Wspaniałe jest to, że każdy dzień z naszego życia jest dany nam po to, abyśmy cieszyli się sobą wzajemnie. Dlatego warto dostrzec sens swojego życia i dzielić się nim z innymi. Życie płata nam przysłowiowe „figle”, ale to od nas zależy jak na nie zareagujemy. Żyjemy po to, aby dzielić się sobą i doświadczeniem, które zdobyliśmy dotychczas. Każda okazana życzliwość potęguje w nas dobro i jest przykładem dla innych jak działać, by realizować dobro względem innych. Wielu z nas uczyniło władzę celem samym sobie i ją straciło. Kto władzę przedkłada w swoim życiu nad wszystko inne to szybko zapomni o tym co najważniejsze, czyli o niebie.

Głównym celem dzisiejszego fragmentu Ewangelii jest zilustrowanie ostrzeżenia, które ma być udzielone miastom, które nie okazują skruchy – nie są otwarte na Boże Słowo. Biada mówi nam o smutku, nieszczęściu, niedoskonałości. Wszelkie „biada” są często w Piśmie Świętym związane z wrogami Boga. Jednak nie tylko faryzeuszom dostaje się za ich fałsz i obłudę – Jezus używa także tego języka, gdy przemawia do swoich uczniów. „Biada”, co ciekawe, jest zazwyczaj ostrzeżeniem, które ma prowadzić do pokuty, a nie ogłoszeniem pewnego sądu! W momencie, gdy sam popełniam grzech i wiem, że Jezus mówi mi w tym momencie „biada!”, co czuję?! Co myślę?!

Kiedy zgubimy coś dla nas ważnego, zaczynamy szukać tego czegoś. Kiedy znajdziemy cieszymy się bardzo z odnalezienia. Pismo Święte wielokrotnie ukazuje ogromną radość człowieka, gdy znajdzie coś dla niego ważnego. Izrael po niewoli babilońskiej odbudował świątynię jerozolimską i odnalazł Księgę Prawa. Ludzie płakali bardzo rzewnie, kiedy czytano fragmenty Tory. Oni byli tak stęsknieni za słuchaniem Prawa, że nie byli w stanie opanować emocji. My dziś jesteśmy w sytuacji pandemicznej. W jakimś sensie jesteśmy podobni do tych ludzi z Księgi proroka Nehemiasza, bo mamy problem z „powrotem do kościoła”. W skutek pandemii straciliśmy możliwość „fizycznego” uczestnictwa w życiu sakramentalnym Kościoła. Tęsknota za Bogiem określa jakość naszej z Nim relacji.

Czcimy dzisiaj archaniołów Gabriela, Michała i Rafała, którzy posyłani są przez Boga w wyjątkowych momentach. Każdy z nich objawia moc Boga działającego dla człowieka. W każdym z imion archaniołów zawiera się słowo „El”, czyli Bóg. Bo to sam Bóg działa przez archaniołów.

Czytając Ewangelię, możemy dowiedzieć się, jacy, tak po ludzku, byli Apostołowie. Jakuba i Jana, Jezus nazwał boanegres, tzn. synowie gromu. Chcą oni ukarać mieszkańców nieznanego miasteczka samarytańskiego gromami z nieba. Krewkość i bezkompromisowość czasem pomagają nam w życiu. Częściej jednak wykorzystujemy ją w nieodpowiednich momentach, np. chcąc „odegrać się” na kimś. Słowo Boże stawia nam dziś pytanie: czy mam dziś determinację, aby iść za Jezusem?

Dzisiejsza Ewangelia opowiada o ludziach, którzy idą za Jezusem. W swoich głowach mogą mieć różne myśli. Trzeba być jednak świadomym, że idącym za Jezusem jest każdy z nas. Trzeba również wiedzieć, że nie wszystkie myśli, które się w nas pojawiają, pochodzą od Boga. Nie każda myśl jest dobra. Dlatego potrzebne jest rozeznawanie duchowe. Co się stanie, jeśli pójdę za tą myślą? Czy poprowadzi mnie ona do dobrego, czy też do złego? Myśl, która przychodzi uczniom do głowy jest myślą, która trapi wielu z nas: kto jest największy, najważniejszy, najmądrzejszy itd. Wszyscy jesteśmy mali wobec Boga, a dary, które On daje swoim dzieciom, są bogactwem dla nas wszystkich. Pamięć o tym pomoże nam pokonać bezsensowną rywalizację i zobaczyć w osobie obok kogoś z kim możemy razem wzrastać, aby osiągnąć chwałę nieba.

Brak pytań ogranicza naszą wiedzę. Słowa Chrystusa dotyczą przyszłości. Będzie wydany na mękę i śmierć. Wydany w ręce współczesnego człowieka, często będzie pogardzony i odrzucony. Potrzeba pozytywnej odpowiedzi – czystości serc.

Historia zbawienia przedstawiona na kartach Pisma Świętego spowszedniała. Ludzie przyzwyczaili się do powtarzanych często obrazów, rzadziej odczuwają emocje. Chrystus nie chce być jedynie ludzkim wyobrażeniem. Chrystus pragnie, by człowiek wybrał świadomie.