Czuwanie wpisane jest w ludzkie powołanie i pracę. Czuwa matka nad chorym dzieckiem, czuwa ojciec w szpitalu przy chorym członku rodziny. Czuwanie wpisane jest także w ludzką pracę. Czuwanie w sensie religijnym jest intensywnym oczekiwaniem. To oczekiwanie jest połączone z pragnieniem zobaczenia osoby oczekiwanej. A jest nią Jezus przychodzący u kresu czasów. Pan Jezus uczy nas również odczytywania znaków czasu. Zaprasza na drogę intensywnego obserwowania świata i wyciągania wniosków z tego, co uda się nam zobaczyć.

„Oto my opuściliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą, cóż więc otrzymamy?” Każdy z nas chciałby mieć choć odrobinę nadziei, że ta „inwestycja” w jakiś sposób się nam opłaci. Pan chwali dziś ubogą wdowę mówiąc, że wrzuciła najwięcej ze wszystkich wspierających świątynię. Ona najlepiej zrozumiała słowa Jezusa skierowane do Piotra. Do skarbony wrzuciła nie tylko ostatni grosz, ale wszystko, co miała, wszystko, kim była, ostatnią nadzieję. Ostatni grosz może być największym wyznaniem wiary. Bóg dał nam wszystko, kim jesteśmy i co posiadamy. Jeśli zaufamy Bogu, będziemy „dziedzicami” Jego królestwa.

Apokalipsa opisuje wizję końca świata. Znajdziemy w niej obrazy pełne grozy i wręcz bestialstwa. Św. Jan wiedział, że wszyscy jego najbliżsi przyjaciele, Piotr i Andrzej, jego rodzony brat Jakub i wielu innych, oddało życie, głosząc prawdę, że Jezus zmartwychwstał i żyje. Apokalipsa jest dla nas zaproszeniem do modlitwy za naszych prześladowanych braci chrześcijan.

Przed człowiekiem codziennie stoją różnego rodzaju dylematy. Dylemat arcykapłanów i uczonych w Piśmie oraz przywódców ludu w sprawie Jezusa. Z jednej strony chcieli zabić Jezusa, z drugiej zaś bali się sprzeciwu tłumów. Wielu ludzi jest jak chorągiewki na wietrze, powiewając tak, jak wymaga tego sytuacja. Jezus nie bał się głosić Bożej nauki, choćby była najtrudniejsza. Co my wybierzemy? Czy popularność i uznanie ludzi czy wierność prawdzie i wartościom?

Bóg ma serce wrażliwe, czułe, pełne miłosierdzia. Co zrobiłby Jezus, patrząc na moje życie? Nadszedł czas, aby zapłakać nad sobą! Grzech wprowadza w serce człowieka niepokój, zamęt, strach. Słowo Jezusa wprowadza pokój, ład. Jak reagujemy na wydarzenia w naszym życiu?

Po śmierci Heroda Wielkiego władzę po nim miał objąć jeden z trzech synów – Archelaos. Kiedy udał się do stolicy cesarstwa, ruszyli za nim jego przeciwnicy i wymogli na cesarzu brak akceptacji dla tej nominacji. Obowiązkiem obdarowanych było rozmnożenie dóbr i zwrócenie zysku swojemu panu. Alegoria do dnia ostatecznego, kiedy Jezus Chrystus przyjdzie, aby rozliczyć pomnożone dary złożone w nasze ręce.

Zacheusz chciał zobaczyć Jezusa, więc nie zważając na zajmowane stanowisko i reputację, wspiął się na drzewo. Jezus wyraził pragnienie zatrzymania się w jego domu, mimo protestu uczniów. Reakcja Zacheusza była szybka i zdecydowana: Oto połowę mego majątku daję ubogim, a jeśli kogo w czym skrzywdziłem, zwracam poczwórnie (Łk 19,8). Zacheusz naprawdę odnalazł Jezusa. Uczeń Jezusa wychodzi poza wszelkie konwenanse i zasady. Dla niego najważniejsza jest wierność Jezusowi i Jego słowu.

Słowa dzisiejszej Ewangelii przenoszą nas pod bramę miasta Jerycho. To przy niej znajdował się niewidomy. Kiedy usłyszał tłum ludzi, dopytywał się, co to za wielki człowiek nadchodzi. Niewidomemu wystarczyło, że usłyszał o przechodzącym Chrystusie. Niewidomy spod Jerycha, gdy tylko przejrzał, poszedł za Jezusem. Apostołowie otwierają oczy dopiero na zmartwychwstałego Mistrza. Cierpienie, a nawet śmierć są nam potrzebne, abyśmy mogli doświadczyć uzdrawiającej mocy Jezusa. Niewidomy wołał uparcie, nie zważając na uciszanie tłumów. Prosił o pomoc i w końcu tej pomocy doświadczył. Zapytaj dziś siebie samego: Czy odnajdujesz się w niewidomym żebraku? Czy sam żebrzesz o miłość, o zwrócenie uwagi na siebie, o bycie docenionym?