Od piątej niedzieli Wielkiego Postu wkraczamy w okres, który nazywany jest w liturgii Kościoła czasem Męki Pańskiej. Rozważymy dzisiaj zawołanie proroka Izajasza, przez którego przemawia Pan: Nie wspominajcie wydarzeń minionych, nie roztrząsajcie w myśli dawnych rzeczy. Oto Ja dokonuję rzeczy nowej: pojawia się właśnie (Iz 43,18–19). Izajasz ogłasza nadchodzący czas przebaczenia grzechów i wybawienia, jest to czas odnowy duchowej. Św. Paweł wzywa nas poprzez osobiste doświadczenia do złożenia pełnej ufności w Chrystusie. Od momentu poznania Pana i doświadczenia Jego miłosierdzia Apostoł służy Bogu z pełną gorliwością i niezwykłym oddaniem. Piękna i dobrze znana nam wszystkim jest dzisiejsza scena z Ewangelii. Chrystus okazuje miłosierdzie grzesznej kobiecie i wzywa oskarżycieli do rachunku sumienia.

Celowe odstąpienie od zatrzymywania się przy grzechu niewiasty cudzołożnej na rzecz prawości sumienia i prawdy o nas samych. Jezus zna każdego człowieka. Potrafił poruszyć sumienia mężczyzna chcących ukamienować kobietę przyłapaną na cudzołóstwie. Prawda o naszej grzeszności wyznana przed Bogiem jest drogą do świętości. Celem homilii jest wywołanie u dzieci potrzeby poznawania prawdy o sobie, która jest zapisana w sumieniu człowieka. Nikt z nas nie jest doskonały i nikt wolny od złych czynów. Wejrzenie w swoje sumienie i wyznanie całej prawdy o swej grzeszności prowadzi do odpuszczenia win. Spowiedź święta jest miejscem, gdzie Jezus okazuje swoje miłosierdzie grzesznikowi, który staje przed Nim w prawdzie. Pomoce: wiersze Jana Brzechwy: „Skarżypyta” i „Samochwała” odczytane przez dzieci w trakcie homilii przyczynią się do lepszego zrozumienia przesłania. Czytających koniecznie trzeba wcześniej przesłuchać, aby czytali płynnie i nie narazili się na docinki rówieśników.

Opowiadanie kapłana o swoim doświadczeniu z opuszczonym przez dzieci ojcem. Syndrom pustego gniazda w życiu starzejących się rodziców. Podobieństwa i różnice między ojcem z przypowieści, a Karolem – bohaterem opowiadania. Co czuł ojciec, gdy jego syn odchodził z domu? Niepokój, ulgę, smutek? Czy kiedyś czułem się jak marnotrawny syn? Ojciec niebieski nieustannie czeka na nasz powrót. Jak wykorzystujemy tę szansę? "W przypowieści o synu marnotrawnym nie występuje ani razu słowo „sprawiedliwość”, podobnie jak w tekście oryginalnym nie ma też wyrażenia „miłosierdzie”. A jednak w sposób ogromnie precyzyjny stosunek sprawiedliwości do tej miłości, która objawia się jako miłosierdzie, zostaje wpisany w samą treść ewangelicznej przypowieści. Tym jaśniej widać, iż miłość staje się miłosierdziem wówczas, gdy wypada jej przekroczyć ścisłą miarę sprawiedliwości, ścisłą, a czasem nazbyt wąską" (św. Jan Paweł II, encyklika „Dives in misericordia”, 5).

W historii o synu marnotrawnym jesteśmy świadkami powstania z martwych, świadkami nowego życia. Czy my pragniemy tak radykalnej przemiany? W dzisiejszych czasach takie wydarzenie stałoby się pożywką dla sensacyjnych doniesień, aferą w czarnych barwach ocierającą się o melodramat w scenariuszach medialnych. Dla świata radykalne nawrócenie jest głupotą i śmiesznością. Trendy światowe przemijają. Tylko miłość Ojca niebieskiego jest trwała. Bóg wierzy w człowieka, bo wie kogo i na jaki obraz stworzył, czym to stworzenie ubogacił i w co wyposażył.

