Wiara rodzi się ze słuchania. Dzięki słuchaniu możemy poznawać lepiej Pana Boga. Oprócz wiary konieczne jest również używanie rozumu, aby treści przeszyły nie tylko nasze serce i dusze. Jeśli żyjemy wiarą to rozwijamy się całościowo. Setnik, czyli poganin jest wykluczony. Wbrew pozorom Żydzi utrzymywali z nimi dobre relacje. Wiara związana jest zawsze z pokorą. Tylko wtedy dochodzi do istotnych wyznań. Setnik mógł już sam iść, ale nie uważał siebie za godnego, by przyjść do Pana. On wie, że ludzie wykonują jego rozkazy, ale nie ma najmniejszej ochoty rozkazywać Panu Bogu.

W liturgii imię Maryi, Matki Zbawiciela, zaczęto czcić za zgodą Stolicy Apostolskiej w Hiszpanii, w roku 1513. Król Jan III Sobieski zwyciężył Turków pod Wiedniem w 1683 r., wcześniej poleciwszy na polskich sztandarach umieścić imię Maryi. Papież Innocenty XI jako wotum wdzięczności wobec Bogarodzicy ustanawia na 12 września święto ku Jej czci.

Obłuda lub hipokryzja niszczy relacje międzyludzkie i wprowadza zamęt. Mimo, że jest grzechem, mimo, że sprawia ból człowiekowi, to jest obecna w codzienności. Zakłamanie wewnętrze prowadzi do zabicia Boga i wiary w sercu. Przyjaźń jest bardzo cenna. Trudno znaleźć oddanego przyjaciela, z którym będzie można podzielić się swoimi problemami. Dlatego, gdy już taki pojawi się na naszej drodze życia, cenimy go, bo jak mówi przysłowie: „Prawdziwy przyjaciel to skarb”. Aby ustrzec się przed hipokryzją, trzeba uzbroić się w pokorę. Człowiek pokorny zawsze jest sobą. Pokora połączona ze szczerością jest lekarstwem na obłudę i hipokryzję.

W czasach Starego Testamentu doceniano znaczenie przykazania miłości bliźniego. Niemniej jednak nie zalecano miłowania nieprzyjaciół. Św. Łukasz sprowadza moralność chrześcijańską do miłości, także do miłości nieprzyjaciół. Wzywa do miłości miłosiernej, której źródłem jest miłosierdzie Boga okazywane człowiekowi.

Narodziny Maryi są wliczone w kalendarz liturgiczny Kościoła. Istotna rola Maryi w historii zbawienia. Wyjątkowy plan Boga wobec Maryi. Każde poczęte dziecko jest wpisane w Boży plan Zbawienia. Przykład Matki Bożej pokazuje, że każdy człowiek jest powołany do świętości.

Wielu współczesnych ludzi czuje się mocno pogubionymi. Trudno jest im odnaleźć prawdę w życiu. Świat mocno rywalizuje z Ewangelią i próbuje udowodnić człowiekowi, że ma monopol na prawdę. Człowiek naprawdę może mieć problem z rozeznaniem, gdzie jest źródło prawdy. Pójście za prawdą proponowaną przez świat prowadzi nas do niewoli serca. Prawda, którą ma dla nas Bóg jest jedyną, która prowadzi nas do prawdziwego szczęścia. Bóg zawsze na nas czeka z miłosierdziem i jest gotowy przyjąć nas na nowo do wspólnoty ze Sobą. Dla Boga nie ma nieodpowiedniej pory na nasze nawrócenie i przylgnięcie do Niego.

Czy można być radosnym, gdy się cierpi? Trudno to pojąć. Jednak jest to możliwe, ale wyłącznie w Chrystusie. Chrystus i wiara w Niego, to usprawiedliwianie cierpienia. Wielu stawiało taki zarzut chrześcijaństwu. W Bogu trud i cierpienie nabierają prawdziwego i głębokiego sensu. Chrystus pokazał nam, że cierpienie może być zbawienne. Każdy z nas winien odkryć sens cierpienia. Wtedy stanie się ono dla nas źródłem mocy i siły. Jednak zawsze musi być odniesione do Boga.

Szabat – dzień odpoczynku. Szabatowe nakazy i zakazy. Zarzut skierowany wobec uczniów Jezusa. Odwołanie do Dawida. Jezus jako „Pan szabatu” uświęca niedzielę. Niedziela – dzień refleksji i spotkania z Bogiem. Wypełnić trzecie przykazanie. Św. Jan Paweł II i jego List o świętowaniu niedzieli.