Świątynia w czasie Adwentu nastraja nas do szczególnej modlitwy czuwania. Jesteśmy świadomi Bożej obecności i Bożej mocy. Rozpoczynamy dzisiaj Adwent, który jest czasem zadumy i tęsknoty za Panem, a również dynamicznym przygotowaniem serc do paruzji. Adwent – łac. adventus – przyjście. Na początku terminu tego używano na oznaczenie podwójnego przyjścia Syna Bożego: jako człowieka (Wcielenie) i jako Sędziego w dniu Sądu Ostatecznego. Od VI w. używa się tego słowa na określenie nazwy okresu przygotowawczego do Świąt Bożego Narodzenia. Warto dzisiaj wspomnieć, przy okazji odczytanego, pełnego trwogi, fragmentu Ewangelii św. Łukasza o czasach ostatecznych, o wybuchu Wezuwiusza, który w 79 r. zniszczył trzy miasta cesarstwa rzymskiego. Św. Łukasz ukazuje nam dwie grupy: ludzi z otoczenia cesarza oraz ludzi, którzy tworzą świat wiary. Jako ludzie wiary, silni i potężni przed Bogiem w wierności, pięknie i nadziei zbawienia, trwamy w adwentowym czuwaniu, dokonując przemiany naszego życia.

Celem homilii jest pokazanie, że z Jezusem nie muszę się bać, że On jest przy mnie w każdej sytuacji, że „trzyma mnie za rękę”, że z Nim nawet koniec świata nie napawa lękiem. Poprzez zabawę w tor przeszkód oraz rozmowę łączącą ją z przesłaniem Ewangelii pokazujemy dzieciom, że z Jezusem nie muszą się niczego bać. Pomoce: chustka lub szalik do przewiązania oczu dziecku, które będzie poruszało się po torze przeszkód.

Jezus jest wciąż osobą niewygodną i przeszkadzającą wielu ludziom, którzy podejmują walkę z Kościołem. Ewangelia prowadzi nas do pałacu Piłata, gdzie jesteśmy świadkami sądu nad Jezusem. Tam Jezus został uznany za przestępcę i skazany na śmierć krzyżową. Piłat jest reprezentantem władzy i potęgi tego świata, które są zupełnie inne niż wartości przedstawiane przez Jezusa i odnoszące się do królestwa niebieskiego. W bezpośredniej konfrontacji wydaje się, że władza tego świata jest silniejsza i odnosi zwycięstwo, ponieważ Jezus zostaje skazany na śmierć. Zwycięstwo świata jest pozorne, gdyż Jezus pokonał śmierć i zmartwychwstał. Wszystkie potęgi reprezentowane przez Piłata, wcześniej czy później, uległy zniszczeniu. Tymczasem królestwo Boże trwa i nieustannie się rozwija.

Królestwo Boże to cel ostateczny naszej wiary. Listopad rozpoczynała uroczystość Wszystkich Świętych, gdy wpatrywaliśmy się w otwarte niebo i nieprzeliczony tłum z każdego języka, ludu i narodu. To zbawieni, którzy opłukali swe szaty we krwi Baranka, a w ustach ich kłamstwa nie znaleziono: są bez zarzutu (Ap 14,5). Warto sobie uświadomić, że w królestwie najwyższą władzę polityczną, militarną i sądowniczą posiadał król. Dlatego wizja Sądu Ostatecznego jest związana z ostatecznym objawieniem Króla Wszechświata, który będzie sądził wszystkie ludy i narody. Będziemy sądzeni z czynów miłości wobec Boga i człowieka: coś uczynił na ziemi? Jezus sądzony i pytanie człowieka do Boga: Coś uczynił? (J 18,35). Postawa Piłata – poznanie prawdy i wybór kłamstwa. Istotą chrześcijaństwa jest Chrystus i Jego zbawczy czyn.