W homilii kładziemy duży nacisk na decyzję syna o powrocie do domu ojca: zabiorę się i pójdę (Łk 15,18). Przypowieść o Marnotrawnym Synu, czy Miłosiernym Ojcu, jest bardzo obrazowa i doskonale przemawia do dzieci. Warto jednak zwrócić uwagę najmłodszych na jej symboliczne fragmenty: żądanie swojej części majątku; upadek człowieka, czego wyrazem jest jego praca świnopasa (świnie były uznawane za zwierzęta nieczyste); decyzję o powrocie; radość i wielkoduszność z jaką ojciec wita marnotrawnego syna.

Archanioł Gabriel przychodzi do Matki Najświętszej, aby przekazać Jej wolę Najwyższego – Maryja ma zostać Matką Syna Bożego. Całe niebo drży, jaka będzie odpowiedź Matki Najświętszej, Bóg zaakceptowałby Jej odmowę, bo szanuje naszą wolność. Po chwili milczenia padają tak długo wyczekiwane słowa: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według Twego słowa”. Maryja przez całe swoje życie była wierna słowu, które powiedziała do Archanioła Gabriela. Konsekwencje tej decyzji będzie musiała ponosić przez całe swoje życie. Za każdym razem, kiedy jest nam ciężko i źle, trzeba nam prosić o pomoc i wsparcie Tej, która przyjęła niewyobrażalny ból i cierpienie. To Ona przyjmuje każdego z nas jak swoje dziecko. Maryja uczy nas, jak przyjmować wolę Bożą każdego dnia, niezależnie od tego, co przynosi codzienność.

Okres Wielkiego Postu przeżywamy każdego roku i możemy się zastanawiać, dlaczego wciąż powtarzamy ten okres i słuchamy tych samych czytań biblijnych. Słowo Boże III niedzieli Wielkiego Postu zachęca nas do refleksji nad naszą relacją do Boga. Trzeba ciągle na nowo odczytywać wezwanie Jezusa: Jeśli się nie nawrócicie, wszyscy podobnie zginiecie (Łk 13,3). Bóg objawił się Mojżeszowi i wybrał go, aby wyprowadził naród izraelski z niewoli egipskiej. Bóg troszczy się o ludzi uciemiężonych, prześladowanych i cierpiących. Św. Paweł przypomina wielkie dzieła, których Bóg dokonał dla ratowania Narodu Wybranego. Bóg oczekuje od człowieka odpowiedzi wiary. On nigdy do niczego nie zmusza. Człowiek jest wolny w decyzji wiary.

Uczestnicy Eucharystii winni zrozumieć potrzebę odczytywania znaków czasu w perspektywie Ewangelii, czyli życia zgodnego z nauczaniem Chrystusa. Bóg zawsze daje nam znaki, abyśmy odczytali Jego miłość. Odczytujemy je nie tylko dzięki pouczeniom starotestamentalnych proroków, ale przede wszystkim dzięki pouczeniom uczniów Chrystusa, wśród których św. Paweł wyróżnia się w sposób szczególny. Sam Chrystus w swym nauczaniu posługuje się znakami czasów. Mówił także do tłumów: „Gdy ujrzycie chmurę podnoszącą się na zachodzie, zaraz mówicie: «Deszcze idzie». I tak bywa. A gdy wiatr wieje z południa, powiadacie: «Będzie upał». I bywa. Obłudnicy, umiecie rozpoznawać wygląd ziemi i nieba, a jakże obecnego czasu nie rozpoznajecie? I dlaczego sami z siebie nie rozróżniacie tego, co jest słuszne?” (Ł k 12,54–57).