Przemienienie Jezusa na górze Tabor opisali trzej ewangeliści synoptycy (Mt 16,13–20; Mk 8,27–30; Łk 9,18–21), co przemawia za wielką wagą tego wydarzenia. Świadkami Przemienienia byli trzej apostołowie Piotr, Jakub i Jan, wybrani jako ci, którzy wewnętrznie zdolni byli, aby poznać, że Chrystus w swej istocie i naturze jest Synem Bożym. Przemienienie Chrystusa jest wezwaniem człowieka do przemieniania siebie. Zmiana życia wymaga trudu, samozaparcia, modlitwy i mocy z sakramentów. Nasze przemienienia mają prowadzić ku umocnieniu naszej wiary w Chrystusa jako Syna Bożego i zaliczeniu nas przez Boga do Jego umiłowanych dzieci. Każda Msza św., kiedy słuchamy słowa Bożego i przyjmujemy Eucharystię, daje nam możliwość przemienienia naszego życia. Jest to dobra droga ku poznaniu Boga i umocnienia naszej wiary. Otworzymy nasze umysły i serca, abyśmy jak najlepiej wykorzystali owoce tej Eucharystii.

Teologia pustyni (ziemia przeklęta, nieurodzajna, człowiek doświadcza samotności, bezradności, zdany jest tylko na Boga). Chrystus bezpośrednio po chrzcie w Jordanie udaje się na pustynię, aby doświadczyć samotności i opuszczenia, aby powierzyć się całkowicie Ojcu. Szatańskie pytanie ma na celu podważenie zaufania do Boga. Trzy propozycje i odpowiedzi Chrystusa. Szatański sposób kuszenia jest dziś aktualny. Szatańska obecność obok ludzi przeżywających różne życiowe tragedie. Publiczni wyznawcy szatana i ich zwolennicy. Jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że JEZUS JEST PANEM, i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych – osiągniesz zbawienie (Rz 10,9). Słowa z Listu do Rzymian, jako motto dla nas na Wielki Post.

Miłość wyznaje się za pomocą słów, bo z obfitości serca mówią usta. Historia kuszenia na pustyni jest wyznaniem miłości Syna względem Ojca. W Synu Ojciec kocha każdego z nas. W Synu każdy z nas może kochać Boga. Duch Święty sprawia, że miłość Boża znajduje się w naszych sercach. Pan Jezus na pustyni jest kuszony przez szatana, by nie ufał Bogu. Pokusa pomylenia porządku: doczesne ma być ważniejsze niż to, co wieczne. Pokusa „pełnego żołądka”, który jest ważniejszy niż wolność. Pokusa sławy, która nie pozwala na dawanie świadectwa wierze. Pan Jezus ignoruje ataki złego, nie wchodzi z nim w dialog. Odpowiedzią na pokusy jest wyznanie miłości do Ojca. Syn chce służyć Ojcu we wszystkim.

W życiu codziennym często spotykamy się z koniecznością dowodzenia czegoś – dzieci dowodzą, że odrobiły lekcje, oddając zeszyty do sprawdzenia; w czasie testów dowodzą, że nauczyły się wymaganego materiału. Dowody są potrzebne, jednak musimy rozdzielać między uczciwym dowodzeniem prawdy a dowodami na próbę, dowodami, których ktoś domaga się, aby nam zaszkodzić, aby nakłonić nas do złego. Takie rozdzielenie jest ważne, szczególnie gdy pokazujemy je dzieciom, gdyż to one za kilka lat spotkają się z silnymi namowami środowiska np. do spróbowania papierosów, alkoholu czy narkotyków. Do homilii przygotowujemy w pudełku (ewentualnie nieprześwitującej torbie lub koszyku) kilka „dowodów”: – dowód osobisty – dowodzi, że jesteśmy pełnoletni; – paragon – dowód zakupu; – świadectwo szkolne – dowód ukończenia kolejnego etapu nauki; – karteczkę potwierdzającą pierwszą spowiedź; – obrazek pierwszokomunijny – dowód przyjęcia Pana Jezusa do swojego serca. Przygotowujemy również rysunek (format A4 lub większy), na którym rysujemy chleb i piszemy dookoła „Nie samym chlebem żyje człowiek”.

Wielki Post – czas odkrywania wymagającej miłości Pana. Jak co roku, gromadzimy się licznie w naszych świątyniach w dniu, który nie jest dniem wolnym od pracy, aby wejść na drogę nawrócenia i przemiany. Przychodzimy z naszych domów, miejsc pracy, szkół i uczelni z bagażem codzienności, aby zrozumieć, że wiara przenika wszystkie sfery naszego życia osobistego i publicznego i staje się dla nas źródłem, z którego możemy czerpać siły, aby nie ustać w drodze. Od niszczącego konsumpcjonizmu do ożywiającej ascezy. Post wyrazem tęsknoty za Bogiem. Jan Chrzciciel – uosobienie postu. Wzywa nas nie tylko w adwencie liturgicznym, ale nieustannie do pracy nad sobą, nawrócenia i przemiany. „Przygotujcie drogę Panu” – to bardzo jasne przesłanie, które stanowi również istotę Wielkiego Postu. To nie post zbawia człowieka, lecz Bóg. Popiół – znak przemijania. Wiara – skała ocalenia.

Żyjemy dzisiaj w świecie paradoksu, jeśli chodzi o „słowo”! Każdy z nas staje się dziś nie tylko odbiorcą słowa, ale równie dobrze jego producentem i to często bardzo fachowym! Wypowiedź jest sprawdzianem człowieka – sprawdzianem nie tylko jego mądrości, elokwencji, ale przede wszystkim testem szczerości i czystości serca! Grzech pierworodny zniszczył w nas pierwotną czystość i niewinność – sprawił również, że nie każde słowo, wypowiadane przez człowieka musi być prawdą i dobrem. Kiedy zawierzamy Słowu Boga, nasze własne słowo staje się dobre, budujące i prawdziwe!

Niewidomymi duchowo są ludzie zaślepieni przez grzech. W sposób szczególny zaślepieni: pychą, nienawiścią, niechęcią, uprzedzeniami, chciwością, nieczystością. Jedynym ratunkiem, aby uwolnić się od duchowej ślepoty jest szczere oddanie się Duchowi Świętemu. Tylko w obliczu Chrystusa możemy zobaczyć swoją prawdziwą twarz, która nie jest tak doskonała jak myśleliśmy. Nie jest to proste – spotkanie z prawdą o nas samych bardzo boli.

Słowa, które wypowiadamy i ich wpływu na życie innych. Kilka lat temu pewna firma przeprowadziła eksperyment, w którym dwie takie same rośliny, w identycznych warunkach były: jedna – komplementowana, druga – obrażana. Rezultaty były widoczne gołym okiem: chwalona roślina podrosła, wyglądała zdrowo. A druga – nękana werbalnie, wyraźnie zaczęła więdnąć. Nasze słowa mają ogromną moc. Jeśli to, co mówimy wpływa na rośliny, tym bardziej będzie oddziaływało na ludzi, których spotykamy w naszym życiu. Przykład Tomasza Edisona. Prośmy dziś Pana Boga, aby skarbce naszych serc były pełne dobra. Pomoce: Zdjęcia roślin z eksperymentu firmy IKEA (zdjęcia można znaleźć między innymi w artykule dostępnym na stronie: www.dobrewiadomosci. net.pl/24459-eksperyment-pokazujacy-jak-naszeemocje-wplywaja-zdrowie-roslin/)