Zapracowana Marta ma codziennie mnóstwo spraw na głowie i zajęć do wykonania. Zasłuchana Maria – czas oddany dla Pana Jezusa to najlepsza cząstka. Cząstka to nie całość; spotkanie z Panem Jezusem to nie wszystko, co dzieje się w życiu codziennym, ale najważniejsza cząstka. Pomoce: Koło z papieru technicznego albo zwykłego, podklejone, żeby było sztywne, białe, podzielone na 24 godziny, o promieniu 30–40 cm, oraz różnokolorowe kredki lub flamastry. Najbardziej wyrazisty kolor zostawiamy na czas modlitwy, bo trzeba będzie zamalować inne barwy.

Każdy z nas chciałby znać zasadę podstawową, która jest fundamentem wszystkich innych szczegółowych praw i przepisów. Przypomnienie rozmów, w których Jezus był pytany o najważniejsze przykazania i drogę do nieba. Próba połączenia pytań dwóch uczonych w Piśmie o najważniejsze przykazanie. Św. Jan od Krzyża mówi, że pod wieczór życia sądzeni będziemy z miłości. Św. Tomasz z Akwinu mówi, że w Bogu nie ma idei zła. Dlatego na sądzie ostatecznym Bóg, nie będzie nas sądził ze zła, które popełniliśmy, lecz z dobra, którego nie czyniliśmy. To jest miara naszej wolności: zawsze w odniesieniu do dobra a nie do zła.

Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii wzywa nas do refleksji na czynem miłosierdzia. Wzywa do pochylenia się nad tymi, którzy potrzebują naszej pomocy. W Ewangelii jesteśmy świadkami niezwykłej rozmowy Mistrza z Nazaretu z uczonym w Prawie. Uczony dopytuje najpierw o życie wieczne, a potem o nakaz miłowania bliźniego. U Żydów jest nim każdy krewny i cudzoziemiec mieszkający na terytorium Izraela. Wobec nich należy zawsze podjąć posługę dobroczynności. Pan Jezus w przypowieści o miłosiernym Samarytaninie wskazuje uczonemu na dużo szerszy krąg pojęcia bliźniego. Dziwi nas fakt obojętności na cierpienie drugiego człowieka. Kapłan i lewita omijają człowieka w potrzebie. Jezus wskazuje na Samarytanina – przedstawiciela znienawidzonego przez Żydów narodu – jako na tego, którego serce było otwarte na potrzeby innych. Pan Jezus wzywa nas do czynienia miłosierdzia, posyła w swoim imieniu do potrzebujących naszej pomocy.

Celem homilii jest krytyka obojętności, która zaprzecza miłości Boga i bliźniego. Jeśli dorośli nie będą zachowywali postawy miłości wobec całego otoczenia, to mimo czułej opieki, którą otoczone jest dziecko, może zrodzić się w nim egoistyczna postawa przyjmowania bez potrzeby świadczenia podobnych zachowań wobec innych osób. Zdarza się, że człowiek umiera na ruchliwej ulicy i nikt nie przychodzi mu z pomocą. Podobne wiadomości można mnożyć. Dzisiejsza Ewangelia to pochwała aktu miłosierdzia, którego dokonał Samarytanin wobec Izraelity pobitego przez zbójców, a jednocześnie nagana obojętności okazanej przez innych ludzi. Pomoce: - parasol oklejony wieloma czerwonymi serduszkami; parasol chroni od deszczu, ale obojętność w podobny sposób odbija wszelkie działania miłości Boga i bliźniego; - słuchawki, które są obrazem człowieka obojętnego, głuchego na prośby o pomoc.

Chrystus wysyła siedemdziesięciu dwóch uczniów, dając im konkretne wskazania. Mają iść: – jak owce między wilki – odwaga i niebezpieczeństwo; – bez trzosa i torby – wolni od troski o dobra materialne; – bez sandałów – pełni pokory; – nikogo nie pozdrawiać – nie szukać znajomości i ułatwień; – nieść pokój – wewnętrzną harmonię. Aktualność posłania zachowana jest do dziś. Każdy ochrzczony jest uczniem Chrystusa, każdy bierzmowany jest posłany do dzisiejszych wilków, bez obietnicy zapłaty tu, na ziemi, bez oczekiwania na pochwały i akceptacje, aby głosić pokój. Posłaniec ma zareagować na odrzucenie zgodnie ze słowami Chrystusa, a jeśli już nie może iść, to ma się modlić.

Jesteśmy ambasadorami Pana Jezusa, reprezentantami królestwa Bożego. Chrześcijanin niesie Pana. Wierzący wie, Kto go posyła. Jest zjednoczony z Panem. Ambasador Chrystusa musi być człowiekiem modlitwy, z której płynie siła do wypełnienia misji. Nie chroni go żaden immunitet, na który może się powoływać, ale w Panu nie boi się przeszkód. Świadek Chrystusa z odwagą i rozwagą idzie między wilki. Napełniony pokojem, wnosi go do domu, który udziela mu gościny. Chrześcijanin zdaje sobie sprawę z tego, że może być mile lub niemile widziany. Niezrozumienie jego wypowiedzi i manipulowanie nimi to chleb powszedni.

Uczniowie Pana Jezusa wyruszają na wyprawę, czas wakacji to dla nas czas wypraw. Pan Jezus przygotowuje uczniów, my też się przygotowujemy. Uczniowie ruszają do pracy, my na odpoczynek, ale nasza wyprawa też jest pracą dla Pana Jezusa. To, co zabieramy ze sobą, ma nam służyć do spotkania z Panem Jezusem i do dawania świadectwa, że jesteśmy Jego uczniami. Pomoce - buty, płaszcz przeciwdeszczowy, kapelusz, przewodnik turystyczny, telefon komórkowy (wyłączony), inne rzeczy przydatne w podróży, żeby rozwijać tę część homilii; - plecak (można plecak pakować z dziećmi, można też od razu pokazać plecak zapakowany wyżej wymienionymi rzeczami); - różaniec.

Rozpoczął się czas wakacji, urlopów, czas zasłużonego odpoczynku. Ten rytm wpisany w nasze życie: praca i odpoczynek – pochodzi od samego Stwórcy. Dzień odpoczynku był pierwszym dniem istnienia człowieka, który podziwiał swego Pana i Stwórcę, wychwalał Go w Jego dziełach. W dzisiejszej Ewangelii widzimy Jezusa wędrującego do Jerozolimy, aby dopełnić dzieła zbawczego. Dalej św. Łukasz opisuje spotkania z ludźmi, których Jezus zaprasza na drogę łaski i służby. W perykopie tej zostaje nam przekazana bardzo ważna nauka, na którą zwraca szczególną uwagę w swych ćwiczeniach duchowych św. Ignacy – podstawowy wybór, przed którym stoi człowiek, jest oczywisty: dobro lub zło.