Geneza święta Bożego Miłosierdzia. Grzech pierworodny zamknął „upusty Bożych łask”. Męka Jezusa – zapis niemiłosiernych zachowań człowieka. Miłosierdzie nadaje nowy sens wszystkiemu. Wieczernik w czwartkowy wieczór był miejscem Ostatniej Wieczerzy, ostatniego spotkania, gdzie każde słowo Pana było słowem pożegnania. Życie nasze składa się ze spotkań i rozstań, z powitań i pożegnań. Pan Jezus wybiera to właśnie miejsce – pożegnania i rozstania – by spotkać się z uczniami po swym chwalebnym Zmartwychwstaniu. Miejsce rozstania staje się więc miejscem spotkania. Rany Jezusa – źródłem życia Kościoła.

Lęk zatrzaskuje drzwi serca, rozumu i woli. Pan Jezus rozprasza nasze lęki. Wystarczy uwierzyć w Jego realną obecność. Tam, gdzie obawy i strach, tam Pan wlewa dar pokoju. Bez pokoju Bożego nie spojrzymy Prawdzie w oczy. Doświadczenie pokoju przeradza się w radość. Smutne chrześcijaństwo jest konsekwencją braku widzenia Pana. Zostajemy posłani przez Syna, ale bez Ducha Świętego nie będziemy głosicielami i świadkami! Każdy człowiek, także Tomasz, ma swoją drogę, jedyną i niepowtarzalną. Wiele szlaków prowadzi do tego samego szczytu. Chcemy cudów i znaków pierwszych wspólnot, a brakuje nam poczucia wspólnoty nieodzownej do wyznawania wiary.

Różne są rodzaje nieobecności: usprawiedliwione, nieusprawiedliwione, niezawinione, zawinione. Bywamy nieobecni w szkole, w pracy, na spotkaniu. Wierzący spotykają się z Chrystusem w każdą niedzielę i święta podczas Eucharystii. Są na niej obecni, aby rozmawiać z miłosiernym Ojcem. Naśladujemy Tomasza Apostoła i mówimy: „Pan mój i Bóg mój!”. Naśladujemy św. Faustynę i wołamy: „Jezu, ufam Tobie!”. Wskazujemy na spotkanie Apostołów z Chrystusem Zmartwychwstałym. Każda Eucharystia, a szczególnie niedzielna i świąteczna, jest bardzo ważna, bo jest takim samym spotkaniem z Panem, który okazuje nam swe miłosierdzie. Pomoce: – napis: „Pan mój i Bóg mój”, – napis: „Jezu, ufam Tobie”.

Oddalić się od tego, co jest moim grobem, to odejść od rozpamiętywania spraw, które zatrzymują i zniechęcają. Są takie doświadczenia, które odbierają chęć życia. Są też wieści, które radują i niosą, jakby ponad szarością codziennego życia. Trzeba pozwolić się przeniknąć tajemnicy Boga. Mamy odkrywać obecność Boga zarówno w lęku jak i radości. Doświadczenie przechodzenia od lęku do bojaźni Bożej wymaga wiary. Jedynie Zmartwychwstały może nas wyprowadzić z lęku. Jezus posyła kobiety do mężczyzn, odważne do zalęknionych. Świadek to człowiek, który traci życie dla tego, co widział i słyszał. Przyjąć dar pokoju, wejść w bliskość z Jezusem, objąć Go za nogi.

Trwamy w oktawie Wielkiej Nocy. Jesteśmy przepełnieni radością płynącą ze zmartwychwstania Pana Jezusa. Radość umacnia naszą wiarę i opromienia trudy naszego życia. Pierwsze czytanie ukazuje nam Piotra, którego postawa różni się od znanej nam z czytań Wielkiego Piątku. Piotr jest przemieniony, pełen zapału do głoszenia Ewangelii. W Ewangelii Chrystus spotyka się z niewiastami, które uznają Go za swego Pana i Mistrza. Są zaskoczone spotkaniem. Śmierć wydaje się tak ostateczna i bezlitosna, że trudno im uwierzyć w słowa anioła, który objawia im prawdę o żyjącym Jezusie. Dopiero spotkanie z Chrystusem otwiera je na dar wiary. Są dwa podejścia do faktu Zmartwychwstania. Można je przyjąć tak, jak uczyniły to kobiety z Ewangelii – z wiarą i zachwytem, bądź można to wydarzenie bagatelizować i fałszować, jak to robili kapłani i strażnicy.

W czasie homilii pokazujemy najmłodszym dwie postawy obecne w dzisiejszej Ewangelii: radość (postawa niewiast, które rozgłaszają innym dobrą nowinę o tym, że Jezus zmartwychwstał) oraz smutek, strach (postawa arcykapłanów i żołnierzy, którzy bojąc się reakcji na fakt, iż ukrzyżowali Boga, postanawiają brnąć w kłamstwo). Celem homilii jest uświadomienie zebranym, że największą radością chrześcijan jest Zmartwychwstanie – chrześcijanin to człowiek radosny. Homilię można wzbogacić, ucząc zebranych hasła „Jezus zwyciężył, więc nie bądź smutasem, bo masz wielki powód do radości”. Pomoce: rysunki uśmiechniętej i smutnej twarzy.

Amerykański historyk starożytności (Paul Maier) napisał powieść, którą umieszczono w nurcie nowego gatunku: „teologiczny dreszczowiec”. Fikcyjna fabuła książki może nas pobudzić do refleksji, której celem jest ponowne odkrycie, jakie skutki ma wiara w zmartwychwstanie Jezusa. Fabuła powieści: archeolog miał rzekomo odkryć szkielet ukrzyżowanego Chrystusa. Na wieść o tym uznano, że chrześcijaństwo jest wielką pomyłką. Świat bez wspólnoty chrześcijan zaczyna zamieniać się w koszmar. Literacka fikcja nie wytrzymuje spotkania z faktami historycznymi i z doświadczeniem pierwszych uczniów, którzy spotkali Zmartwychwstałego. W Ewangeliach odkrywamy pozornie nieznaczące szczegóły, które w zdumiewający sposób wzmacniają wiarygodność relacji i autentyczność tamtych wydarzeń.

Wszyscy zgromadzeni w świątyni czują niepowtarzalny charakter dzisiejszego dnia. Zmartwychwstanie Chrystusa napełnia nasze serca niezwykłą radością. Jest ona ukazana w wewnętrznej formie: uroczysty śpiew, procesja, bicie dzwonów. Zmartwychwstanie Pana kieruje nasze myśli i pragnienia ku niebu. Przeżywamy Paschę, czyli przejście. Dokonuje się ono na różnych płaszczyznach. Każdy z nas przeżywa swój osobisty dar Paschy. Pan Jezus przynosi człowiekowi wolność. Oddając swoje życie, odkupił nasze winy, dzięki tej ofierze jesteśmy wolni. Uczmy się dzisiaj wiary św. Piotra Apostoła, którego ona prowadzi do spojrzenia poza kamień grobu, poza ciemność grzechu i śmierci i pozwala zobaczyć Pana żyjącego.