć nie tylko o sobie, ale też o innych. Celem homilii jest zapamiętanie przez dzieci najważniejszego przykazania jakie dał Jezus: Miłujcie się wzajemnie i zrozumienie, jakie są zasady wzajemnej miłości. To nowe przykazanie wymaga od nas miłości nie tylko wobec członków rodziny, ale również do innych osób. Wykonany łańcuch z kolorowych serduszek pokazuje, że jedni drugim mamy świadczyć miłość. Pomoce: – wycięte z papieru różnokolorowe serduszka nanizane na połączone spinacze biurowe tworzą łańcuch spotykanych w życiu osób. Podobnymi małymi serduszkami można obdzielić dzieci po Mszy św. – tekst piosenki religijnej „To przykazanie” (znajduje się w części z cytatami).

IV Niedziela Wielkanocna zwana jest potocznie Niedzielą Chrystusa Dobrego Pasterza. Tym samym rozpoczynamy Tydzień Modlitw o Powołania. Jezus wyraźnie mówił, że skoro Jego prześladowali, na Niego podnieśli rękę, to i tych, którzy pójdą za Nim, czekają podobne doświadczenia. "Moje owce słuchają mego głosu, a Ja znam je. Idą one za Mną i Ja daję im życie wieczne. Nie zginą one na wieki i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki. Ojciec mój, który Mi je dał, jest większy od wszystkich. I nikt nie może ich wyrwać z ręki mego Ojca" (J 10,27–30). Kapłan musi słuchać głosu Pana i iść Jego śladami.

Jedność Ojca i Syna i nasze współuczestnictwo w tej tajemnicy są podstawą naszej wiary. Jesteśmy wybrani pod sztandar Chrystusa i uczymy się rozpoznawać głos Boży. Odpowiedzią na powołanie jest otwarcie rozumu i serca na Tego, który zaprasza nas do siebie. Nikt ani nic nie może wyrwać nas z ręki Dobrego Pasterza. Głównym zadaniem żołnierza Chrystusowego jest głoszenie Ewangelii. Powołany głosi Boże słowo tam, gdzie to możliwe i w taki sposób, by dotarło. Głosiciel nie wstydzi się Tego, którego ogłasza. Powołany szuka sposobu rzucenia ziarna, a resztę pozostawia Bogu. Świat potrzebuje świadków i apostołów, łaknie Dobrej Nowiny.