Z czym kojarzy się dzieciom król, królowanie, władza? Jakim królem jest Jezus? Zestawiając tradycyjny wizerunek króla z obrazem Jezusa Ukrzyżowanego, pokazujemy, że jest On rzeczywiście królem. Chrystus posiada wszystkie atrybuty króla, choć ich wygląd odbiega od tych, które znamy na przykład z baśni. Bardzo ważnym jest zwrócenie uwagi na różnicę między poddanymi i podopiecznymi i podkreślenie, że Jezus nie chce abyśmy byli Jego poddanymi, On nazywa nas przyjaciółmi, troszczy się o nas, jest naszym Opiekunem. Pomoce: – atrybuty związane z królowaniem: korona, berło, tron, płaszcz lub (zamiast atrybutów) duży, charakterystyczny wizerunek króla siedzącego na tronie; – duża (widoczna) ikona „Ecce Homo” Brata Alberta; – krzyż z figurą Jezusa.

Astronomia i inne nauki ścisłe przekazują nam niepodważalne i niepokojące orędzie: wszechświat przeminie. Słuchacze Jezusowych słów przed 2000 lat nie wiedzieli o przemijalności Układu Słonecznego. A jednak mieli głębokie przekonanie, że świat nie może trwać wiecznie. Przekonanie o nieuniknionym końcu świata może pochodzić z dwóch źródeł. Jest to albo świadomość nieuniknionego biegu zdarzeń, albo biblijne przekonanie wierzącego człowieka, że w rękach Boga są losy wszechświata. Pierwsze przekonanie maluje przed nami mroczny i ponury obraz świata. To drugie może otwierać perspektywy nadziei. Jako ludzie żyjący tu i teraz nie lękamy się astronomicznego końca świata, przewidywanego w odległej przyszłości. Nie dotknie naszej ziemskiej egzystencji, gdyż już dawno nas na ziemi nie będzie. Dzisiejsza Ewangelia mówi o końcu świata, ale nie jest to astronomiczny opis rozpadania się Układu Słonecznego. Jezus chce dotknąć naszych serc i rozbudzić w nich pewne emocje, odczucia czy pragnienia.

Świat współczesny dąży brutalnie do celu. Egoistyczni ludzie depcą po drodze innych, by zrealizować to, co sobie zamierzyli. Zgromadzeni na Eucharystii jesteśmy zaproszeni do szkoły Jezusa, w niej uczymy się właściwego spojrzenia na otaczający nas świat i na procesy, które w nim nieustannie zachodzą. Żydzi odczytywali w księgach prorockich zapowiedź nadejścia Mesjasza, który poprowadzi Naród Wybrany, oczekiwali więc z utęsknieniem na spełnienie przepowiedni. Prorok Daniel zapowiada przyjście Mesjasza, ale bezpośrednio przed Jego nadejściem nastąpi czas prześladowań i ucisku. Chrystus, przychodząc na ziemię, złożył za nas ofiarę przebłagania. Jego śmierć na krzyżu stała się przepustką do wieczności. Nie możemy pominąć dzisiaj tematu paruzji – przyjścia Pana na końcu czasów. Jego przyjście jest pewne i związane z Sądem Ostatecznym.

Wyobraźnia dzieci potęguje ich strach. Obrócenie lęku w żart na przykładzie wiersza „Stefek Burczymucha”. Pełna grozy zapowiedź proroka Daniela o końcu świata. Zapowiedź Jezusa o końcu świata ma być przyjmowana z wielka powagą. Spotkanie z Jezusem jest wielkim szczęściem dla wierzących, bo jest On Bogiem miłującym. Sam Pan Jezus wspomaga nas w dążeniu do szczęścia wiecznego. Celem homilii jest oswojenie dzieci z zapowiedziami Jezusa o końcu świata, pomoc w pokonywaniu lęków przed tym wydarzeniem. Pomoce: – wieszak stojący i stara odzież, które będą imitować stracha na wróble; – tekst wiersza Marii Konopnickiej pt. „Stefek Burczymucha” (w cytatach).